Een drukke dag in het leven van een rockgroep. De tourbus met de band is net terug van Paaspop in het Nederlandse plaatsje Schijndel en The Van Jets moeten vanavond nog in het tsjevennest Waregem een tweede optreden spelen op Jobrock. Vooraleer ze aan een ongetwijfeld exquise backstage maaltijd kunnen beginnen, moeten ze eerst nog eens langs ome goddeau passeren. Eigen schuld: hadden ze maar niet de meesterlijke plaat Cat Fit Fury! moeten maken. Onder de verschroeiende keuze tussen tomaten- of preisoep, een gesprek met zanger-gitarist Johannes Verschaeve en bassist Frederik Tampere.
enola: Blijkbaar is de verovering van Nederland begonnen. Gaan onze noorderburen voor de bijl?
Johannes Verschaeve: "Het is afwachten, maar we zijn op de goede weg. We hebben meer optredens dan ooit in Nederland, een stuk of twintig geloof ik. We hebben een deel ervan al achter de rug en het gaat prima. Onze plaat ligt er ook al in de winkel."
enola: En andere buitenlanden?
Frederik Tampere: "Ook daarmee is het nog even afwachten. In september komt de plaat in Duitsland en Frankrijk uit. We hebben wel fans buiten Europa, namelijk een Mexicaanse tweeling. Die merkten we met hun spandoek op tijdens een optreden in Berlijn. Mooie chica’s en waarschijnlijk zijn ze via myspace tot bij ons geraakt. Verder krijgen we wel reacties van Britten die ons zeggen dat we eens bij hen moeten komen spelen."
enola: In de goddeau-recensie werd gewag gemaakt van het gevreesde tweedeplaatsyndroom. Hadden jullie zelf er wel een goed oog in?
Verschaeve: "We hebben eerst de tijd genomen om een beetje te kunnen sucken en te zoeken naar een bepaalde richting."
enola: Er zit inderdaad drie jaar tussen Electric Soldiers en Cat Fit Fury! Ik las ergens dat Johannes zich bezondigde aan rare maatsoorten en jullie een moeilijke muzikale periode doormaakten.
Verschaeve: "Dat had met dadendrang te maken: ik wilde bewijzen dat ik niet alleen hits kon schrijven, maar mij ook met moeilijkdoenerij kon bezighouden. Het komt voor bij vele mensen: een soort reactie, een antireactie, op onverwacht succes. Ik experimenteerde en soms zagen de andere bandleden er wel het licht in, maar meestal niet." (lacht)
Tampere: "Er zaten tussen die moeilijke nummers wel goede dingen, maar het was toch niet iets waar wij onze grootste sterkte in konden leggen."
Verschaeve: "Het heeft drie jaar geduurd, omdat we het vooral goed wilden doen. We hadden plots door: we moeten een kader hebben en toen wisten we waar het met de tweede plaat heen moest. We wilden ook niet de eerste de beste producer en we zijn bij Jon Gray in Londen beland. We hebben ook het album nog wat uitgesteld omdat we over de mix wat kritischer waren dan gewoonlijk. Ik heb in een goede vibe nog twee extra nummers geschreven, die ik met Reinhard Vanbergen van Das Pop heb opgenomen, en toen klopte het plaatje."
enola: Wat voor een ervaring was werken in Londen? Een leuke anekdote mag ook.
Verschaeve: "Ik ben nog een week extra met Jon alleen in Londen gebleven om de vocal takes te doen en de studio (The Garden, nvdr.) bestaat eigenlijk uit andere studio’s, die allemaal naast elkaar liggen en waar ook andere muzikanten aan het werk waren. Toen we na het avondeten terug gingen naar de studio, stond een geblindeerde limo op de parkeerplaats van Jon. Hij maakte van zijn oren en het bleek de chauffeur van Kylie Minogue te zijn, die in de studio naast ons aan het opnemen was. Nu had ik die dag al een paar van die typische electro-tunes opgevangen. Jon is een iets gedrongen tiep met een bewijsdrang op vlak van auto’s. Hij heeft een bolide die in luttele seconden kan optrekken naar 150 en een aantal keer heeft hij ons door Londen een lift naar ons hotel gegeven. Nog nooit zo snel door Londen gereden. Hij beschouwde de metropool als een racecircuit en kon heel geconcentreerd laveren tussen andere wagens."
enola: Geen joint gepaft met Pete Doherty?
Verschaeve: (lacht) "Neen, maar Florence and the Machine, Late Of The Pier, Arctic Monkeys, Nick Cave hebben er ook opgenomen. Fré heeft een stekkerdoos van Arctic Monkeys meegegraaid".
