Raar beestje, dat eerste seizoen van Heroes. Op het moment van schrijven is de reeks in de VS aan haar vierde jaar bezig, en ik vraag me eerlijk gezegd af of er nog veel mensen van wakker liggen. Seizoenen 2 en 3 waren zo weinig verrassend, ronduit saai zelfs, dat de reeks haar snel verworven plaatsje onder de Amerikaanse kijkcijferkannonnen ook weer even snel omruilde voor de modderstroom aan “Oh-loopt-dat-nog?”-series. Echt spijtig, want Heroes bracht in haar eerste jaar wèl originele en kleurrijke tv.
Het verhaal begint met een eclips – het indrukwekkende natuurverschijnsel is in de wereld van Heroes niet alleen leuk om naar te kijken, het zet bij een aantal mensen ook wat interessante metamorfoses in werking. Een cheerleader komt tot de conclusie dat ze onkwetsbaar is, een politie-agent hoort de gedachten van de mensen die hij ondervraagt, een schilder begint taferelen uit de toekomst te schilderen, een verpleger denkt te kunnen vliegen enzovoort. Het uitgangspunt van dit eerste seizoen is net de ontdekking van die superkrachten, en de eerste afleveringen zijn dan ook één en al verwondering en verbijstering, zowel voor de personages als voor de kijkers. Het duurt behoorlijk lang voor het duidelijk wordt wie nu allemaal wat precies kan, en het duurt nog langer voor je weet wat ze ermee wìllen doen.
En daar zit hem de sterkte van Heroes. Alles draait om het leren kennen van de personages. Heel diverse mensen met heel uiteenlopende bedoelingen, die in eerste instantie niets met elkaar te maken hebben (ze kènnen elkaar zelfs niet, wonen letterlijk op verschillende continenten). Het enige dat ze gemeen hebben is dat hun leventjes grondig verstoord worden door de vaststelling dat ze à nders zijn. Van heel wat personags weet je als kijker niet eens of ze nu bij de goeien of de slechten horen. Daarnaast zijn de superkrachten vaak ook nog eens even kleurrijk als ze mysterieus zijn, wat de puzzel voor de kijker alleen maar interessanter maakt. Het personage van Niki, bijvoorbeeld, raakt betrokken bij een aantal bizarre maffiamoorden. Zelf begrijpt ze nauwelijks wat er aan de hand is, maar niemand minder dan haar eigen spiegelbeeld lijkt er meer van af te weten. Je hebt er als kijker in het begin geen idee van of dat ‘spiegelbeeld’ het nu goed of slecht meent, wat de kracht van Niki juist inhoudt, enzovoort. Het hele personage is een mooi opgebouwd raadsel.
Hierin is Heroes dus uniek: een serie met meerdere hoofdpersonages, met elk hun eigen, individuele verhaallijnen. In plaats van één enkel vertrekpunt, krijg je er een stuk of zeven. Die verhaallijnen kruisen mekaar allemaal wel eens, zijn allemaal wel ergens verbonden met de grotere, overkoepelende plot, maar op zich zijn het de afzonderlijke personages en hun eigen wereldjes waar alles om draait.
Die overkoepelende plot wordt op den duur wel een beetje te ingewikkeld om goed te zijn (flinke jongen die aan het eind kan navertellen hoe alle personages nu weer juist bij dat centrale complot betrokken waren). Maar echt veel doet het er niet toe: de centrale plot is eigenlijk niet meer dan een gimmick om het geheel wat eenheid te geven. Met behulp van een aantal slagzinnen die te pas en te onpas herhaald worden (‘Save the cheerleader, save the world’ en ‘How to stop an exploding man’) wordt de kijker duidelijk gemaakt dat het allemaal wel ergens naartoe gaat, en dat is dan dat.
Het team achter Heroes heeft uiteraard inspiratie gehaald uit de Amerikaanse comic books, en dat hebben ze doorgetrokken in de vormgeving van de reeks. De beelden zien eruit alsof het tot leven gekomen tekeningen uit een stripboek zijn: felle kleuren, eigenaardige cadrages, extreme close-ups… Ze gaan zelfs nog verder: de kunstwerken van de Hero die de toekomst kan schilderen, behoren tot de comic book art, levensgrote stripboekprenten dus. Van heel wat sleutelscènes uit de reeks heb je dus ook echt de stripvariant gezien. En, kers op de taart, wanneer de Japanse personages Japans spreken, staat de vertaling niet braafjes onderaan het scherm, maar zorgvuldig in het geheel geplaatst, net zoals… een tekstballon in een stripboek.
Heroes schept in dit eerste seizoen een mysterieus, maar kleurrijk wereldje. Het heeft zo zijn tekortkomingen, maar blijft over de hele lijn intrigerend. In latere seizoenen wordt dit niveau nooit meer bereikt, geniet er dus van zo lang het duurt.
