Van 13 tot 24 mei zwaait sproetendiva Isabelle Huppert als
juryvoorzitster de plak over de Croisette voor de 62e editie van
het Filmfestival van Cannes, dat opent met ‘Up’, het
zo-goed-als-zekere-Pixarwonder en afsluit met de biopic ‘Coco
Chanel and Igor Stravinsky’ waar u vooral van moet onthouden dat
Mads Mikkelsen eindelijk (eindelijk!) nog eens in een film speelt.
Daar ergens tussenin wordt volgend snoep voor de palmen gegooid, de
tien die wij héél graag willen zien:
1. THE IMAGINARIUM OF DR PARNASSUS – Terry
Gilliam
De nieuwe Terry Gilliam zal natuurlijk vooral de eeuwigheid ingaan
als de laatste film van Heath Ledger. Toen the Joker in het midden
van de opnames van Parnassus zijn kaarsje uitblies, werd zijn
personage niet geschrapt, hij onderging slechts ‘enkele’
lichamelijke transformaties. Zo komt het dat Tony, de held die Dr
Parnassus (Christopher Plummer), een rondreizende theatermagiër
moet helpen bij het redden van zijn dochter uit de klauwen van de
duivel, uiteindelijk door vier verschillende acteurs wordt
gespeeld: Legder, Johnny Depp, Jude Law en Colin Farrell. Alleen al
die verwisseltruc (en toegegeven ook al dat sexy mannenvlees)
prikkelt als een zoete geur in onze neus. De eerste beelden zien er
alvast beloftevol en bevreemdend mooi uit, zoals alleen Terry
Gilliam ze in zijn Baron Munchausen theaterkamertje tot leven kan
wekken …
2. THIRST – Park Chan-wook
Bij het horen van zijn naam alleen al geeft onze talentenzendertje
kortsluiting met de grote K. Park Chan-wook, de man van strak
gestileerde kleppers als ‘Oldboy’ en ‘I’m a cyborg but that’s ok’
is gewoon onze favoriete Koreaan ooit. Het verhaal van ‘Thirst’?
Een priester (gespeeld door de stuntelige vader uit ‘The Host’)
verandert door een medisch experiment in een vampier en worstelt
naast een plotse onlesbare dorst, ook met existentiële twijfels.
Een vampierenfilm in de competitie in Cannes? Sinds het Zweedse
pareltje ‘Let the right one in’ zijn onze vooroordelen over het
genre verdwenen als sneeuwwitje voor de zon. Alles is mogelijk.
Zelfs een Gouden Palm.
3. DE HELAASHEID DER DINGEN – Felix Van
Groeningen
Dat onze Vlaamse trots een bestseller als ‘De Helaasheid der
Dingen’ onder handen neemt, is een dubbele zegen. Het pakkende boek
van Dimitri Verhulst smeekt met zijn geschifte gebeurtenissen
gedrenkt in typisch oer-Vlaamse sfeer niet alleen om verfilmd te
worden, Van Groeningen verdiende ook eens een scenario waar wat pak
aan is. Balancerend op de grens tussen grappig en tragisch, zullen
de fratsen van de familie Verhulst, zelfs in de sectie ‘Un certain
Regard’ de harten van de rest van de wereld weten te doen smelten.
De geboorte in Vlaanderen is uitgerekend voor ergens in oktober,
mijn kop eraf als dat geen filmfestival van Gent wordt… nog veel te
veel keer slapen dus.
4. MOTHER – Bong Joon-Ho
Genrefilms met een extra dimensie en een serieuze kwinkslag,
daarvoor staat Bong Joon -Ho bekend. Met ‘Memories of Murder’
durfde hij een moord laten oplossen door rechercheurs die vooral
talent hadden voor het uitwissen van aanwijzingen, ‘The Host’ was
naast een monsterfilm ook een raak familieportret en ook ‘Mother’
blijkt dieper te graven dan een whodunit. Of vindt u het
gebruikelijk dat een moeder zelf op onderzoek trekt wanneer haar
zwakzinnige zoon achter de tralies belandt op verdenking van
moord?
