PUKKELPOP 2009 :: Main Stage, zaterdag 22 augustus

Twee dagen hitte, lawaai, drank en bikini’s eisen hun tol, zodat het zaterdag traag ontwaken is op de weide. Op het middaguur ligt de Main Stage er nog verlaten bij, Dead Confederate speelt voor twee man en een houten kop in de Marquee, maar Diablo Blv. krijgt in The Shelter ondertussen wél heel wat volk op de been — daar leest u in de afdeling "En elders…" meer over. Doen!

Op de Main Stage heeft de Britpop van The Rifles de smaak van een dood vogeltje in de mond, alsof de groepsleden zelf een kater te verdrijven hebben. Songs als "She Got Standards" en "Hometown Blues" klinken nu al even vervallen als het Casino van Oostende en ook de overige nummers uit debuut The Great Escape (als je geen "The Universal" kunt schrijven, blijf dan ook van Blurs albumtitels af, foei!) klinken alsof ze al een keer of 493 te veel zijn gespeeld. Spijtig geval.

Wanneer het tegen drieën loopt, is het gezapig vertoeven op de weide met een stralende zon die de aandelen in bikinimerken de hoogte injaagt. De zon is onze soulmate. Het ideale moment om een groep als Absynthe Minded te laten aantreden. Wel, dat treft, want de band staat op de Main Stage, zien we. Er is net een nieuwe, vierde plaat uit, en het zou wel eens hun beste kunnen zijn, maar echt begeesteren en beroeren zal Absynthe Minded vooral live niet snel doen. De set komt wat traag op gang, en krijgt halfweg pas echt de handen op elkaar met, voorspelbaar genoeg, "My Heroics Pt. 1". Feilloos is het allemaal zeker, muzikaal klopt het allemaal wel, maar veel hoger zien we ze niet snel op de affiche staan.

En net toen we even rustig en verdiend verpoosden op het gras, horen we iemand in de verte al krijsend "One, Two, Fuck You!" aftellen. Jawel, Anti-Flag is in the house. "Zal dat dan nooit uitsterven", filosofeert (pn) er een eind op los. "Nee hoor," mijmert (mvs) stoïcijns, "vijftienjarigen zullen altijd kwaad blijven op de wereld." "Ik mag er niet aan denken dat mijn kinderen daar binnenkort tussen staan", antwoordt (pn). "Daarom wil ik dan ook nooit kinderen", klinkt het weer bij de hoofdredacteur. Uw verslaggevers zetten het net niet op een zuipen tijdens Anti-Flags voor de rest gedreven, gevarieerde en maatschappijkritische set. Sterke zanger ook.

Gelukkig hebben wij, ouwe zakken, Dinosaur Jr. nog, dat ons terugvoert naar de tijd toen wij vijftien waren. Helaas. Verrassing van het weekend: Dinosaur Jr. kan ontgoochelen. Kwam het door het bijna volledig uit de set geweerde Farm, de knappe nieuwe plaat? Of door de plaats op de affiche: in de namiddag, knal in de zon van de Main Stage? Feit is dat Dinosaur Jr. op halve kracht speelt en daarmee opener "Just Like Heaven" (van The Cure) de mist ziet ingaan. En het wordt er niet snel beter op. "Feel The Pain" en "The Wagon" zorgen voor een kabbelend tempo dat niet zou misstaan op een picknick. Enkel op het einde schiet de vlam in de pan en valt kippenvel waar te nemen met "Freak Scene" en een knallend "Sludgefeast". En dan is de pret alweer uit. Neen, doe Dinosaur Jr. toch maar in een zaal of overdekte tent, volgende keer.

