Deity Down Records, 2009
Thanatos is een Nederlandse metalband die al lang meegaat, een
kwarteeuw al als je hun telling volgt. Ontstaan en gegroeid in het
wereldwijde demo en tape-trading circuit van midden de jaren
tachtig liep het pad van deze band vanaf de jaren negentig langs
behoorlijk wat obstakels. ‘Justified Genocide’ is dan ook slechts
hun vierde lp na het debuut ‘Emerging from the Netherworlds’ uit
’90. Dat album en zijn opvolger worden vaak vermeld in
‘kennerslijstjes’ over morbide thrashmetal of hyperagressieve
deathmetal. Zanger/gitarist/bandleider Stephan Gebedi en zijn band
snoepen immers (nog) steeds van twee walletjes. Enerzijds zijn er
de Duits-Amerikaans aandoende gesyncopeerde thrashriffs, anderzijds
is er ontegensprekelijk een invloed van de vroegste deathmetalbands
ondermeer in het Scandinavisch klinkende, laaggestemde
‘kettingzaag’ gitaargeluid, de aggressieve grunt en de geregeld
opduikende blastbeats. Typisch voor deze plaat is bovendien de
prominente rol van de basgitaar.
Vanaf opener ‘They Feed on Fear’ zijn een paar dingen duidelijk. De
band speelt retestrak, kan meer dan een kunstje en de mix is
subliem. Niemand minder dan Dan Swanö (Bloodbath, Edge of Sanity, Nightingale, Diabolical
Masquerade, …) werd ingehuurd om de plaat te mixen en de man
heeft waar voor zijn gage geleverd. Het album is luid maar zonder
alle meters in het rood te laten schieten zodat ieder instrument
goed hoorbaar blijft en de grunt zelfs verstaanbaar. Het geluid is
helder en getextureerd maar op een of ander manier blijft er toch
een stoffig residu achter van de antieke demostudioklank die de
vroegste deathmetal zijn duister sfeertje gaf. Het doet deugd aan
de oren om in deze tijd nog eens een deathmetalplaat te horen met
een verzorgde en gebalanceerde eindmix. Het is toch een factor die
een collectie sterke songs compleet naar de haaien kan helpen, of
zoals hier het geval, die extra kracht geven om alle vezels in je
lichaam te laten resoneren.
Terug naar het songmateriaal zelf. Alle nummers zijn afwisselend,
wat goed is want op de razende storm van heiligschennis ‘March of
the Infidels’ na zijn ze alle behoorlijk lang. Ze durven echter wel
eens af te wijken van een klassieke strofe-refrein-strofe-solo
opbouw. Da’s ook weer een plus want de plaat als geheel neigt naar
de 50 minuten en dat is toch lang om een aggresieve spanningsboog
vol te houden. Het eerste, hondsbrutale, nummer volgt echter netjes
dat klassieke thrashmetalpatroon en is daarom een perfecte opener.
Je kan er op meezingen, headbangen en zelfs de luchtgitaar mag al
afgestoft want er zit een heuse twin lead in.
‘Destruction.Chaos.Creation’ vervolgt de debatten eerst met een
traag en onheilspellend stuk om dan nog dodelijker en agressiever
naar je strot te vliegen. Een verrassend stukje moderne mosh wordt
erin gesmokkeld maar dat verdunt geenszins de metalpret want daar
is alweer een flitsende solo. De leadgitaristen krijgen trouwens
meermaals de gelegenheid om flink uit te halen. Op het titelnummer
bijvoorbeeld, figureert ook een solo om duimen en vingers bij af te
likken en in ‘Apostles of Damnation’ wordt de leadpartij aangedikt
met ongewoon space-effect. Dat nummer springt er trouwens ook uit
omdat het een pak trager is dan de rest en gebruikt maakt van
allerlei filmsamples om de boodschap van verdoemenis overtuigend te
doen weergalmen. Nog een nummertje dat onder je vel blijft zitten
is ‘The Netherworld’. Het is een van de langste nummers op de cd
maar elke seconde wordt goed benut. Je kan ouderwets headbangen op
een klasse metalriff, dan even wat gas terugnemen en later voluit
in een hellestorm belanden. Eigenlijk begin ik in herhalingen te
vallen: het hele album zit vol met ongeforceerde afwisseling en
venijnige riffs. Niet dat alle nummers zulke sterke blijvertjes
zijn maar geen enkel werkt me op de zenuwen door een gebrek aan
bevlogenheid of een enkel goed idee.
Het venijn zit hem echter niet enkel in de muziek. De teksten van
Thanatos zijn ook nogal direct en brutaal, net als de muziek.
Traditioneel moeten vooral de georganiseerde godsdiensten het in
vurige bewoordingen ontgelden. Daarnaast schieten ze ook met scherp
op haat- en angstzaaiende politici en brutale machtsmisbruikers. In
het titelnummer wagen ze zich aan een Freudiaans experiment door te
schrijven vanuit de (mogelijke) gedachtengang van enkele van de
brutaalste genocidairen van de voorbije eeuw met in enkele andere
tracks nog speciale aandacht voor de nazi-beulen uit WOII. Voor een
doorwinterd luisteraar van dit soort muziek is er niks
wereldschokkends aan de hand behalve misschien dan dat ze niets
proberen te verbloemen door middel van metaforen. Toch vindt de
band het noodzakelijk om bij hun promo een extra blad te stoppen
met verklaringen van de teksten, vooral ingegeven door de angst
misbegrepen te worden in eigen land. Het tolerante en breeddenkende
Nederland van vroeger is de laatste jaren nogal fel afgegleden
richting kortzichtigheid. Een extreme metalband met nogal
realistische lyrics riskeert dus de wind van voren te krijgen
vanuit alle windgaten van het politieke spectrum. Maar een
metalhead hoeft zich niet verdedigen tegen zo’n soort gezeik. Mijn
raad: geef de volumeknop een duw naar rechts, hef je linkerarm met
het hoornengebaar en sloop een denkbeeldige muur van onbegrip met
je hoofd!
