Zijn vorige afspraak met Gent had de sympathieke Andrew Bird om een
door hem al vergeten reden gemist. Voor zijn nieuwe (en eerste)
optreden in Gent, reserveerde Vooruit de mooiste zaal waar Bird
zijn vijfde soloalbum ‘Noble Beast‘ mocht
voorstellen.
Voor we de meester zelf op het theaterpodium kregen, was het aan de
Californische Jesca Hoop om Gent op te warmen. Dat
deed ze met een handvol veelal geslaagde songs, waarbij ze rustig
de tijd nam om haar nummers in te leiden, dit steeds met een dosis
humor. Jesca’s mooie stem laveerde tussen die van Mariee Sioux en
Shara Worden en songs als ‘Murder of Birds’ en ‘Whispering Light’
waren een mooie uitnodiging voor haar binnenkort bij ons te
verschijnen album ‘Hunting My Dress’. Enkel het gitaarspel van de
Amerikaanse was wel erg beperkt op een akoestische gitaar waarvan
de helft van de snaren ook nog eens voortdurend leek vals te staan.
Maar niemand die dit de vrolijke Vesca echt kwalijk nam want het
publiek gunde Hoop gerust meer dan haar zes songs.
Tot het de eerste noten van Andrew Bird hoorde en
onmiddellijk vaststelde dat rastalent zich niet kan verstoppen.
Bird was zonder band naar Gent gekomen en zo hebben we hem het
liefst, wanneer hij verhalen maakt met zijn viool, gitaar,
glockenspiel, gefluit, boeiende stem en bovenal zijn loop
station.
Bij momenten leek het alsof we eerder naar een modern klassiek
concert aan het kijken waren dan naar een folkzanger. Niet alleen
bracht Bird enkele volledig instrumentale songs zoals ‘Carrion
Suite’ van de woordenloze bonusplaat ‘Useless Creatures’, maar ook
nagenoeg alle intro’s waren heerlijke klankentapijten, meestal
verkregen door alle manieren waarop je een viool kan bespelen in
combinatie met verschillende loops.
Uit Birds nieuwste ‘Noble Beast’ kregen we een vijftal songs
waaronder de leuke single ‘Anonanimal’, dat hij even in de
verkeerde toonaard was gestart, ‘Natural Distaster’, ‘Oh No’ en een
van de (vele) hoogtepunten, ‘Tenuousness’. Erg leuk ook was het
naar Sesamstraat verwijzende ‘Capital I’, dat de makers van het
programma niet echt konden appreciëren en hij dan maar heeft
omgevormd tot ‘Imitosis’, wat hij aansluitend uit zijn instrumenten
en stembanden toverde. Het sterke ‘The Happy Birthday Song’ was dan
weer opgedragen aan een crewlid, al moest hij er vier keer over
doen om het in de juiste (verjaardags)stemming te krijgen. Vesa
Hoop mocht in de bisronde nog eens opdraven om mee te zingen op
Dylans ‘Oh Sister’, een mooie cover met vioolbegeleiding in een al
even mooie set.
Het vergt heel wat concentratie, talent en techniek om alle
zelf-geproduceerde, muzikale lijnen (bijna altijd) perfect in
elkaar te laten overlopen, er een beest van een nummer aan over te
houden en dit erg vlot en met persoonlijkheid. Andrew Bird kan het
allemaal, blijft zijn bescheiden zelve en doet het lijken alsof het
niets is. Een zeker wow-gevoel is hier op zijn plaats. Wat een
performer.
