PJ Harvey & John Parish :: A Woman A Man Walked By

Harvey en Parish zetten geen noot op hun soloplaten zonder elkaars goedkeurend knikje. En toch is het nog maar de tweede keer dat ze als Adam en Eva fungeren in hun eigen modderpoel van Eden waar een alles overwoekerende wildernis heerst.

Elke (overbodige) vergelijking tussen A Man A Woman Walked By met hun vorige verboden vrucht, Dance Hall At Louise Point uit 1996, loopt spaak. Net zoals met White Chalk, de donkere tunnel die Harvey uit de doodlopende straat van Uh Huh Her bevrijdde. Parish is in die tunnel geen licht in de duisternis, maar werpt zijn schaduw over elke mogelijke lichtinval op het morsige A Man A Woman Walked By, dat tien nijdige individualisten van songs bevat, afkomstig uit een onderwereld die Dante Alighieri schrijfkrampen zou bezorgen.

Als er al iets van orde heerst op deze plaat, is het de taakverdeling: Parish schrijft en speelt grotendeels zelf de muziek in, Harvey schrijft de teksten en gromt, grolt, hijgt, ijlt, keft met een therapeutische hardnekkigheid de songs in, bijwijlen als een dolle hond die een lappenpop op straat vindt en hem aan flarden scheurt. Grillig plaatje dus, dit A Woman A Man Walked By, waarbij een ander adjectief als “wisselvallig” ternauwernood wordt vermeden. Want eerlijk: Parish is niet de songschrijver die Harvey is, en als hij zelf de vocalen ingezongen had, dan had dat weer een anonieme, weliswaar te vlug vergeten soloplaat als Once Upon A Little Time opgeleverd.

En wat zou dat zonde zijn, al was het maar omdat Harvey als werkelijk niemand anders een op inktzwart papier geschreven liefdesbrief kan maken van het fantástische openingsnummer “Black Hearted Love”, waar Parish op gitaar een lint van prikkeldraad rond weeft. Een verrassend sobere binnenkomer die God zou kunnen doen vermoeden dat hij die chaos in hun Eden from hell op zeven dagen (“Wat zeg ik, zes!” lacht hij) wel zal opruimen. Niet dus. Want in die tuin gebeuren rare dingen. Een onschuldig spelletje verstoppertje van enkele kinderen wordt al gauw onbehaaglijk en beklemmend (“The sun is setting the scene”, “The trees are trembling”, “There is no laughter in the garden”) terwijl Harvey de namen van de kinderen schreeuwt alsof ze al weet welk noodlot hen te wachten staat — of hen er zelf in drijft, het zou ons niet verbazen.

Californië heeft al maanden geen zon, of zelfs geen daglicht, meer gezien, zo te horen in “Leaving California”, waarin Harvey met haar hoge stem van op White Chalk rondspookt als ware ze tegelijkertijd schuld en boete van de desolate mistroostigheid die ze Californië en haar leven daar toeschrijft. “The Chair” laat zich dan weer luisteren als een koortsdroom: Harvey nodigt u uit in haar labyrint waar u zelfs uw kleine teennagel nog liever niet in wilt zetten, maar helaas, het is al te laat. Het prachtige “April” bevat een orgeltje dat het voor altijd zou kunnen laten motregenen, terwijl Harvey klinkt als iemand van wiens peperkoeken huisje u het best met uw fikken afblijft.

Want wat er dan kan gebeuren, laat zich raden in het titelnummer waarin ze “I want your fucking ass” schreeuwt met een stem die de modder onder haar voeten doet kolken, waarna een tropische danse macabre volgt. Maar dat is nog niets vergeleken met haar tussen buik en keel vechtende schreeuw die “Pig Will Not” openrijt, dat gelukkig alsnog ergens naartoe gaat wanneer Parish en Harvey tot een soort in het nauw gedreven Grinderman evolueren die nog gekkere sprongen dreigt te maken dan Nick Cave en Warren Ellis. Parish’ piano mag achteraf wat troosten, maar ook bij u zal het niet baten.

“Passionless, Pointless” en “Cracks In The Canvas” mogen ten slotte wat zalf op de wonden strijken, maar u zal al snel merken dat u geen littekens opgelopen hebt. Hoe scherp de tanden en hoe sluipend het gif ook op deze plaat, er is meer nodig dan een losse collectie labiele songs om, al was het maar voor even, echt door uw bloed te stromen als suikers en mineralen — zoals, toch één keer vergelijken, White Chalk bijvoorbeeld wel deed. Parish kleurt de songs prachtig in, maar Harvey is een betere tekenaar. Laat dat de rolverdeling de volgende keer zijn, en in hun Eden staat geen boom meer recht. Maar niettemin: bijwijlen indrukwekkende plaat. Bijwijlen.

http://www.pjharvey.net
http://www.johnparish.com
http://www.pjharvey.net
Island

verwant

BEST OF :: PJ Harvey

Geef toe: meestal zijn ze uw geld niet waard,...

WERCHTER 2011: PJ Harvey :: zaterdag 2 juli, Main Stage

Sterkste optreden van het weekend? Wat ons betreft een...

PJ Harvey & John Parish :: 14 mei 2009, AB

Wie straalt er meer rock’n’roll, seks en klasse uit...

PJ Harvey :: White Chalk

"Dear Darkness, won’t you cover me again", zingt PJ...

aanraders

Bolis Pupul :: Letter To Yu

Bolis Pupul is al lang niet meer ‘de zoon...

Porcelain id :: Bibi:1

Ook wij moeten er soms aan herinnerd worden dat...

Coeur :: SHOW

Meer pompende beats. Meer duizelingwekkend Frans. Meer pure, feestelijke...

Talk Show :: Effigy

Het leven is een club waar al eens klappen...

Whispering Sons :: The Great Calm

Wat het Belgisch leger steeds meer nalaat, weten de...

recent

Zimmerman

17 maart 2024Rotown, Rotterdam

Zondagavond spelen Ivy Falls en Zimmerman in Rotown in...

Coeur :: SHOW

Meer pompende beats. Meer duizelingwekkend Frans. Meer pure, feestelijke...

The Smile

15 maart 2024Vorst Nationaal, Brussel

Er zit een goeroe verborgen diep in Thom Yorke....

Benni :: Make Me Blind

Vanuit het land van de eeuwige herfst bracht de...

Miek Zwamborn :: Onderling – Langs de kustlijn van Mull

Hoe maak je als auteur het landschap tot hoofdpersonage...

LAAT EEN REACTIE ACHTER

Schrijf uw reactie
Vul hier uw naam in