Het blijft een vreemd idee. Waarom zou iemand de calvarietocht naar
Vorst Nationaal ondernemen en 40 euro betalen voor godbetert een
coverband? Het antwoord is tweeledig. Ten eerste gaat het hier om
een Pink Floyd-coverband. Op een eenmalige reünie op Live 8 in 2005
na treden deze pioniers al decennia lang niet meer op, hoewel ze
altijd garant stonden voor heel indrukwekkende concerten. Voor het
nog steeds enorme leger fans is een coverband dus het dichtste bij
een Pink Floyd-concert dat ze ooit zullen raken. Bovendien is
The Australian Pink Floyd Show veel meer dan
zomaar een veredeld hobbyproject van enkele fans met te veel vrije
tijd. Al meer dan twintig jaar trekken deze Aussies de
wereld rond, en ondertussen konden ze al zowel Rock Werchter en
Glastonbury als de prestigieuze Royal Albert Hall afvinken. 150
optredens per jaar, weinig ‘echte’ bands doen het hen na. Daarnaast
kan The Australian Pink Floyd Show ook rekenen op de zegen van
David Gilmour zelve, op wiens vijftigste verjaardagsfeest ze
mochten concerteren.
Dat deze tribute-band volk lokt, bewijst de tot de laatste stoel
volgelopen Vorst Club. Zoals te verwachten bestond het grootste
deel van het publiek uit ‘oudere jongeren’. Overal waar je keek,
zag je bierbuiken en achterover gekamde grijze haren. Mensen die al
decennia lang platen als ‘Dark Side of the Moon’ en ‘The Wall’
koesteren, en klaar waren voor een psychedelische trip down
memory lane.
De eerste helft van het optreden had een duidelijk concept: op
het grote ronde scherm zagen we animaties van een kangoeroe (hebt u
‘m?) die achtereenvolgens een kant van ‘The Dark Side of the Moon’,
‘Wish You Were Here’ en ‘Animals’ oplegde. Vaak speelt The
Australian Pink Floyd Show hele platen live, maar ook in deze
‘versnipperde’ versie werd de zo belangrijke flow van de albums
bewaard. Hoogtepunt was ‘The Great Gig in the Sky’, waarbij
achtergrondzangeres Emily Gervers moeiteloos de door merg en been
snijdende solo van Clare Torry wist te evenaren. Ook op de rest van
deze covers viel weinig aan te merken. Zowel visueel als muzikaal
was het een wonderlijk kijkstuk, dat tot in de puntjes was
afgewerkt.
Het nadeel van een zo opgestelde setlist is natuurlijk dat het
de keuzevrijheid beperkt. Tijdens de tweede helft werd hier een
mouw aan gepast. De kangoeroe ruilde zijn platenspeler in voor een
walkman, en het laatste anderhalf uur bestond uit nummers uit de
hele back catalogue. Van ‘Learning to Fly’ ging het naar
‘High Hopes’, waarna ook ‘Us & Them’ de revue passeerde. Toen
kleppers als ‘Another Brick in the Wall’ en ‘Comfortably Numb’
werden gespeeld, was de buit eigenlijk al lang binnen. Veel nieuwe
interpretaties waren er bij The Australian Pink Floyd Show niet te
vinden, maar dat is nu ook niet echt het punt. Het is een jukebox,
en een verdomd goeie ook.
De vraag is dan ook hoeveel respect een band als The Australian
Pink Floyd Show verdient. Enerzijds kunnen ze preken tot het koor:
ze kunnen putten uit een ontstellend rijke discografie, en spelen
voor een publiek dat al bij voorbaat fan is. Aan de andere kant
zijn het wel enorme voetsporen waar ze in moeten treden. Iederéén
kent het origineel. De meeste mensen hebben ook optredens van Pink
Floyd in het echt of op dvd gezien, en zullen beseffen dat het
allerminst volstaat om zomaar even ‘Leave us kids alone!’ te roepen
en wat op een gitaar te tokkelen.
Maar The Australian Pink Floyd Show kent z’n plaats. In Vorst
Nationaal speelde letterlijk een tribute band, die dit
alles vooral doet uit respect voor de originelen. Tijdens het
toepasselijke ‘Wish You Were Here’ verschenen dan ook beelden van
het echte Pink Floyd op het scherm. Wellicht zullen we nooit meer
een reünie meemaken, dus waarom zouden we ons ondertussen niet
amuseren met huldeconcerten? Zolang ze van zo’n hoog niveau zijn
als wat die avond in Brussel werd vertoond, hebben de Australiërs
onze zegen.
