Vooruit, Gent, 6 december 2009
(organisatie Democrazy)
Net
zoals ‘Octahedron‘
uiteindelijke geen akoestische of zachte plaat, maar eerder een
ingetoomd werk werd, bracht The Mars Volta in Vooruit een setlist
waarbij de voet meer op de rempedaal stond dan gewoonlijk. Normaal
gezien is dat in een live-recensie geen compliment, maar dit is dan
ook niet je doordeweekse groep. De grootste kritiek bij vorige
passages was namelijk dat het collectief te vaak té was:
improvisaties die soms wel een klein uur in beslag namen, leidden –
hoe groovy ook – uiteindelijk vaak de aandacht van de song af. Deze
keer passeerden in twee uur tijd veertien songs de revue: een
gemiddelde lengte van zeven minuten per werkstuk is dus zeker strak
te noemen.
Muzikaal zal het zoals gewoonlijk meer dan snor, vocaal was
aanvankelijk nog enige opwarming nodig. In de uitschieters van
openingsduo ‘Son et Lumiere / Inertiatic ESP’ ging Cedric
Bixler-Zavala’s stem enkele malen uit de bocht. Na een kwartiertje
was dit euvel gelukkig verholpen zodat we van heldere hoogtes
konden genieten in het refrein van ‘Goliath’ of het immer
beroerende openingsluik van ‘Miranda that Ghost Just Isn’t Holy
Anymore’.
De kolkende waanzin was nog steeds aanwezig (‘Cotopaxi’) en spatte
naar gewoonte nog bruisender van het podium dan uit de thuisboxen.
In de meer ingetogen momenten werd de knop ditmaal echter volledig
omgedraaid en droeg The Mars Volta simpliciteit hoog in het
vaandel. De prachtige opener van hun laatste worp, ‘Since We’ve
Been Wrong’, bloeide langzaam open in rood licht en ook de
uitgepuurde versie van publiekslieveling ‘The Widow’ greep naar de
keel.
Af en toe kon er een zijstapje af (een opvallend proggy ‘Teflon’
bijvoorbeeld), maar voornamelijk hoorden wij een perfectionering
van de formule: alle energie samengebald in songs in plaats van
experimenten, wat composities als ‘Eriatrarka’ of ‘Roulette Dares’,
die hun sterkte putten uit het uitgebalanceerde spel tussen hard en
zacht, des te sterker uit de hoek liet komen. Gooi daarbij de
opzwepende spasmen van Bixler-Zavala en een indrukwekkende
achtergrondvisual die naargelang de lichttint van patroon
veranderde, en het plaatje is helemaal af. Met een setlist die het
neusje van de zalm uit hun oeuvre bundelde, gaf The Mars Volta
aldus hun beste concert op Belgische bodem. De goede sint heeft ons
zwaar beloond!
