PUKKELPOP 2009 :: Main Stage, vrijdag 21 augustus

Het is afgekoeld, Das Pop heeft de Main Stage voor geopend verklaard, en het terrein is dus veilig voor uw verslaggevers. Een dag lang vatten we in wisselende constellaties post voor het podium waarvan de wei oh zo vaak al te leeg bleef.

Voor Metric, bijvoorbeeld: een van de fijnste indiegroepjes van tegenwoordig, dat met het recente Fantasies de oversteek naar de popmuziek heeft gemaakt. Zangeres Emily Haines ziet er ravissant uit in een kort blauw glitterkleedje en vuurt de menigte aan alsof ze de headliner is, en geen luchtig popontbijt. Terecht overigens, want met songs als “Sick Muse”, het geweldige “Help, I’m Alive” en de ultieme popsingle “Give Me Sympathy” (opgedragen aan iedereen die zijn dromen najaagt) kan de groep volgende zomer een of ander tentje elders op het terrein afsluiten. De oudere song “Dead Disco” zet de fans vooraan uiteindelijk helemaal in lichterlaaie. Een doorbraakje? Dan zeker een kleintje, toch.

New Found Glory is bindtekstgewijs verbaasd dat ze met The Jesus Lizard en Kraftwerk op een festival staan (zo’n dingen kunnen niet in de VS blijkbaar). Na vijf minuten lang alle mogelijke punkrockclichés in twee voor songs verkochte composities gehoord te hebben, kunnen we die verbazing enkel onderschrijven.

Geen festivalzomer zonder Eagles Of Death Metal. Doorgaans staan de concerten van de band rond Jesse “The Devil” Hughes dan ook garant voor een uurtje zorgeloos loos gaan, maar deze passage op Pukkelpop lijkt de keer te veel. Ondanks het fijne, een goed half jaar geleden verschenen Heart On, lukt het de Eagles niet fut in hun set te krijgen. Climaxen vallen niet op te tekenen en oude publiekslievelingen als “Just Nineteen” en “Cherry Cola” lijken ook heel wat van hun pluimen verloren te hebben.

En daar hebben we Air Traffic. Drie zomers geleden waren ze het Coldplaytje van de dag, maar met een tweede plaat klaar om gereleased te worden hebben de jonkies van toen spieren gekweekt. Zo blijkt toch uit een potige, beukende set. Iemand had hen moeten vertellen dat spierbundels op bedplassers nogal misplaatst staan.

Amusant om te zien hoe Chokri consequent lichtverteerbare groepen tijdens etenstijd op de Main Stage programmeert. Gisteren Razorlight, morgen 50 Cent en vandaag gaan we tijdens Ting Tings op zoek naar de beste prijs-kwaliteitverhouding (10 bonnetjes voor een kebap! Tien!). Onze hoofdredacteur koos alvast voor barbecue, de krant en een goed gesprek met ondertekende. Om maar te zeggen dat het Britse jongen-meisje duo nog steeds niet enorm veel te vertellen heeft, zelfs geen nieuwe plaat uit heeft maar zijn stek op het grootste podium louter verdiende door vorig jaar de club plat te spelen. Vrolijkheden als “Fruit Machine” (“Katshing! Katshing!”) of opener “We Walk” werkten als goed gerodeerde achtergrondmuziek. Op Katie Whites fluoroze microfoon na, was dit optreden bijzonder bevorderlijk voor de spijsvertering.

{image}Brian Molko was wat ziekjes en heeft zopas zijn doktersbriefje in een reeks Amerikaanse stadia binnengebracht. Op Pukkelpop pakt dat soort jeannetterij niet (welja), dus Placebo staat volgens afspraak op het hoofdpodium voor de grootste massa volk die we daar vandaag al zagen. Molko ziet niet echt bleker uit dan anders en ook muzikaal klinkt Placebo niet echt ziekjes. Maar echt opwindend of verbazingwekkend anders klinkt de groep ook niet. De oudjes in de set zijn weerom de hoogtepunten, al hebben we “Every Me And Every You” en “Special K” al een keer of drie teveel gehoord om nog echt effect te hebben. Dat heb je wel eens met bands die maar niet genoeg krijgen van Vlaamse weides. Lang kan Placebo dan ook niet boeien, zeker niet omdat er elders ander moois te beluisteren valt.

Bij wijze van muziekeducatief verantwoorde afsluiter mag Kraftwerk de jeugd uiteindelijk nog eens tonen dat de techno in Duitsland werd uitgevonden. Zo’n jaar of dertig geleden al. Mét gevoel voor humor trouwens (Lichtgevende pakjes! Robots die “The Robots” playbacken! “Music Non Stop” dat aan het einde van het concert nog even van op een leeg podium voortdendert!). Enkele wijzigingen in de setlist terzijde, doet Kraftwerk krèk hetzelfde als op Werchter in 2005. Dat is geweldig, piekfijn uitgedacht en nog steeds best revolutionair. Maar na een lange dag ook een klein beetje klinisch, en getuige de netjes van achter naar voor leeglopende weide net niet boeiend genoeg voor het leeuwendeel van het publiek.

En dat is enigszins zonde, want Kraftwerk is en blijft een fenomenale band met een stevig uitgekiende live-act. Maar ook wij voelden slechts bij momenten de opwinding die ons eerste Kraftwerkconcert (in 2005 dus) opriep. Er werden dan wel uitmuntende versies gebracht van “Trans-Europe Express” (en vooral het “Metal On Metal”-interludium), “Autobahn” en “Radioactivity” (niet in het minst), door de soms lange pauzes tussen de songs verloor de set alle vaart en was Kraftwerk niet zo fenomenaal en meeslepend als ze hadden kunnen zijn.