Gelukkig is er 50 Cent nog, die nóg meer dan Faith No More en zeker Arctic Monkeys de enige echte headliner is op deze editie en van Kiewit één grote bitch city maakt. 50 Cent excelleert in een fusion van genres zodat het nooit monotoon wordt — hoorden we de creatieve DJ geen acid jazz en West Coast Blues in de set verwerken? Cents mothafucking sound is dan ook meteen tussen de tienduizenden andere nigga’s uit duizenden andere hoods te herkennen. Petje af, ware het niet dat het hem zo cool staat. Curtis Jackson (de enige Jackson die ooit het onthouden waard zal zijn) heeft ook een Boodschap die doet nadenken, niet alleen te horen aan de kogelregen die over de weide giert, maar dat blijkt ook uit ’s mans grootste hits: "Candy Shop" (over antiglobalisme), "21 Questions" (waarin hij Nietzsche aan de Gelassenheit van Heidegger koppelt) en "P.I.M.P." (over vrouwenrechten in Iran). Nee hoor, smokin’ smashing phat shit, die 50. 50 Cent is nodig, meer dan ooit. En we voelen dat het beste nog moet komen.

Testosteron op het hoofdpodium en een leger oestrogeen voor het podium: N*E*R*D begint er een uur later aan. Nu, hondsgeile hiphoppers met hun ganse entouragekaravaan op het podium brengen ons niet gemakkelijk van ons stuk. Zelfs niet wanneer ze je "I want to fuck, cause I feel so horny" doen scanderen. Er is tenslotte genoeg ernst in rockmuziek. Maar wanneer N*E*R*D* hun aanvankelijk funky mix van rockgitaren en hiphopvocals verwarren met brein- en richtingloos gitaargeweld, fronsen onze wenkbrauwen zich in een steeds gecompliceerdere kapstokhouding. Bovendien blijkt lekker dier Pharrell Williams maar erg magertjes bij stem. Hij wordt voortdurend bijgestaan door een niet geweldige (en ook niet erg knappe) zangeres in hotpants. Zijn sexy uitroep "girl!" wordt tot onze ontgoocheling slechts bij "Provider" bovengehaald en ook met het aantal hits is de man karig. Toch niet nagelaten om, tegen onze feministische principes in, loeihard "your ass is a spaceship I want to ride" mee te zingen. "She Wants To Move" blijft een wereldnummer, N*E*R*D* een groep die, als hij zich niet snel bezint, nu al op zijn retour is.

{image}Twee jaar geleden was het al een discussie op Werchter of een groepje met meer acne dan songs echt wel hoger dan Queens Of The Steen Age moest staan. Nu rees de bedenking of de band al wel kon, mocht, moest headlinen. Zever, gezever! Want: twee keer spelen ze zulke bedenkingen moeiteloos weg. De jochies zijn bovendien volwassen geworden en dat kan u horen op de uitmuntende derde plaat Humbug. En dat zien we op het hoofdpodium.

De Arctic Monkeys kwijten zich uitstekend van hun taak, zonder echter met de allures van een hoofdact te spelen. Ze slagen er pas halfweg in om het vuur in de wei te krijgen met kopstoten waar elke op festivals spelende groep jaloers op moet zijn, zoals "I Bet You Look Good On The Dance Floor" en "Brainstorm". Een beetje een afstandelijk concert wel, en even koppig als ons lief dat per se naar huis wil als het feestje net plezant begint te worden. En daar zit Alex Turner, die zich tegenwoordig niet alleen achter zijn stilzwijgen qua bindteksten maar ook achter zijn lang haar kan verschuilen, voor iets tussen. Maar weet u: Arctic Monkeys bewijst zijn plaats best wel waard te zijn en behoort zonder twijfel tot een van de belangrijkste bands van dit decennium. Waarom? Dat leest u hiernaast. Arctic Monkeys staat niet voor niets tussen onze te onthouden acts.

Na "505" zit er echter geen bis meer in, en ook dat wringt wel wat. Moet de headliner er geen alles bezegelend feestje van maken? Maar ach, gefeest is er weer genoeg in Kiewit die drie dagen. Met het hoedje scheef als de klak van 50 Cent en de feestneus ergens verloren tussen de lege drankbekers en pakjes friet trokken uw dienaars dan maar naar de uitgang. Tot volgend jaar!