In barre economische tijden als deze is er een groeiend legioen van mensen die nood hebben aan een bemoedigend schouderklopje, een begrijpende knipoog en een warme stem die hen toefluistert dat alles alsnog goed komt. All I Intended To Be van Emmylou Harris biedt u al deze dingen én meer.
Hoe fake Emmylou Harris er de laatste jaren ook uitziet (dezelfde plastische chirurg als Michael Jackson?), haar muziek wordt gelukkig steeds oprechter. Duidelijk keerpunt was Wrecking Ball uit 1995, waarop sterproducer Daniel Lanois de ramen en deuren van Harris’ countrygeluid open gooide en ruimte creëerde voor invloeden uit de folk en zelfs de ambient. Op haar volgende albums Red Dirt Girl en Stumble Into Grace waagde ze zich met succes ook steeds vaker aan eigen materiaal. All I Intended To Be is zoals de titel suggereert een prachtige dwarsdoorsnede van al wat deze dame in haar mars heeft en dat is heel wat.
Zo is Harris altijd al een bezield vertolker geweest van andermans werk en ook vandaag is dit niet anders. In opener "Shores Of White Sand" zingt een schare zoetgevooisde engelen onder leiding van Harris de sterren van de hemel en laat zo het origineel van Jack Wesley Routh ver achter zich. "Moon Song" van Patty Griffin herinnert ons met zijn weemoedige accordeon en fijnbesnaarde mandoline aan Springsteen ten tijde van The Ghost Of Tom Joad en aangezien wij The Boss nog steeds the boss vinden is dat een compliment. Het van Tracy Chapman bekende "All That You Have Is Your Soul" is een indringende waarschuwing aan eenieder die zich met hart en ziel vastketent aan zijn geliefde: "I was a pretty young girl once. I had dreams, I had high hopes. Married a man, he stole my heart away. He gave his love, but what a high price I paid."
"Old Five And Dimers Like Me" en "Kern River" zijn outlawklassiekers waar Harris met bijzonder veel respect, liefde en kunde het stof vanaf blaast. Vooral "Kern River" is een van melancholie doordrongen parel waarin de huilende dobro en naar whisky geurende backings van Mike Auldridge een voldragen gastrol krijgen. Het is aan dit soort songs en verhalen dat Amerika zijn mythische aura dankt.
De nummers die Harris uit haar eigen pen liet vloeien kunnen gelukkig moeiteloos naast de covers staan. Zo is er bijvoorbeeld "Broken Man’s Lament", het hartverscheurende relaas van een man die door zijn vrouw in de steek wordt gelaten nadat hij haar heeft gedwongen haar zangcarrière voor hem op te geven. Het samen met Kate en Anna McGarrigle geschreven "How She Could Sing The Wildwood Flower" diept deze tragische liefdesgeschiedenis verder uit. De gouden melodie, kristalheldere harmonieën en kwikzilveren gitaarlijnen maken dit tot een song die geheel uit edele metalen is opgetrokken.
Ook "Not Enough" is een liefdeslied, maar dan wel eentje waar zoveel gemoedsrust van uitgaat dat het bloed trager door je aderen begint te stromen. Sluitstuk "Beyond The Great Divide" drukt ons tenslotte op het hart dat er voorbij de horizon een land wacht waar mensen geen wolven zijn voor elkaar. Een land waar het gras nog groen is en de liefde warm. Onze reis is alvast geboekt.
Uit iedere porie van All I Intended To Be welt pure schoonheid op. De toon van de nummers is soms mijmerend, soms vol verlangen, maar altijd troostend. Dit is namelijk een plaat die hoop biedt aan de hopelozen. Op 25 september komt Emmylou Harris naar het Brusselse Paleis voor Schone Kunsten om All I Intended To Be live voor te stellen. Tickets kosten tussen dertig en zestig euro, wat een flinke duit is voor simpele lieden als u en ik en er zijn heel wat andere leuke dingen die een mens kan doen voor dat bedrag. Wij durven er echter ons hoofd op verwedden dat geen van die dingen zo zielsverheffend zal zijn als dit concert. De keuze is aan u …
