Anouk
heeft een nieuwe plaat te promoten en dat doet ze voor een keer
niet alleen in de grote concerttempels (geen paniek, er volgt nog
een Sportpaleisje voor wie deze keer naast de kaarten greep), maar
ook in twee intiemere settings: Paradiso en ons aller AB.
Dergelijke optredens geven de mogelijkheid om van de
voorgeprogrammeerde commerce af te wijken en daar maakte Anouk
gretig gebruik van: publieksinteractie was er bij de vleet en de
setlist verdeelde de aandacht over nieuw materiaal en ouder werk,
waarbij minder naar crowd pleasers en meer naar complementariteit
met het nieuwe geluid gekeken werd.
Een nieuw geluid? Jawel! In tegenstelling tot ‘Who’s Your Momma?‘,
dat wat over en weer schipperde tussen soul, rock en popballades,
trekt ‘For Bitter or Worse’ resoluut de soulkaart. Als
visitekaartje daarvan was de titeltrack geen voor de hand liggende,
maar wel een indrukwekkende keuze. Anouk zette de avond in met de
mooiste slow die ze in zes albums tijd neerpende: een zachte start,
maar één die meteen haar vocale capaciteit in de verf zette.
Doorheen de jaren lijkt haar vocale capaciteit alleen maar toe te
nemen, voornamelijk omwille van de kracht van dosering waarmee ze
plaat na plaat beter leert te spelen. De single ‘Three Days in a
Row’ is daar natuurlijk een puik voorbeeld van, maar ook een
grijzer oud nummer als ‘Alright’ komt na een rijpingsproces
straffer uit de hoek.
Vergis je niet, Anouks zesde legt allerminst de klemtoon op het
tragere materiaal. Aan een goede soultrack mag gerust een stevig
stel ballen hangen. De stoom suist uit swingers als ‘Lay It Down’
en ‘Lovedrunk’, maar de hoogste temperaturen werden toch gemeten
tijdens ‘Woman’, een excellente Motown-song die smeekt om een
single-release. Een gewiekste songkeuze zorgde ervoor dat deze flow
constant behouden bleef. De setlist spitste zich in de terugblikken
exclusief toe op de twee vorige platen, die langzaamaan de overgang
naar deze zesde verzorgden. Hits als ‘Good God’ en ‘Girl’ leunen
perfect bij deze bende aan, maar ook een lichte portie reggae
(‘Heaven Knows’) en een funky ‘Jerusalem’ misstonden niet in het
plaatje.
Als kers op de taart kleurde de relaxte uitstraling van Anouk het
feestje extra fel in. De razernij die de eerste platen kleurde, had
hier immers niets meer te zoeken. Anouks jaren als ‘Nobody’s Wife’
behoren tot het verleden; kwaadheid ruimde plaats voor zelfkennis
én zelfwaardering. Haar boodschap hoeft ze daarom niet langer in de
microfoon te briesen, maar kan met de knipoog gepredikt worden. De
“dame met het lekker ronde hol” – geen mijner woorden kan
aan deze quote tippen – greep lustig naar haar tieten en billen
terwijl ze met ‘Modern World’ de maatjes dubbel nul lik op stuk
gaf. Als voluptueuze, eigenwijze moeder van drie is ze niet alleen
een beter rolmodel maar tevens een veel aantrekkelijker sekssymbool
dan de Amerikaanse Polly Pockets.
Dit alles etaleerde nog maar eens dat het merk Anouk dan wel voor
commercieel goud mag staan, maar je op een podium geen product
ziet. In een zaal als AB merk je perfect met hoeveel genot zij het
podium bestijgt en hoe zeer ze zichzelf laat opgaan in haar muziek.
Natuurlijk zijn er borsten, billen en een grote mond, maar de
liefde voor muziek primeert. Laat de nay-sayers zeggen wat
ze willen: dit was een ambachtelijk concert zonder enige franjes,
pretentie of nood aan experiment, maar absoluut van de bovenste
plank.
