In de Brugse Cactus Club hebben ze er een handje van weg om
’thema-avonden’ te organiseren. Twee of meer gelijkaardige bands
delen dan de affiche, en exploreren hoe ver hun genre reikt. Eerder
dit jaar was er de zeer geslaagde ‘My Voice / A Song’-avond met
The Johnny Parry Trio en onze eigenste Dez Mona. Half oktober
lieten wij België – Armenië schieten voor een avondje postrock van
eigen bodem. Moses, Penguins Know Why en Motek voor een luttele 8
euro: de daling van de koopkracht zal in ieder geval niet aan
Cactus gelegen hebben!
Moses was de eerste band die het podium mocht
opstappen. Overtuigen deed deze band echter niet. Zeker tijdens de
eerste helft van het optreden misten de nummers wat van de zo
cruciale spanning, zodat de openingsact enkel op het einde verder
kwam dan enkel sfeerschepping. Wat luider spelen staat namelijk
niet gelijk aan een echte climax, en Moses viel dan ook al snel in
herhaling. Zanger Wannes Casier en de andere groepsleden hadden wel
goed gekeken naar bekendere genregenoten: sommige gimmicks die we
al veel eerder zagen, werden hier gerecycleerd. De lange stemsample
deed bijvoorbeeld wel heel erg aan Godspeed You! Black Emperor
denken. Alleen weten de Canadezen er iets echt creatiefs mee te
doen, en voorlopig was dat beetje meer inspiratie net wat Moses
ontbeerde.
Het Oost-Vlaamse Penguins Know Why was op veel
vlakken dan weer van een heel ander kaliber. De postpunkers wonnen
vorig jaar de Gentse rock rally ‘De Beloften’, en na dit optreden
weten we waarom. De Penguins brachten een keiharde, steeds
verrassende set waarbij hun invloeden duidelijk op de voorgrond
kwamen, zonder dat er echt in na-aapgedrag werd hervallen. De
vergelijking met Sonic Youth moeten ze al sinds hun eerste optreden
met zich meedragen, maar ze is dan ook onmiskenbaar. Het publiek
bleef wat van op een afstand toekijken, maar weinig mensen zullen
na het drie kwartier Penguins Know Why niét volledig weggeblazen
zijn. De erg jonge band stond met veel attitude te spelen
– met zulke nummers onder de motorkap is daar echter helemaal niets
mis mee. Een belofte die wat ons betreft nu al voor de helft
ingelost is.
Motek was veruit de bekendste naam op de affiche.
Begin 2007 was Cactus Music een van de eerste belangrijke
concertorganisators die deze Aalsterse band oppikten, door ze een
plaatsje te geven op het Music In Mind-festival. Anderhalf jaar
later heeft Motek al een eerste plaats in Studio Brussel’s
Afrekening én een tournee door China op zak: het kan snel gaan met
kwaliteit.
Een constante doorheen de optredens van Motek is nog steeds het
zeer creatieve gebruik van visuals. Deze zorgen ervoor dat dit een
band is die het vooral van de optredens moet hebben. De filmpjes
dragen perfect bij tot de sfeer, maar blijven altijd een
ondersteunende en geen dominante rol spelen. De band is niet bang
om langs de minder toegankelijke paden te wandelen, en te kiezen
voor een avontuurlijke, boeiende aanpak. Radiohit ‘Tryer’ is in dat
opzicht misschien niet echt exemplarisch, en Motek beperken tot dat
nummer doet hen onrecht aan. Ze hebben veel meer in hun mars dan
dat, en in de Magdalenazaal gaven ze een mooi staaltje van hun
kunnen.
Na een concertmarathon van drie en een half uur waren wij rond
middernacht wat oververzadigd, maar wat ons betreft kan Cactus niet
genoeg dergelijke avonden organiseren. Dat deze initiatieven ook
door de Brugse concertbezoekers worden geapprecieerd, bewees het
talrijk opgekomen publiek. Honderd kilometer verder schoten Wesley
Sonck en Marouane Fellaini ons land nog wat dichter richting WK,
maar wij waren na drie inheemse optredens om een heel andere reden
trots om Belg te zijn.
