Coheed and Cambria zal waarschijnlijk nooit de favoriete band worden van de gemiddelde Werchter-bezoeker, maar verrast toch met een ongewone, doch aangename festivalplaat.
Neen, Coheed and Cambria hoor je geen vijf keer per dag op StuBru. Claudio Sanchez’ indrukwekkende haardos zal je ook niet gauw in de reguliere pers zien prijken. Maar zeg nooit nooit. Het viertal uit New York zet sinds 2001 de zogenaamde new prog-scene op zijn kop met een opgewekte mix van progrock, alternatieve metal en emo. Coheed and Cambria’s volumineuze muziek wordt traditiegewijs in het hokje met label "progressieve emocore" gepropt. Good Apollo, I’m Burning Star IV bevat zo te horen meer progrock dan pop, wat het voor sommige diehards te ingewikkeld maakt. Coheed and Cambria klinkt dan ook nooit fucked-up zoals de wilde progrock van The Mars Volta. Evenmin zijn ze poppy genoeg om een breed en hitgevoelig publiek aan te spreken, hoewel "Feathers" een paar jaar geleden een uitzondering op de regel was.
Coheed and Cambria blijft duidelijk een onderbelichte band in het brede rockcircuit maar is des te populairder bij een avontuurlijk rockpubliek, progfans en metalheads. En niet te vergeten bij de sci fi-fans. Year Of The Black Rainbow is namelijk het vijfde conceptalbum rond de The Amory Wars-reeks van Sanchez over Heaven’s Fence, een verzameling van 78 planeten verbonden door energiebanen. Wie niet kickt op sci fi comics hoeft nog niet weg te lopen. Uit Sanchez’ vingers komt namelijk ook een behoorlijk potje muziek.
Na de nietszeggende intro "One" volgt meteen de vertrouwde fusie van pompeuze prog en emocore ("The Broken"). Terwijl Sanchez met collega-gitarist Travis Stever en bassist Michael Todd de woohoo-gezangen zeldzame hoogten injaagt, ontploft het nummer dankzij Chris Pennies drumbombardementen. Niet verrassend aangezien de straffe drummer de (hyperkinetische) knepen van het vak leerde bij The Dillinger Escape Plan. Voor de fans van complexer werk die op hun honger zitten is er "Guns of Summer" dat flirt met de post-hardcore van At The Drive-In, de snelle melodieën van Iron Maiden en Dream Theater en de vocale hysterie van Led Zeppelin en The Mars Volta. Het bombastische "This Shattered Symphony" klinkt nog opgewekter en doet zelfs aan Rush denken.
Met Year Of The Black Rainbow zal Sanchez geen zomerhit scoren, maar toch schuilen in het album enkele bescheiden festivalsingles. Vooral "Here We Are Juggernaut", "World of Lines" en "Made Out of Nothing (All That I Am)" zijn in staat om festivalbezoekers met een klein hartje aan te spreken. Stuk voor stuk zijn het songs gedragen door progressief gitaargeweld — met passende speelgoedeffectjes — en Sanchez’ melodieuze stemgeluid.
De tamme emorock ("Far") en de vullers ("Pearl Of The Stars", "In The Flame of Error" en "When Skeletons Live") stellen daarentegen wel teleur. In de epische afsluiter "The Black Rainbow" zingt een emotionele Sanchez herhaaldelijk "It’s Over!". De saga is ten einde. Neen, Year Of The Black Rainbow is geen album om zomaar in één ruk te luisteren. Laten we hopen dat Coheed and Cambria op het Werchter-podium de beste hoofdstukken er uit kiest zodat het moeilijke mainstream publiek het optreden nog lang zal navertellen.