In 2008 rolde de naam Fuck Buttons over zowat ieders tong. Al wat hip, mee en in was, had de band in de armen gesloten nog voor het debuut verschenen was. Een jaar na het veelgeprezen Street Horrrsing is zijn opvolger er al en blijkt de band nog steeds niet goed te weten wat er net gebeurd is.
Voor een band die zowel op plaat als live luid klinkt zonder de geluidsmuur decibelgewijs te doorbreken, is Fuck Buttons tijdens interviews dan ook opvallend stil. Op de vraag of ze zich bewust zijn van hun unieke geluid antwoordt Andrew Hung bescheiden dat er zo veel muziek(genres) bestaan dat het arrogant zou zijn om jezelf als uniek te beschouwen. Het is tekenend voor het duo dat zichzelf ondanks alle hype en lof bij voorkeur wegcijfert en de muziek graag voor zichzelf laat spreken.
enola: Nog voor jullie debuutplaat werden jullie overal al de hemel ingeprezen. Iets wat na het verschijnen van Street Horrrsing zelfs nog toenam. Hoe groot was de druk voor deze plaat?
Andrew Hung: "Voor een buitenstaander zal die druk er ongetwijfeld geweest zijn, maar zelf hebben we daar niets van gemerkt."
Benjamin Power: "We hebben maar een prioriteit en dat is muziek maken waar we zelf achter staan en daar zijn we volgens mij in geslaagd. We kunnen nu alleen maar hopen dat anderen die mening delen."
enola: Wat me aan beide albums opvalt, is dat alle nummers in elkaar overvloeien alsof het een lange track is. Zien jullie de plaat als een nummer?
Hung: "Uiteraard is het een bewuste keuze, maar veeleer omdat we het interessant vinden om de songs, hoe verschillend ze ook zijn, aan elkaar te linken."
Power: "We besteden heel veel aandacht aan de songvolgorde, voor ons is een album niet louter een verzameling nummers, maar een geheel."
enola: Op jullie eerste plaat overheerst een herkenbaar tribaal gevoel, waar Tarot Sport diverser klinkt. De songs lijken ondanks de eenheid die jullie creëren meer op zichzelf te staan.
Hung: "De eerste plaat was eenduidiger in zijn geluiden, singulair zelfs. Op het nieuwe album daarentegen putten we uit een veel breder gamma van klanken. De instrumenten die we gebruikten, verschilden echt van track tot track."
enola: Er zit een heel sterke electro-feel in, zo dacht ik onder meer aan Aphex Twin maar ook aan Coldcut en Anti-Pop Consortium.
Hung: "Het is een interessante vergelijking die je maakt, maar wat mij betreft, hebben we zeker niet intentioneel getracht om als die bands te klinken. Er is een belangrijk verschil tussen bands die je inspireren en bands die je beïnvloeden."
Power: "Ik ben te weinig vertrouwd met het genre om daar iets over te kunnen zeggen."
enola: Hebben jullie nieuwe instrumenten gebruikt voor deze plaat?
Power: "We zijn continu op zoek naar nieuwe instrumenten en gewoon dingen waarmee we geluiden kunnen creëren. Het voorbije jaar hebben we ons materiaal echt uit kunnen breiden, wat je ook hoort op Tarot Sport. "
enola: Klopt het dat hier veel kinderspeelgoed tussen zit?
Power: "Op het eerste album hebben we inderdaad speelgoed gebruikt, maar dat was nooit een bewuste keuze, veeleer een noodzaak. We studeerden beiden nog toen we de groep opstartten, veel geld hadden we dus niet. Daarom bezochten we ook winkeltjes met oude rommel. Als we daar spullen vonden waarvan het geluid ons beviel, kochten we het gewoon. En dat was soms speelgoed."
enola: Was je dan niet bang dat mensen het als een gimmick zouden beschouwen?
Hung: "Onze muziek is alvast niet gimmicky."
Power: "Ik snap waar je op doelt, maar we hebben die speelgoedklanken zo gemanipuleerd en vervormd dat je ze nauwelijks nog herkent. Wie onze songs hoort, zal er geen speelgoedklanken in herkennen."
enola: Hoewel jullie stemmen gebruiken op de plaat, is er niet echt sprake van een zangpartij. Blijft Fuck Buttons een instrumentale band?
Power: "Wie weet of we in de toekomst meer met zanglijnen zullen werken, maar momenteel gebruiken we ze liever als extra klankspoor."
enola: Hebben jullie een specifieke manier van songschrijven?
Hung: "We hebben geen routine of methode ontwikkeld, we laten ons meevoeren met de stroom, op die manier houden we het ook voor onszelf interessant. Het schrijven aan nummers en meerbepaald het vinden van het juiste geluid blijft voor ons het belangrijkste, de nummers op zich uitwerken, is relatief eenvoudig."
Power: "We willen onszelf blijven verrassen, dat is voor ons ook het meest interessante. Door aan deze plaat te werken bijvoorbeeld verbaasden we onszelf, dat werkt enorm stimulerend. We vertrekken ook altijd met een schone lei, tijdens het schrijven van nummers hebben we geen specifieke beelden in ons hoofd, het schrijven gebeurt organisch. Eens de nummers af zijn, kunnen we ze pas benoemen."
Hung: "De geluiden die we creëren, sturen we tijdens het verdere schrijfproces bij, maar daarbij denken we niet in beelden. "
enola: Vreemd voor mensen die allebei een achtergrond in film hebben.
Power: " Eens het nummer af is, praten we wel over het beeld dat het voor ons oproept en zoeken we een titel die correspondeert met het beeld dat wij hebben bij de song."
enola: Durven jullie live buiten de lijntjes kleuren, of houden jullie dan vast aan wat jullie op plaat gezet hebben?
Hung: "Tijdens ons optreden in de AB (15 mei 2008, jbo) hebben we "Okay Let’s Talk About Magic" gespeeld, een nummer dat we bijna nooit live brachten. Naarmate we meer songs hebben, kunnen we ook meer variëren in de set die we brengen. Dat vinden we op zich al interessant als groep."
Power: "Improvisatie zit er niet in voor ons. Live spelen is een verhaal en een reis op zich. "
enola: Vooral dan voor de bands waarmee jullie touren, ik las dat zowel tijdens de tour met Mogwai als die met Caribou hun drummers gehospitaliseerd dienden te worden.
Power: "Pure Spinal Tap! "
Andrew Hung: "De voornaamste reden dat we niet meer touren met bands die een drummer hebben!" (hilariteit)
enola: Hoe zijn jullie met die bands in contact gekomen? Uiteindelijk spelen ze heel andere muziek dan jullie.
Andrew Hung: "Met Caribou delen we een booker. Bovendien wou Dan (Snaith, de man achter Caribou, jbo) graag met ons op tour."
enola: Jullie hebben ook op All Tomorrow’s Parties gespeeld nog voor jullie een album hadden. Wie heeft jullie daarvoor opgepikt?
Hung: "Het was een hele eer om daar te mogen spelen."
Power: " Een vriend van ons heeft ons voorgesteld aan Barry Hogan (de oprichter van ATP, jbo) en zo ging de bal aan het rollen."
