Postrock mag dan wel een genre zijn waarin nog maar weinigen geloven, toch zijn er nog een aantal bands die weten te overtuigen met de typische stijlkenmerken ervan. Het Canadese collectief Do Make Say Think (in de studio met zes, live met z’n tienen) is er zo eentje. Zes platen heeft de band al gemaakt in haar vijftienjarig bestaan, elk ervan beter of op z’n minst even goed als haar voorganger. Bovendien zit er nog genoeg rek op de groep na al die jaren, zo bewezen ze zondagavond in De Kreun in Kortrijk.
{image}
Voor de gelegenheid maakten ze geen gebruik van gewone voorprogramma’s, maar mochten de jongens (en twee meisjes) van Do Make Say Think de hele avond lang het podium betreden. Voor het optreden van het moederschip kregen we immers twee kersverse zijprojecten te horen, waarbij de andere bandleden als gastmuzikanten dienst deden. Eerst aan de beurt was The Happiness Project van bassist/gitarist Charles Spearin, door hemzelf omschreven als een science project. Spearin maakte opnames van gezellige koffietafelgesprekjes met zijn buren rond het brede onderwerp ‘geluk’, waarna hij bij de beluistering ervan een opvallende muzikaliteit ontdekte in de stemmen van de buurtbewoners. Vanuit een aantal van die interviews bouwde hij dan nummers op, gebaseerd op de natuurlijke melodielijnen uit de gesprekken.
Een interessant concept, maar echt overtuigen deed het niet. De stemmelodieën werden vaak te braaf gevolgd en het was duidelijk dat dit geen echte band was, maar eerder een gelegenheidsproject. Leuk op plaat maar moeilijk live te vertalen, onder andere door het strakke keurslijf dat door de loops werd opgelegd. Een uitzondering daarop was “Vanessa”, opgebouwd rond een interview met Spearin’s dove buurvrouw, die op haar dertigste een microchip ingeplant kreeg waardoor ze plots kon horen en geluiden doorheen haar lichaam kon voelen vibreren. De slagzin “All of a sudden I felt my body moving with sound” werd dan ook prachtig gearrangeerd en zelfs — in tegenstelling tot op plaat — door de groep a capella gescandeerd. Een ontroerend verhaal dat gevat werd in een al even ontroerend nummer waar bovendien live iets nieuw mee gedaan werd, het was spijtig dat niet heel het project zulke pareltjes opleverde.
Volgende in de rij was Years, het soloproject van gitarist Ohad Benchetrit. Ook hij haalde er de rest van de band bij, maar eerst deed hij het een goed kwartier solo, slechts begeleid door zijn gitaren en zijn looppedaal. In dat eerste stuk toonde Benchetrit zich een bijzonder begenadigd gitarist met een stevige klassieke basis. In “The Assassination of Dow Jones” leek hij het zelf te willen opnemen tegen de tokkelcapriolen van John Fahey of Sir Richard Bishop. Eenmaal de band erbij kwam, was het meteen duidelijk dat Benchetrit er beter in geslaagd was dan Spearin om zijn muziek naar de live context te vertalen. Bij het laatste nummer “Are You Unloved?” leek het zelfs alsof de bandleden er gewoon stonden met een nieuw nummer van Do Make Say Think in plaats van als backing band van Benchetrit.
“Alright, motherfuckers, now we’re Do Make Say Think!” grijnst Charles Spearin wanneer de ondertussen al gekende muzikanten opnieuw het podium betreden, maar nu voor the real deal. Ging het concert al, volledig op z’n post-rocks, kwaliteitsgewijs in crescendo met de voorprogramma’s, dan breide Do Make Say Think daar nog een vernietigende finale aan. Vanaf opener “ Make” (uit het nieuwe Other Truths) tot aan de laatste bis “Do” (eveneens nieuw) bracht de groep het publiek in extase met haar instrumentale folkspacejazzrock (om het kind toch maar een naam te geven). Het nieuwe album werd integraal gespeeld, en voor de rest van de set lag de nadruk vooral op de twee vorige albums You, You’re A History In Rust en Winter Hymn, Country Hymn, Secret Hymn, met nog een aantal verspreide oudere klassiekers.
De spanningsboog werd het hele optreden strak gehouden en kwaliteitskenteringen waren er zo goed als niet. Zelfs het op plaat wat makke “Executioner Blues” werd hier tot een bom gemaakt. Een absoluut hoogtepunt was “Fredericia”, het openingsnummer van Winter Hymn, een vaste waarde in de set en een bescheiden crowdpleaser, met haar diepe bassen en vloeiende mood swings, hypnotiserende blazers en in distortion gedrenkte finales. Ook “The Universe!”, zowat het luidste en meest directe nummer dat Do Make Say Think al maakte, bracht het publiek een stevige mokerslag toe, ook al werden subtiliteiten grotendeels achterwege gelaten om het rock-’n-roll gehalte van het nummer nog extra kracht bij te zetten.
Wanneer de laatste ambientgolven van “Do” weggeëbd waren bleef een verstomd publiek achter, in de wetenschap dat ze een van dé postrockconcerten van het jaar hadden meegemaakt. De stormloop naar de merchandise stand — overigens door de bandleden zelf bemand, wat mooi de DIY attitude van het collectief aantoont — was dan ook meer dan terecht. Daar wist ook gitarist Justin Small ons mee te delen dat een nieuwe Europese tour in de lente/zomer er zeker inzit. U weet wat gedaan wanneer datum en plaats bekendgemaakt worden.
