All I Intended To Be, pakweg haar vijfentwintigste album, is een van de puurste, eerlijkste platen van het jaar. Emmylou Harris is nog steeds veruit de mooiste ster aan het countryfirmament. Perfect op haar plaats dus in de Bozar.
Emmylou Harris beschikt over een van de allermooiste vrouwenstemmen. Zo eentje die je hart ogenblikkelijk doet bevriezen. Wanneer ze opduikt in een nummer lijmt ze alle brokken weer aan elkaar. Vraag het aan Bob Dylan, Gram Parsons, Bright Eyes, Mark Knofler, Ryan Adams of zelfs Admiral Freebee. Het was ook zij die, met de hulp van Daniel Lanois, de gladgepolijste countrymuziek een schuurpapieren rand meegaf. Daarbij blies ze het americanagenre nieuw leven in en sleurde ze artiesten als Gillian Welch en Lucinda Williams, van wie ze vanavond respectievelijk “Orphan Girl” en “Sweet Old World” speelde, mee in haar elan.
Wat niet betekent dat ze de rug keerde naar haar dertigjarige carrière. Halverwege de set haalde ze hartverscheurend uit met countryballad “Making Believe” en het cheesy “If I Could Only Win Your Love”, een hit uit 1975. Vaak waren het net die lichtjes over de schreef gaande Nashville-nummers, zoals “Born To Run” of “Leaving Louisiana In The Broad Daylight”, die het optreden wat vaart gaven, wanneer de set net op het punt stond in te zakken. Want hoe goed Harris ook op haar plaats stond in een locatie als de Bozar, soms stond ze iets te gezapig haar job te klaren. De energie van Spyboy, het live-album uit 1998, lijkt voorgoed verloren. “Red Dirt Girl” en “Michelangelo” komen ongehavend uit de strijd, maar een prachtig nummer als “My Songbird” verdrinkt genadeloos in apathie.
Zelfs het meest recente werk benadert door de langdradige bewerkingen niet altijd de pure schoonheid van het album. Op bepaalde momenten moeten we met pijn in het hart zelfs vaststellen dat Harris aan het zeuren is. “How She Could Sing The Wildwood Flower” is bijvoorbeeld niets zonder de McGarrigle-zusjes. Ook “Shores Of White Sand”, de adembenemende opener van All I Intended To Be, blijft emotieloos, de hulp van voorprogramma Kimmie Rhodes ten spijt. Maar Harris is een vakvrouw. Elke keer dat we haar ten dode willen opschrijven, pakt ze steevast uit met een uitvoering die wél beklijft.
Haar vijfkoppige begeleidingsband (zonder Buddy Miller ditmaal) kleurt plichtsgetrouw het plaatje in en snelt Harris professioneel en discreet ter hulp wanneer ze per ongeluk een verkeerd nummer inzet. Ook haar fans staan nog steeds ten dienste van hun idool. Op 61-jarige leeftijd krijgt de zangeres nog steeds pluchen dieren en bloemen aangereikt. Het heeft iets aandoenlijks. Wanneer ze a capella met twee bandleden rond één microfoon “Bright Morning Stars” brengt begrijpen we de neiging om met bloemen te smijten helemaal.
Afsluiten doet ze met “When We’re Gone, Long Gone”, een nummer dat ze ooit met Linda Rondstadt en Dolly Parton opnam en dat symbolisch het laatste nummer van verzamelbox Songbird is. Emmylou Harris is wel degelijk nog steeds de koningin van alle countryzangeressen. Eentje die misschien moet overwegen om minder te toeren, zodat ze weer van ieder optreden iets uitzonderlijks kan maken.
