Voor
misschien minder voor de hand liggende, maar vooral bijzonder goede
muziek moet je dit najaar nog meer dan anders in de Botanique zijn.
Het programma voor de komende maanden is dazzling – op
papier, maar ook in de praktijk tot dusver. Daaraan hebben Reverend
and the Makers met hun optreden flink bijgedragen.
Jon McClure – of zegt u maar gerust The Reverend – is een showman
uit de duizenden. Hij heeft de attitude van een Liam Gallagher,
maar dan gecombineerd met de onuitputtelijke energie van pakweg de
mannen van Infadels. Ook muzikaal schippert McClure ergens tussen
die twee in. Samen met The Makers maakt hij een lichtelijk geüpdate
versie van jaren negentig Britpop, lekker gespekt met dansbare
synths. Debuutplaat ‘State of Things’ was een bom, de recent
verschenen en minder vrijblijvende opvolger ‘A French Kiss in the
Chaos’ overtuigde ook – in iets bescheidenere mate weliswaar.
Het aanstekelijke enthousiasme van The Reverend zat er vast wel
voor iets tussen – serieus, hoe kan zo’n extraverte kerel beste
maatjes zijn met een droogstoppel als Alex Turner?? – maar het viel
ons meteen op hoe fris het publiek erbij stond aan het begin van
dit concertseizoen. De toeschouwers in de Rotonde lieten zich
gewillig meevoeren door de muziek van het zestal uit Sheffield. Met
reden, dat wel.
Van voorprogramma was er geen sprake, en kort na acht uur verscheen
de band waar iedereen voor gekomen was reeds op het podium. Een
groot deel van de setlist bestond uit nieuwe songs, die live een
pak beter uit de verf leken te komen en plots ook een heel stuk
meer in de lijn leken te liggen van het vroegere werk van de groep.
Ook dat vroegere werk bleek nog niets van zijn oorspronkelijke
kracht en charme verloren te hebben. Mooi over de set verspreid
kregen ‘Heavyweight Champion of the World’, ‘Open Your Window’, ‘He
Said He Loves Me’ en ‘The Machine’ iedereen in een mum van tijd in
beweging. Van de nieuwe songs waren het vooral ‘Hidden Persuadors’,
‘Silence Is Talking’ en ‘Manifesto/People Shapers’ die aansloegen,
al waren wij ook grote fan van het enige echte rustpunt in de set:
‘Hard Time For Dreamers’. Op plaat een van de mindere songs, live
een prachtig moment waarop McClure eens flink kon uitpakken met die
soulvolle stem van hem – haast een unicum in de wereld van de
frivole indierockdeuntjes.
McClure wierp de vraag op of het in België de gewoonte is voor
bands om een bisronde te doen. Toen het publiek daar volmondig ja
op antwoordde, moest de excentrieke frontman even nadenken, want de
band was al bijna door de geplande setlist heen. De oplossing
diende zich echter gauw aan. Met een kort maar krachtig ‘You, Me,
Outside’ gaf McClure het startschot voor een ware
volksverplaatsing. The Reverend trok – akoestische gitaar onder de
arm geklemd en met de hele bende toeschouwers als trouwe
volgelingen achter hem aan – naar de tuinen van de Botanique om
daar een vervolg te breien aan een toen al geslaagde set. Een paar
akoestische versies van eigen nummers, maar ook covers zorgden voor
een onvergetelijk einde van de avond. Kers op de taart was de
uitbundig meegezongen cover van The Beatles’ ‘Revolution’. The
Reverend en de zijnen kwamen, zagen en overwonnen.