5. INGLOURIOUS BASTERDS – Quentin
Tarantino
Cannes houdt van Tarantino en Tarantino houdt van Cannes, maar
houden wij nog altijd van Zijne Gekinnebakte na de uitschuiver
genaamd ‘Death Proof’? Nog altijd genoeg om lichtjes opgewonden te
geraken van Tarantino’s eerste oorlogsfilm ‘Inglourious Basterds’,
zoveel is zeker. Laat ons hopen dat de zelfbewust coole dialogen,
het viscerale geweld en het vette accent van een badass
Brad Pitt garant staan voor een return to form voor de
regisseur die zijn carrière (Gouden Palm voor ‘Pulp Fiction’) toch
grotendeels te danken heeft aan de vrijgevigheid van de
Croisette.
6. PANIQUE AU VILLAGE – Stéphane Aubier & Vincent
Patar
Ook zo’n fan van het reclamespotje ‘Oui, allo?’ van
Cinéart met de cowboy, de indiaan en het paard? Dan is er goed
nieuws: de Belgische kneders Stéphane Aubier & Vincent Patar
hebben met de speelgoedventjes een hele avonturenfilm in elkaar
gebokst. Koeien die met parachutes uit een vliegtuig springen? U
kan het zo gek nog niet bedenken of cowboy en indiaan hebben het
meegemaakt om het te kunnen navertellen. Het hilarisch curiosum van
plastiek en plasticine komt bij ons in de zalen op 17 juni.
Oui, allo! Dat is niet zo lang meer, inderdaad.
7. ANTICHRIST – Lars Von Trier
De duivelse krachten die Von Triers hoofd eerder in een depressieve
dwangbuis en tijdelijke werkonbekwaamheid hielden, zijn verjaagd.
Hij heeft ze wellicht van zich afgeschreven met ‘Antichrist’. Een
goede ouwe horrorfilm over een koppel (Willem Dafoe en Charlotte
Gainsbourg) dat de wijde natuur in trekt om er het verlies van hun
kindje te verwerken. Griezelige stiltes, krekels die toch niet zo
vredig blijken te zoemen dan eerste gedacht en verwijzingen naar de
tuin van Eden, erg origineel klinkt het allemaal niet, maar kom,
het affiche ziet er verdomd cool uit. Go, Lars!
8. TAKING WOODSTOCK – Ang Lee
De titel klinkt niet echt orgastisch aantrekkelijk en lijkt eerder
iets voor Cameron Crowe, maar Ang Lee zou zijne veelzijdigheid
zelve niet zijn als hij uit dit immense muziekfestival geen klein,
persoonlijk en pakkend coming-of-ageverhaal kon puren. We zoemen in
op de man bij wie het allemaal begon: een jonge ambitieuze Jood die
in 1969 het grasveld ter beschikking stelt van de love, peace
and roes van zijn generatie. De soundtrack kan alvast niet
meer stuk.
9. DRAG ME TO HELL – Sam Raimi
Ook een beetje teleurgesteld buitengestrompeld na ‘Spider-Man 3’?
Wel, Sam Raimi ook. Om de blockbusterblues van zich af te schudden
keert Raimi terug naar de horrorroots met het geweldig getitelde
‘Drag Me to Hell’ waarin keun Alison Lohmans saaie
leventje een hel wordt na een zigeunervloek. Groovy.
Waarom kunnen wij niet wachten? Omdat we niet kunnen blijven
wachten op die lang aangekondigde ‘Evil Dead 4’ en/of ‘The Evil
Dead’-remake. Omdat Sam Raimi zich ongetwijfeld rot zal geamuseerd
hebben met zijn terugkeer naar het genre waar het allemaal begon.
En omdat Alison Lohman een keun is. Of hadden we dat al
gezegd?
10. AGORA – Alejandro Amenábar
De opvallendste eend in de bijt dit jaar is wel Amenábar. Onze held
van tranendal ‘Mar Adentro’ en verdraaid straffe griezelklassiekers
als ‘Tesis’, ‘The Others’ en ‘Abre los Ojos’ blaast met zijn
Romeins historisch drama alleszins een fris windje door de
palmbomen van Cannes. Mannen in te korte rokjes en sandalen … kan
hij ons bekeren? Met Rachel Weisz als filosofielerares zou dat een
koud kunstje moeten zijn. En anders kunnen we nog altijd mooie
plaatjes kijken: er is genoeg geld in de productie gepompt om
Romeins Egypte zo realistisch mogelijk tot leven te wekken. Wij
poetsen alvast onze ooh’s en aah’s op en werken
aan onze pleinvrees.