TRIX, Antwerpen, 6 november 2009
The Rifles hebben de afgelopen jaren al best een aantal keer op de
Vlaamse podia gestaan, zowel in het kader van festivals als van
reguliere zaaltournees. Toch gaan we iedere keer weer met veel
plezier naar het viertal uit Londen kijken, want hoewel ze niet
echt vernieuwend te noemen vallen, zorgen de mannen telkens weer
voor een geslaagde show.
Voorprogramma van dienst was Jersey Budd, een
jonge Brit die als maatje van talrijke Engelse bands als Kasabian,
The Hours en dus ook The Rifles staat te popelen om zelf door te
breken in de muziekwereld. Aan de nummers op zijn MySpace te horen
(die terecht beschreven worden als een aangename mix van Bruce
Springsteen en Tom Petty), lijkt ons dat ook zeker geen onmogelijke
doelstelling. De omstandigheden (lees: samen met de bassist van The
Rifles op zoek gaan naar een bar in Borgerhout, niet de meest
simpele queeste die men kan aanvangen) hebben ertoe geleid dat
ondergetekende heeft moeten passen voor Budd, maar aan de achteraf
opgevangen reacties te horen, heeft de Engelsman het er beslist
niet slecht van afgebracht.
Voor The Rifles waren we uiteraard weer op post,
en we hebben het ons niet beklaagd. De groep staat erom bekend soms
wat lauwtjes te beginnen aan hun optredens om er daarna steeds
meer in te komen, maar in Antwerpen stonden ze meteen op scherp.
Afgetrapt werd er met ‘Local Boy’ en ‘She’s Got Standard’. Je zou
kunnen stellen dat de groep zo meteen belangrijk kruit verschoten
had, maar daartegenover stond gelukkig wel dat The Rifles nog
talrijke andere meezingers achter de hand hadden.
De setlist was beduidend langer dan die dat we in het verleden al
voorgeschoteld kregen, en op die manier kregen we zowat het hele
repertoire van de band (bestaande uit twee albums, een reguliere ep
en een live-ep) te horen. Meer dan ooit viel dan ook op dat de
groep in zijn relatief korte carrière al een best indrukwekkende
reeks aan catchy songs (stuk voor stuk potentiële singles)
bijeengeschreven heeft.
Op cd is er een duidelijk verschil merkbaar tussen de nummers van
het eerste en die van het tweede album. Zonder veel te innoveren
(een veelgehoorde kritiek op de band, al zal u ons niet horen
klagen zolang de muziek maar góed blijft) hebben ze op plaat een
brug weten te slaan tussen de vlot in het oor klinkende songs van
op ‘No Love Lost’ (2006) en de wat complexere doch nog steeds
aanstekelijke sound van ‘Great Escape’ (2009). Live smolten alle
nummers samen tot een herkenbaar, ietwat The Jam-achtig
Riflesgeluid. Een succesvol recept.
Niet in de laatste plaats met dank aan de vrolijke bende Engelsen
in het publiek zat de sfeer er goed in en hebben we ons het hele
optreden lang goed vermaakt, maar hoogtepunten waren er zeker en
vast. Zo bleken ‘Peace & Quite’ en ‘Repeated Offender’
onverslijtbaar, en zijn ‘Science Is Violence’, ‘Sometimes’ en
‘Romeo & Juliet’ volkomen terecht nieuwe
publiekslievelingen.
Na Antwerpen volgen nog enkele optredens voor The Rifles, waarna ze
van plan zijn zo goed als meteen weer de studio in te duiken. In de
zomer staan ze sowieso klaar voor de festivals, en wij zullen hen
daar op basis van dit optreden met open armen en een brede glimlach
ontvangen.
