Western Vinyl, 2009
De tijd dat Brooklyn nog het jachtgebied was van rappers als Biggie
Smalls en Jay Z is al lang voorbij. De eerste ligt al lang onder de
zoden, de tweede beschikt over een kapitaalkracht waarmee hij in
zijn eentje Fortis kan opkopen. Brooklyn is heden ten dage het
Mekka van de experimentele indie-scene waar van overal in Amerika
jonge muzikanten naar toe gestroomd komen. Luke Temple, aka Here We
Go Magic, zag de wereld in Salem, Massachusetts, passeerde langs
Boston om uiteindelijk in de creatiefste wijk van New York te
belanden.
Ondanks dat Brooklyn de biotoop bij uitstek is geworden van bleke
indiekids, beleven de zwarte ritmes van Afrikaanse steppes er een
ongekende bloeiperiode. Dat blijkt ook hier bij Here We Go Magic
het geval te zijn, zij het met een andere invalshoek dan dat van
de ondertussen welgekende namen die dat eerder al deden. ‘Only
Pieces’ grijpt terug naar de blues van voor de tijd dat iemand het
genre ooit zo noemde: primitief klinkende percussie geeft een
repetitief ritme aan waarop Temple haast mantrisch de woorden
“What’s the use in dyin’, dyin’, if I don’t know when?” prevelt.
Dankzij de subtiel rammelende gitaar doet het ergens een beetje
denken aan Ignatz, maar dan eerder harmonisch dan
demonisch.
‘Fangela’ is een heerlijke popsong, waar lo-fi electronica en
gitaar het prima met elkaar kunnen vinden. Temple is niet de man
van grote woorden, maar dat werkt uitstekend met zijn repetitieve
muziek. Met ‘Tunnelvision’ staat er nog een absolute topper op de
plaat. Het nummer wordt aangedreven door – en we kunnen niet anders
dan hier de vergelijking maken – een gitaar- en drumritme
rechtstreeks uit de Animal Collectiveschool. Het nummer lijkt
langzaam maar zeer ingehouden naar een climax op te bouwen, die er
nooit komt waardoor het nummer een verlangen naar meer
creëert.
Na vier erg knappe songs (ook ‘Ahab’ is een sterk nummer) slaat
Here We Go Magic plots een andere richting in. De song wordt
verlaten en Temple kiest voor het experiment met soundscapes,
drones, zoals in de filmische drie minuten durende lap noise ‘Ghost
List’ of in ‘Nat’s Alien’. ‘I Just Want To See You Underwater’ en
het country-achtige ‘Evertything’s Big’ liggen nog enigszins in het
verlengde van het eerste deel van de plaat maar kabbelen wat
doelloos rond.
‘Here We Go Magic’ is een interessante debuutplaat. De vier eerste
nummers behoren tot het beste wat dit jaar de revue passeerde, maar
net zoals op de oudere platen van zijn gouwgenoten Animal
Collective, verliest Luke Temple zich soms wat in het doelloze
experiment. Met nog wat meer rijping en meer consistentie zou Here
We Go Magic in de toekomst wel eens kunnen verassen met een
absolute prachtplaat .
www.myspace.com/herewegomagic
