Een mannelijke Gabriella Cilmi-kloon? Amy Winehouse light — zonder de drugsverslaving en de paparazzi — met een vleugje Justin Timberlake? Hoe je hem ook omschrijft, een ding is zeker, de blanke retrosoul heeft er weer een naam bij: Daniel Merriweather. Zijn plaat staat vol potentiële radiohits, klaar om de hitlijsten te bestormen. Maar zo gemakkelijk is het niet, want tussen droom en daad staan — af en toe — recensenten in de weg.
U kent Daniel Merriweather misschien nog van het coveralbum Version uit 2007, waarop Mark Ronson een schare gastartiesten liet dollen met recente popnummers. Merriweather verleende zijn stem aan de cover van “Stop Me If You Think You’ve Heard This One Before” van The Smiths. Met het album lanceerde Ronson zichzelf als een succesvol merk op de muziekmarkt, maar van Daniel Merriweather hoorden we sindsdien niets meer. Tot nu dus. Hij besloot dat de tijd rijp was voor een eigen plaat en vroeg Ronson als producer.
Wie wat nummers van Version gehoord heeft, zal weinig nieuws ontdekken als hij Love & War beluistert. Bij opener “For Your Money” ziet het er nog even naar uit dat de plaat een eigen identiteit zal vinden, maar wanneer “Impossible” en “Change” passeren, is het duidelijk: dit is vintage Mark Ronson. De mix van soul, jazz en r&b stoort nooit, maar onvermijdelijk duikt het gevoel op dat je het allemaal al eens gehoord hebt. Waar de productie van Ronson op zijn Version nog fris en origineel was, lijkt het alsof hij het trucje hier gewoon nog eens heeft overgedaan. Op zich is dat niet eens zo erg, want het is nog steeds leuk, maar laaiend enthousiast worden we er nu ook niet van.
De moraal van het verhaal is eenvoudig: er valt eigenlijk niets aan te merken op de plaat in zijn geheel. Ronson weet wat hij doet en Merriweather zingt de longen uit zijn lijf. Elk nummer is goed ineengestoken, maar toch knaagt er iets. Terwijl Amy Winehouse met de hulp van Ronson haar liefdesverdriet van zich af probeerde te zingen in “Back To Black” (wat niet echt lukte), lijkt het bij Daniel Merriweather meer vanuit het hoofd dan vanuit het hart te komen. En misschien is dat wel de reden dat de vonk tussen ons en deze plaat maar niet wil overspringen.
Wie trouwens hoopte dat deze Australiër de blanke soul een testosteroninjectie zou geven, moeten we teleurstellen. Merriweather doet ons onvermijdelijk aan een puppy denken wanneer hij zingt: alles klinkt heel aaibaar en schattig. Love & War is gewoon niet het soort plaat dat grijnzend zijn tanden in je kuitbeen zet en dat ligt vooral aan de aalgladde productie van Mark Ronson. Commercieel gezien is dat natuurlijk een goede zet, maar wat ruwe kantjes hebben toch hun charme, zeker bij een soulplaat. Het is pas in “Water And A Flame” dat de echte ziel van de soul even boven komt drijven en dat is dankzij de bijdrage van Adele, die vanaf de eerste noot de juiste sfeer schept en Daniel Merriweather op zijn eigen plaat vlotjes overklast.
Maar kijk, net wanneer we bij het recenseren van deze plaat op het punt stonden Daniel Merriweather te labelen als “teleurstellend”, verbaasde hij ons toch nog. Met lage verwachtingen kropen we voor de tv om Merriweathers minioptreden in de zomertalkshow van Marcel Vanthilt mee te pikken. Hij bracht zijn single “Change” in akoestische bezetting en slaagde erin om ons gedurende drie minuten bij ons nekvel vast te pakken. Het origineel (rijkelijk voorzien van drums, trompetten, piano) deed ons niet zoveel, maar ontdaan van alle franjes zagen we plots een song. Wie weet wordt het dus wel wat met de volgende plaat, als die wat minder Mark Ronson en wat meer Daniel Merriweather te bieden heeft.
