Zo’n halve eeuw geleden doorkruiste schrijver en Nobelprijswinnaar
John Steinbeck de US of A met z’n hond Charley, op zoek naar de
ziel van z’n geboorteland. Die mix van rusteloosheid en
observatiedrang kenmerkt ook Drive-By Truckers.
Deze southerners trekken al ettelijke jaren de wereld rond
met hun rock-‘n-rollcircus en hun platen zijn telkens de
meeslepende neerslag van die queeste. Ook ‘The Big To-Do’ is weer
een stoffige roadmovie die de voorbije paar jaar in het bestaan van
de band treffend chroniqueert. Dat er maar snel een Nobelprijs voor
rafelige countryrockparabels wordt uitgevonden!
The Big To-Do: de vlag kon de trucklading niet beter dekken.
Drive-By Truckers is zo’n band die muziek moét maken, die geen
andere keuze heeft. Tijdens de tour naar aanleiding van het
fabuleuze ‘Brighter Than Creation’s Dark’ penden Hood en z’n
troepen de songs voor deze plaat bijeen, en nu trekt de band nog
maar eens de hort op. En alweer doen ze het grind van het asfalt
opspatten met een tank vol urgentie én zanderige southern
rock!
Het is dan ook een hele opgave om geen stoflong over te houden aan
‘The Big To-Do’. In tegenstelling tot ‘Brighter Than Creation’s
Dark’ zwaait de elektrische gitaar meestal de plak, en balsemende
americana als in ‘Two Daughters And A Beautiful Wife’ moet
grotendeels het onderspit delven. De centrale as Hood/Cooley woelt
een plaat lang de countryrock-akker om, met een steigerend Crazy
Horse aan de ploeg. Het is dan ook geen toeval dat Hood de banden
onmiddellijk laat gieren met een vintage Neil Young-song als
‘Daddy Learned To Fly’ en ook Mike Cooley snel uitpakt met
‘Birthday Boy’, een klassesong die aan dezelfde leemgrond is
ontsproten.
Ter hoogte van the dirty south is de breed uitwaaierende
gitaarsolo dus nog steeds cool. En gelukkig maar: wanneer de
Truckers gas terugnemen, begint hun motor namelijk wat te
sputteren. Hield bassiste Shonna Tucker zich op de vorige plaat nog
moeiteloos staande tussen Cooley en Hood met prachtsongs als ‘The
Purgatory Line’ en ‘I’m Sorry Huston’, dan verbleken haar bijdrages
op ‘The Big To-Do’ tussen die van haar collega-songschrijvers. ‘You
Got Another’ is een ietwat eendimensionale en weinig doorwrochte
liefdeskroniek, en de halfslachtige meezinger ‘(It’s Gonna Be) I
Told You So’ weet van geen hout pijlen maken tussen de verhalende
countryrock van ‘Santa Fe’ en ‘The Flying Wallendas’. Minder ballen
en meer sentiment, quoi!
Gelukkig toont Mike Cooley wel hoe het moet in het aardedonkere
‘Eyes Like Glue’. Maar nog eens: op deze plaat zijn de Truckers het
best als de gitaren stokebrand mogen spelen. Zo zijn songs als ‘The
Fourth Night Of My Drinking’ en ‘The Wig He Made Her Wear’ net als
goeie bourbon in eikenhouten vaten gerijpt. Met een
vanzelfsprekendheid die slechts weinigen is gegeven, pennen Hood en
Cooley dus ook op deze plaat weer een aantal gezandstraalde parels
bijeen.
‘All I have to do is revel in the everyday … Do it again
tomorrow in some other place‘, zingt Patterson Hood in ‘Santa
Fe’. De wereld mag dan no country for old men zijn, maar
de Truckers trekken er nog steeds vol overgave door, onderwijl hun
demonen bezwerend. En als ze onderweg dit niveau blijven aanhouden,
mag hun reis wat ons betreft eeuwig blijven voortduren.
