PJ Harvey & John Parish :: 14 mei 2009, AB

Wie straalt er meer rock’n’roll, seks en klasse uit dan PJ Harvey? En slaagt er bovendien in om die drie elementen harmonieus met elkaar te laten rijmen zonder dat het plat of berekend is? Om maar te zeggen: we waren donderdag weer eens 70 minuten intens verliefd.

{image}Het was nochtans zonneklaar: “PJ Harvey & John Parish” stond er op de affiche, voorafgegaan door de release van het inktzwarte A Woman A Man Walked By, het tweede album van het duo. Toch slaagden sommigen er nog in achteraf sip te bemerken dat het solowerk achterwege was gebleven. Vraag is of “Down By The Water” en “Good Fortune” een meerwaarde hadden geboden op wat we nu voorgeschoteld kregen.

Wie Harveys uitgesproken — John Parish staat bij elk album wel ergens op de zijlijn — collaboraties met Parish kent, weet dat die platen evenzeer buiten haar solowerk vallen als dat ze er moeiteloos in passen. Parish’s muziek kleurt grillig en grimmig, Harveys woorden hebben nooit bol gestaan van vrolijkheden. De enige keer dat ze wat optimistischer uit de hoek kwam (Stories From The City, Stories From The Sea) werd ze er door critici genadeloos op afgerekend.

 

“When you call out my name in rapture / I volunteer my soul for murder,” klinkt het al in opener “Black Hearted Love”. Vier muzikanten — inclusief Parish — in strak pak en met vilten hoed, sleuren het publiek meteen met de haren over de vloer. Harvey — lang zwart kleed, blote voeten, Marie Antoinette-haarcoupe — geeft bij elk eerste woord nog een extra snok. Zonder gitaar danst ze als een zigeunerin over het podium. Voluptueus slaat ze met haar bekken wanneer de band meer ruimte krijgt. Zoals in “A Woman A Man Walked By/The Crow Knows Where All The Little Children Go”, na een in furie gespuwde “I want your fucking ass”, terwijl de melodie muteert naar een duistere instrumentale passage, waar het vechten is tussen goed en kwaad.

Harvey beperkt zich op deze tournee tot functionele percussie. Het handengeklap tijdens “Sixteen, Fifteen, Fourteen” draagt bij tot de griezeligheid van het spelletje verstoppertje tussen Erica en Daniel, twee kinderen die verloren lopen in de Tuin van Eden. “There is no laughter in the garden”, besluit ze.

Naast een integrale uitvoering van het nieuwe album schotelen Harvey & Parish het hartje van Dance Hall At Louise Point voor. “Urn With Dead Flowers In A Drained Pool” schuurt en giert, het trieste “Civil War Correspondent” wordt nog dramatischer door het fatalistisch geneurie van de muzikanten. “Taut” is live even onheilspellend als op plaat. Achter een barrière van stuwende gitaren en drums fluistert, krijst en smeekt Harvey “Jesus save me” en “Even the son of God had to die, my darling”. Dat we dit te verwerken krijgen na de vingers op het strottenhoofd van “The Soldier”, zorgt ervoor dat de vuisten in onze zakken steeds gebalder worden. De piano en hoge stem, verwant aan Harveys laatste album White Chalk, worden intenser door de ukelele van Parish en een harmonica. “Send me home damaged / And wanting”, ondanks alle miserie bevordert dit het gelukzalige, verzadigde gevoel na een shot heroïne. Wat even later terug opgeroepen wordt met “Cercle Autour Du Soleil” om over te schakelen naar het grilligste stuk van het laatste album, “The Chair”, ook live ongestructureerde, zinloze chaos.

“California Leaving” is zo ijl als verdampte absint, maar zakt als goede alcohol wel merkbaar branderig door de keel. “There’s no kindness in your hands / No reaching out, for me, tonight”: “Passionless, Pointless” ook live hartbrekend. Harvey & Parish sluiten hun set letterlijk blaffend af met “Pig Will Not”.

Tijdens de bissen mag John Parish de vocalen overnemen in een aan vroege Johnny Cash verwant “False Fire”, een B-kantje van single “Black Hearted Love”. Harvey gaat loos met de tamboerijn en sluit pas helemaal op het einde mee aan. Het was een betere afsluiter geweest dan een knarsend en bijna zeurderig “April”.

PJ Harvey live blijft een emotionele rollercoaster waarvan het uren herstellen is, maar waarvan je toch meteen na het stilstaan van het karretje “nog een toertje! nog een toertje!” roept. Pukkelpop?

http://www.pjharvey.net
http://www.myspace.com/pjharvey
http://www.pjharvey.net
Island

aanraders

verwant

BEST OF :: PJ Harvey

Geef toe: meestal zijn ze uw geld niet waard,...

WERCHTER 2011: PJ Harvey :: zaterdag 2 juli, Main Stage

Sterkste optreden van het weekend? Wat ons betreft een...

PJ Harvey & John Parish :: A Woman A Man Walked By

Harvey en Parish zetten geen noot op hun soloplaten...

PJ Harvey :: White Chalk

"Dear Darkness, won’t you cover me again", zingt PJ...

recent

Zimmerman

17 maart 2024Rotown, Rotterdam

Zondagavond spelen Ivy Falls en Zimmerman in Rotown in...

Coeur :: SHOW

Meer pompende beats. Meer duizelingwekkend Frans. Meer pure, feestelijke...

The Smile

15 maart 2024Vorst Nationaal, Brussel

Er zit een goeroe verborgen diep in Thom Yorke....

Benni :: Make Me Blind

Vanuit het land van de eeuwige herfst bracht de...

Miek Zwamborn :: Onderling – Langs de kustlijn van Mull

Hoe maak je als auteur het landschap tot hoofdpersonage...

LAAT EEN REACTIE ACHTER

Schrijf uw reactie
Vul hier uw naam in