Normaal gezien zou Soap&Skin enkele maanden geleden al te gast
geweest zijn in de ABClub, maar aanhoudende stemproblemen beslisten
daar toen anders over. Zand erover, want de bijna twintig jaar oude
Anja Plaschg besloot haar afwezigheid goed te maken met een nieuwe
datum voor een theaterconcert mét ensemble.
Eerst mochten we nog een uurtje genieten van Nils
Frahm. Met de nadruk op ‘genieten’, want het optreden van
de schuchtere pianist verveelde geen moment. De muziek van de
Duitser schippert tussen klassiek en experimenteel, maar is zo mooi
dat iedereen ongetwijfeld aangesproken wordt door wat Frahm doet.
De twintiger studeerde ooit nog bij de laatste leerling van
Tsjaikovski en dat was te horen aan zijn virtuositeit, die de
emotionele waarde van zijn stukken overigens geenszins in de weg
stond. ’s Mans muziek klonk indringend, desolaat en melancholisch,
maar liet nog voldoende ruimte aan de luisteraar om zelf in te
vullen wat hij ervoer. Frahm heeft tot dusver twee platen uit, en
wij kunnen geen enkele reden vinden om ‘Wintermusik’ en ‘The Bells’
niet in huis te halen.
Soap&Skin is een minder subtiel artieste dan
Frahm. De optredens van de ‘gothic’ Tori Amos dompelen je nog meer
dan haar album onder in de bodemloze duisternis die nochtans ook al
sterk aanwezig is op ‘Lovetune For Vacuum‘.
Plaschg liet al van bij de eerste nummers een goede indruk na in
Brussel. Haar stem is niet de mooiste onder de vrouwelijke
singer-songwriters, maar de Oostenrijkse bewees – haar toononvaste
optreden op Pukkelpop ten spijt – in Brussel dat het alleszins wel
een goede stem is. Bovendien is haar wat onstuimige klankkleur – in
de voetsporen van Björk – overigens een van de elementen die de
eigenheid van haar (oprecht?) intuïtieve sound bepalen.
De keuze voor een ensemble bleek een hele goede te zijn. De
strijkers, contrabas, trompettist en extra zangeres waren een
dankbare aanvulling op de gebruikelijke piano, laptop en stem van
Plaschg. De jonge zangeres moet het immers hebben van het theatrale
aspect van haar muziek, en op haar eentje heeft ze het er toch
zichtbaar moeilijker mee om dat op geslaagde wijze over te brengen
naar het podium.
Op sommige momenten dreigde het optreden te vervallen in het
potsierlijke, maar we herinneren ons toch vooral de knappe
momenten. ‘Cry Wolf’ was er zo eentje, met een Plaschg die haar
eigen grenzen zonder vrees aftastte en een camerasluiter die dienst
deed als – verbazingwekkend griezelig – instrument(!). Of wat dacht
u van ‘Meltdown’, een cover van Clint Mansell & The Kronos
Quartet. Het nummer maakt deel uit van de soundtrack van ‘Requiem
For A Dream’, de prachtige maar ontzettend naargeestige film van
Darren Aranofsky waaraan de benauwende muziek van Soap&Skin wel
eens vaker doet denken. In ‘Spiracle’ werden er nog meer
onderhuidse duivels ontketend door Plaschg, die doorheen de avond
verschillende keren haar tranen de vrije loop liet.
Het absolute hoogtepunt van de avond was echter ‘Marche Funèbre’,
zowat de carmina burana van de gekwelde Oostenrijkse. Het scheelde
niet veel of Plaschg overschreed hier alle limieten van het
aanvaardbare, maar wat ons betreft bleef ze nog net overeind, wat
resulteerde in een demonische apotheose. De wat zielige manier
waarop de zangeres zich achteraf verontschuldigde voor een optreden
dat volgens haar niet goed was en een tweede kans vereiste, kwam
dan weer eerder lachwekkend over. Ook het Joods partizanenlied dat
ze als toegift bracht, ontbrak het aan oprechte emotie. Desondanks
heeft Soap&Skin in de AB haar twijfelachtige Pukkelpoppassage
ruimschoots goedgemaakt.