Tampere: "Helaas, mijn katten hebben ze ondergepist, ik vrees dat ze onbruikbaar is geworden." (lacht)
enola: De titel van het album doet aan alsof je door Bruce Lee met drie rake meppen wordt gevloerd. Vanwaar de titel?
Verschaeve: "Voilà, het zijn inderdaad drie meppen in het gezicht en that’s it. Of toch: een cat fit is een fury, het betekent dus twee keer woede. We kozen voor een nonsensicale uitdrukking en het klopt geluidsmatig met wat wij ons voorstellen bij de plaat.
enola: Inderdaad : je hebt heftige nummers en iets kalmere nummers en zelfs in songs als "Damage" of "Onawa" zit enerzijds onstuimige gekte en anderzijds een rustpuntje. Ik vind: jullie plaat klopt als een bus.
Verschaeve: "Op een bepaald moment dachten we: zijn we niet weer te gevarieerd bezig? Maar na de mix ontdekten we dat er een eenheid in de plaat zit, dat alles op zijn plooien valt."
Tampere: "De eerste plaat werd heel goed ontvangen maar een puntje van kritiek was wel: het album klinkt nog wat versplinterd. De ene keer wilden we te veel als band x klinken, dan wilden we weer als band y klinken. Nu hebben we iets gemaakt dat van ons is."
enola: Blijkbaar was het motto voor de plaat: Hoe vettiger hoe prettiger. Johannes noemde het ooit ’vuile schoonheid’.
Verschaeve: "Je kan zoete melodieën schrijven maar als je die bedekt met een vettige saus, dan gaat alles des te beter binnen. Onze architectuur bestaat uit goede melodieën en songs die ook in een ander jasje zouden werken. Al onze nummers kunnen op piano gespeeld worden."
Tampere: (plots uitgelaten, hoort de openingstune van het net op het podium verschenen Freaky Age) "Da’s Brain Eno met "Here Come The Warm Jets". Vree wijs nummer en een coole opener. Moet je zeker eens uitchecken."
enola: Cat Fit Fury! heeft ook een donker kantje.
Verschaeve: "Dat kan wijzen op de struggle die we bij het maken van deze plaat hebben gekend, maar eigenlijk zit er in duisternis veel schoonheid. Over de schaduwkant van het leven valt altijd meer te vertellen. Er zit ook frustratie of afgereageerde woede in de plaat."
enola: Met "The Future" zijn jullie zelfs wat mainstream geworden."Try not to, try not to understand, too young to choose, still want to be a bird cut loose." Een woordje uitleg a.u.b.
Verschaeve: "Het geeft uiting aan een gevoel dat mensen van onze generatie hebben: ze zijn bang om zich te binden. De tijden toen bijvoorbeeld je beroep voor je gekozen werd zijn voorbij. We zijn het gewoon om vrank en vrij te zijn en dat ook te blijven. Deze generatie wil zo lang mogelijk de toekomst uitstellen. Vast werk of ergens ten volle voor gaan is een beetje uit den boze, alles moet voorlopig zijn. Niemand wil die ganse waaier aan mogelijkheden verliezen. Het is ook een fase van mijn leven geweest, toen ik nog op kot zat en aanmodderde met mijn studies. Ik had al een diploma maar ik wilde er best nog eentje, kwestie van het mooie studentenleven niet te verliezen. En ja, de zin "Spending father’s cash on Moroccan hash" is uit het leven gegrepen. Het staat symbolisch voor: je doet alsof je vrij bent maar in de grond gedraag je je als een kind dat nog van het ouderlijke huis afhangt."
enola: Je bent vader geworden. De rock ’n’ roll heb je maar … what happened to the sex and drugs?
Verschaeve: (lacht) "Om vader te worden moet je veel seks hebben, dat weet je. Ach, die seks, drugs en rock ’n’ roll zijn bullshit. Het echte leven betekent ergens voor durven gaan. Daarbij moet je ook durven op je bek gaan en de pijn van het leven toelaten. In het rockmilieu heb je natuurlijk te maken met seks en drugs, zeker wanneer je na een optreden bruist van energie."
enola: "I got two babies, ain’t it any man’s dream". Ik zou met een volmondig ja willen beamen maar waarop slaat het nummer "Comes The Crying"?
Verschaeve: "De song gaat over de oerschreeuw van mijn zoon Robert, We zetten de luisteraar op het verkeerde been: iedereen wil een lief en daarnaast nog een minnares maar ik heb een kind en mijn vriendin."
enola: En wat te denken van "If I could I would be a sinner’s saint / Make pleasure out of guilt", de beginregels van het wild om zich heen schoppende "Matador"?
