Voor mensen die graag op reis gaan in de donkerste kamers van de
zielenroerselen, bestaat er maar een goede gids: Madensuyu. Hun
muziek wijst u gevoelsplaatsen aan waarvan u nooit had kunnen en
durven vermoeden dat u ze bezat. Laat staan dat u zich er een beeld
van had kunnen vormen.
Het heeft geen zin om de muziek die PJ Vervondel en Stijn Ylode De
Gezelle uit hun instrumenten weten te toveren, proberen te
omschrijven, ze laat zich het best voelen en niet vangen in de
beperktheid van woorden.
Madensuyu betrad in zaal België het donkere podium om ‘D Is Done’,
hun nieuwe geesteskind, in het licht te stellen dat het verdient.
Er werd enig denkwerk verricht ter ontcijfering van het elektrisch
schema dat op hun album, podiumdecoratie en posters prijkt. Zou er
kortsluiting ontstaan als het schema in werking trad? Zou er een
lichtje gaan branden? Zou de tijd stil blijven staan?
Alle drie! Alle drie slaan ze in volle hevigheid toe in uw hoofd
wanneer Madensuyu de knop indrukt om het geheel in werking te laten
treden.
“Wij zijn Madensuyu, tot sebiet” begon PJ de set in
Hasselt, alsof hij op een trein zou stappen met bestemming
onbekend, maar er zeker van was dat we elkaar op dat punt toch weer
zouden zien.
‘Woman’ werd ingezet, een nummer dat je dreigend tegemoet komt en
het leek het in een halve cirkel opgestelde publiek nog een beetje
verder naar achter te duwen. Ze bevonden zich het hele concert in
de veilige marge van de zaal. Waar ze angst voor hadden, weet
niemand, maar die versterkte muur van hevig schuddende hoofden leek
op de een of andere manier voor beschutting te zorgen. Enige
bewapening tegen het geweld van Madensuyu is misschien wel op z’n
plaats, maar je laten meeslepen op deze dolle rit maakt de beleving
alleen nog maar intenser.
Aan het begin van ‘Ti:me’, vergleed PJ’s blik zelfs even naar
rechts, naar de volledig in concentratie zijnde Stijn, alsof hij er
zeker van wil zijn dat de voetsporen van zijn metgezel nog steeds
dezelfde weg bewandelen als hij. De weg die ze ongelooflijk goed
kennen, maar nooit alleen zouden kunnen gaan.
Het is vreemd hoe er eigenlijk weinig gebeurt op het podium, maar
het toch licht erotisch is om deze mannen bezig te zien en vooral
te horen. Met nummers als ‘Oh Frail’ en ‘Fafafucking’ doen ze je
kirren van plezier en brengen je af en toe zo naar een hoogtepunt
dat je liefst het behang van de muren wil krabben… maar er is
helemaal geen behang…
Er werd nog handig gebruik gemaakt van het gegeven zweet om de
merchandising in de vorm van T-shirts aan te prijzen. Leven van de
lucht en de liefde voor muziek is natuurlijk een mooi ideaal, maar
het levert toch ook alleen maar honger op.
‘D is Done’, de afsluiter van het gelijknamige album, mocht de deur
van dit concert bijna achter zich dicht trekken. De kier die
overbleef, gebruikten ze om nog twee clusterbommen de ruimte in te
gooien en daarna te verdwijnen, het publiek verweesd en z’n wonden
likkend achterlatend.
Het is nooit te laat om met deze heren op reis te vertrekken, dus
wat staat u daar eigenlijk nog te lummelen? Inpakken uw boeltje, en
gaan!
Meer afbeeldingen?
