Korset of geen korset, geen deerne die zo glamoureus kan
smachten als Keira Knightley. En hoewel ze ook in ‘The Edge of
Love’ flink haar best doet om de kijker een krop in de keel te
bezorgen, de jankers die tijdens ‘Atonement’ de zakdoek moesten
invluchten – guilty as charged – zullen met een onvervuld
verlangen naar huis terugkeren. ‘The Edge of Love’ is namelijk niet
zozeer een ouderwets romantisch drama, maar eerder een droge
pseudobiopic over de Britse cafédichter Dylan Thomas en
meerbepaald zijn muzen. Gepend door Knightleys moeder, de geprezen
toneelschrijfster Sharman MacDonald, schippert ‘The Edge of Love’
ontoonvast tussen karakter- en milieuschets, relatiedrama,
historisch epos en reclamespot voor gezelligheidsrokers. Dat het
allemaal klinkt alsof het op de stoffige planken dient opgevoerd te
worden, maakt de afstand met wat er op het scherm gebeurt alleen
maar groter, ook al is het meermaals de ravissante verschijning van
Keira en haar getuite lippen die het canvas mogen vullen.
Londen, de Tweede Wereldoorlog. Terwijl de Luftwaffe de stad
bombardeert, zingt de Welshe Vera Philips (ons Keira) in de
ondergrondse metrotunnels om de moraal hoog te houden. Tussen de
bohemiens in de donkere kroegen loopt ze haar jeugdliefje, de
beroemde dichter Dylan ‘do not go gently into that good
night’ Thomas (Matthew Rhys), tegen het lijf. Thomas is
vrijgesteld als soldaat en schrijft scenario’s voor het ministerie
van propaganda. Ook al is Thomas ondertussen getrouwd met Caitlin
(Sienna Miller), toch wakkert zijn ontmoeting met Vera terug
gevoelens aan. De situatie wordt er niet eenvoudiger op wanneer
Vera intrekt bij het vrijgevochten koppel en een vriendschap begint
met de vrouw van haar eerste grote liefde. En dan is er nog dappere
soldaat William (Cillian Murphy), die dingt naar de hand van Vera
en ongetwijfeld een veel betere keuze zou zijn dan de alcoholische
schrijver die louter andere mensen gebruikt om inspiratie op te
doen voor zijn eigen poëzie.
Een eigenaardig geval, deze ‘The Edge of Love’, de tweede
langspeelfilm van John ‘The Jacket’ Maybury. De regisseur omzeilt
de talrijke valkuilen van de traditionele biopic door zijn film net
niet te fixeren op Dylan Thomas, maar gebruikt de Jim Morrison van
de Britse dichters als kapstok om de aandacht te vestigen op de
twee vrouwen die hem inspireerden. Dat één van de twee vrouwen
fictief is, geeft Maybury een vrijheid waar hij jammer genoeg te
weinig mee aanvangt. ‘The Edge of Love’ wil zoveel dingen tegelijk
zijn, dat er uiteindelijk geen tijd of ruimte overblijft om ook
maar iets interessants te vertellen. Jammer, want het eerste deel
– dat zich afspeelt onder een kreunend Londen tijdens de Duitse
bombardementen – heeft voldoende visueel cachet en baadt in een
zweverig sfeertje dat meer belooft dan dat het uiteindelijk maar
is: een onsamenhangend geheel dat steeds slordiger de genadige weg
richting aftiteling zoekt, terwijl de kettingrokende personages
steeds ostentatiever sigaretten beginnen door te geven.
Omdat ‘The Edge of Love’ zowel een naar het epische neigende
romantische tragedie als een kleinschalig psychologisch
karakterdrama wil zijn, krijg je een frustrerende prent die maar
niet onder de huid wil kruipen. ‘The Edge of Love’ slaagt er niet
in om de verschillende aspecten van de emotionele crisis ten huize
Dylan Thomas en de slachtoffers die in dat huisje ronddolen samen
te ballen tot een krachtig geheel. De film gaat over Dylan Thomas
en zijn destructieve effect op de twee vrouwen die verblind door
zijn genie achter zijn gat aanlopen, het gaat ook over de ongewone
vriendschap tussen die vrouwen en tot slot wordt er ook een
‘Atonement’-achtig verhaaltje bijgesleurd waarin een soldaat diep
in de hel van de oorlog verdwijnt. Dat zijn op zich interessante
dingen, maar Maybury moet het allemaal verwerken in een speelduur
van twee uur en wordt gedwongen om constant te focus te verschuiven
zodat het alleen maar oppervlakkig en vlak overkomt. De personages
komen nauwelijks tot leven, de sprongen in ruimte en tijd zijn
plots (aan het begin van een minuut ontdekt Vera dat ze zwanger is,
tegen het einde van diezelfde minuut ligt de baby al in haar armen)
en de emotionele betrokkenheid ligt te laag. Bij momenten zie je
knappe dingen (de confrontatie tussen getraumatiseerde soldaat
Cillian Murphy en een intellectuele kakmadam die de oorlog
theoretisch analyseert), maar ze verdwijnen even snel als de
Welshe, Britse en Ierse accenten waar de cast toch net iets te
veel moeite mee heeft.
De actrices doen nochtans hun best. Sienna Miller is energiek
als de vrouw die gedoemd is om voor altijd in de schaduw van het
genie te vertoeven, maar verdwijnt te vaak naar de achtergrond om
een impact te maken. Keira Knightley begeeft zich op vertrouwd
terrein en verschuilt zich achter een pruillipfaçade om daarna
zachtjes wat meer gevoel tussen de barsten te laten sijpelen.
Maybury heeft trouwens een ernstige obsessie met het smoeltje van
La Knightley, getuige daarvan de vele close-ups die ze krijgt. Het
is echter de wisselwerking tussen de hoofdactrices die tegenvalt.
Op geen enkel moment komt de hartstochtelijke vriendschap (er
wordt heel voorzichtig een seksuele interesse gesuggereerd)
overtuigend over en uiteindelijk kan het je ook geen bal schelen
wat hen overkomt. Matthew Rhys zit dan weer opgescheept met de
lastige rol van een geromantiseerde versie van drankorgel Dylan
Thomas die zeker niet de sympathie van het publiek mag krijgen. Of
wat dacht u van een bekentenis als ‘ik slaap met andere vrouwen
omdat ik een poëet ben, ik voed mij aan het leven van andere
mensen. Charming. Cillian Murphy is goed als de soldaat
die verbitterd en jaloers terugkeert naar het thuisfront, maar komt
pas veel te laat in actie (wat een flauwe dramatische climax) om
nog iets te betekenen. Allemaal oerdegelijke vertolkingen, maar
het futloze scenario gunt hen nauwelijks de ademruimte om te
groeien en indruk te maken.
Er zit ergens wel een meeslepend verhaal verborgen in ‘The Edge
of Love’, maar de alsmaar verschuivende focus en schizofrene toon
zorgen ervoor dat dit tranerig romantisch drama eigenlijk al aan
het uitdoven is nog voor het goed en wel moet beginnen. Tijdens de
eerste helft krijg je nog mooie plaatjes om naar te gapen en Keira
smacht zoals alleen Keira kan smachten, maar zodra de kliek
verhuist naar Wales, is ‘The Edge of Love’ ongeveer even
aantrekkelijk als het druilerige Welshe weer.