Verschaeve: "De aantrekkelijkheid van het verbodene. Je hebt een lief maar toch wil je wel eens weten hoe het zou zijn met die andere vrouw die je bijvoorbeeld op café ontmoet. Wat je niet echt kent en niet mag kennen, wil je precies toch ervaren. Je moet jezelf als een matador van je eigen dierlijke gevoelens beschouwen. Je moet jezelf temmen om het leven de baas te blijven. Ik denk daarbij aan discipline in je werk of ontrouw in een relatie. Het is altijd makkelijker je te laten gaan dan discipline te tonen. Het nummer schopt wild om zich heen, de matador probeert de stier, zinnebeeld van frustratie, in bedwang te houden."
enola: Geraken jullie ooit van de Bowie-fetisj verlost?
Verschaeve: (lacht) "Fetisj? Zweepjes en strakke pakjes? David Bowie is een heel sprekende figuur en dat geeft een zegen aan waarmee we bezig zijn. Bowie, Iggy Pop, Lou Reed, The Beatles, het zijn artiesten die inspireren. Via hen kan je genieten van de beste muziek want niets is zo demotiverend als slechte muziek. Als je een slechte of middelmatige band hoort, denk je algauw: er is te veel slechte muziek. Zulke artiesten bieden een tegenwicht, zijn voeding voor de ziel en hebben een stimulerende invloed."
enola: Hebben jullie eigenlijk een vast ritueel voor jullie het podium opkomen?
Verschaeve: "We doen met de ganse groep ’de schreeuw’, een soort ontlading voor het optreden. Net voor een optreden is de ene bezig met zijn materiaal, de ander wordt geïnterviewd maar met de schreeuw drukken we een eenheidsstempel."
enola: Hoe wordt de setlist bepaald?
Verschaeve: "Dat verschilt van optreden tot optreden. Een setlist kan tricky zijn, want als je nieuwe nummers hebt, moet je zoeken wat op welk moment echt werkt. Je kan een publiek bijvoorbeeld direct een mokerslag geven met je hits maar dan heb je niks meer om mee op te bouwen en er zijn gewoon nummers die smeken om achteraan in het optreden te zitten. Het is vaak een kwestie van experimenteren."
enola: Vaak blijkt dat democratie niet werkt in een band. Hoe zit het bij The Van Jets? Wie neemt het voortouw?
Verschaeve: "Democratie werkt enkel met goed geïnformeerde burgers. Das Pop werkt op die manier, ook al zit het er daar soms bovenarms op. Ik schrijf ongeveer 80 procent van de muziek. "The Future" ontstond tijdens de repetitie met mijn gitaar: ik speelde de grove akkoorden, we hebben gejamd en er ontstond een magisch moment. Jammen wordt vaak overschat maar dit was echt bevrijdend. De meeste nummers schrijf ik echter thuis en breng ik mee naar het repetitiehok."
Tampere: "Ik heb vroeger ook nog wel geschreven maar ben helaas te wisselvallig. Ik ben heel beïnvloedbaar: ik heb een tijdje mijn dada en dan schrijf ik vier maanden lang in dat genre. Jo is gewoon een betere songwriter. Wolf (Vanwymeersch, frontman bij Waldorf en gitarist bij The Van Jets, nvdr.) is dat ook met Waldorf. In theorie zou hij nummers kunnen schrijven voor The Van Jets maar die zouden waarschijnlijk niet matchen met de songs van Jo. Een groep waarvan de bandleden congruente nummers schrijven die op eeéén plaat kunnen staan, is een zeldzaamheid."
Verschaeve: "Niet alles waarmee ik kom aanzetten wordt klakkeloos aangenomen. Iedereen heeft een visie over het nummer dat ze horen en de richting die we dan willen inslaan. Er zitten dus drie zware filters op vooraleer een nummer de goedkeuring van de jury kan wegdragen. Daarbij gebruikt elk bandlid zijn kwaliteiten: Fré heeft een goede neus voor iets dat werkt, Wolf is de gast die met een clever arrangement komt of hij gebruikt zijn songwriterscapaciteiten om een origineel idee aan mijn materiaal toe te voegen. Mijn broer Mich (drummer, nvdr.) is als broer uiteraard heel kritisch."
enola: En daarbij ontstaan geen legendarische Gallagher-ruzies?
Verschaeve: "Neen, maar het kan soms spannen als er druk op de ketel zit en er veel werk moet verzet worden. Hij is de realist en ik ben de dromer. Ik kan in iets geloven en niet willen opgeven terwijl de rest, maar vooral Mich, al door heeft dat het praktisch niet haalbaar is. Af en toe wordt er wel eens met een deur geslagen, maar dat hoort erbij. Een split zal er niet van komen, onze ouders zouden daar te veel onder lijden (lacht)."
The Van Jets spelen op zaterdag 17 april op Karma Hotel in Oostende.
