Fleet Foxes is de naam die op dit moment hot is op het world wide
web. “Groot nieuws hoor”, denkt u waarschijnlijk ironisch. Met een
maandelijkse portie nieuwe hypes bent u misschien wat afgestompt en
gevoelloos geworden voor het fenomeen, zeker gezien het gros van
deze het niet waard is.
Maar voor deze Amerikanen uit Seattle mag u zich best nog eens
opladen en een uitzondering maken. Ze volgden namelijk niet de
geijkte weg die veel bands op dit moment kiezen. Ze werden niet
groot door een half goed nummer op MySpace. Nee, net zoals de geest
van hun muziek in het verleden ligt, deden ze het ook op de
ouderwetse manier: optreden en live een verpletterende indruk
maken. Op het South By Southwest showcasefestival, waar iedereen
die iets te betekenen heeft in de independent muzieksector aanwezig
is, wisten ze de harten van de juiste mensen te beroeren en hun
faam begon zich op te bouwen en te verspreiden. Ook vorige maand in
de Brusselse Botanique wisten ze het publiek in extase te
brengen.
De muziek van Fleet Foxes baadt in een sfeer van de sixties en
seventies. “We grew up listening to the music of our parents,
The Beach Boys, Simon & Garfunkel, The Zombies, Joni Mitchell,
Fairport Convention, Steeleye Span, Love, Marvin Gaye, Bach, Crosby
Stills & Nash, Bob Dylan, Buffalo Springfield, and every other
perennial ’60s band you’d expect to find in the record collections
of baby boomers”, zegt frontman Robin Pecknold. De mix van
country, rock en folk zit ingebakken in Fleet Foxes. Een liefde
voor, en appreciatie en inzicht in de Amerikaanse
muziekgeschiedenis komt duidelijk naar voor. Hun muziek straalt een
diepe warmte uit, het soort warmte wat veel acts tegenwoordig
ontbreekt. Je wordt er door meegesleurd en je gelooft in de passie
waarmee ze hun nummers brengen.
Deze vijf songs tellende ep is een staalkaart en voorproefje van
hun kunnen dat ze tonen op hun debuutalbum ‘Fleet Foxes’ (ep en
album vormen samen een mooi en vrij coherent geheel).
Opener ‘Sun Giant’ is een a capella gezongen nummer. Het zou een
lied kunnen zijn dat Alan Lomax vergat op te nemen, dat beelden
oproept van een ruraal en nog onschuldig Amerika. Dit is meteen ook
de basis, de blauwdruk waaruit de meeste songs zijn opgebouwd.
Meerstemmige zang en vocale harmonieën zijn kenmerkende elementen
voor Fleet Foxes. Ze combineren dit met zeer geslaagde songs. Dat
ze het live eigenlijk nog indrukwekkender brengen dan op plaat, is
de sleutel van hun succes.
‘Drops In The River’ begint rustig met een akoestische gitaar die
een zacht gezongen samenzang begeleidt. Wanneer de drum invalt,
bouwt het nummer langzaam op en worden de stemmen zachtjes aan
luider tot ze meer en meer openbloeien. Drummer Josh Tillman weet
met zijn drumstijl de songs de juiste drive mee te geven: hij
gebruikt voornamelijk de basdrum en toms en maakt slechts zeer
sporadisch gebruik van hi-hat en cymbalen. De ritmes komen daardoor
nooit geforceerd of onnatuurlijk over. ‘English House’ schiet
meteen uit de startblokken met een soort dubbele riff, een op
gitaar en een door een koortje van stemmen, dat ergens aan The Bee
Gees doet denken. De drum, ontdaan van alle franjes, is tribaal en
pulserend. Voor het refrein wordt telkens wat gas teruggenomen,
enkel stemmen en een vertraagd ritme blijven over.
Het absolute hoogtepunt van de ep is ‘Mykonos’. Het is zo’n song
die lijkt alsof hij altijd al bestaan heeft, maar tot nu toe nog
door niemand was opgeschreven of opgenomen. De oerdrum met de
hemelse samenzang uit de intro lijken haast van een vergeten
indianenstam. Pecknold, die de strofes voor zich neemt, toont zich
een uitmuntende zanger, als een iets zwaardere stemversie van
muzikale geestesgenoten Jim James (My Morning Jacket) en
Ben Bridwell (Band Of Horses).
Halverwege valt alles even stil en zijn het enkel de stemmen die
overblijven. Er komt een shift in sfeer, het oerlied wordt
extatischer en de band geniet merkbaar van de samenzang.
In afsluiter ‘Innocent Son’ begeleidt Pecknold zich spaarzaam op
een akoestische gitaar. De ingetogenheid van dit nummer zorgt voor
een geslaagd contrast met de vorige, zonder de sfeer van de ep te
breken. Fleet Foxes presenteert zich als een eigentijdse versie van
groepen als The Band of The Grateful Dead, met respect voor
voorbeelden uit het verleden, met zeer goed geschreven nummers en
met een plezier en kunde in het samenspel. Fleet Foxes lijkt het in
zich om een echte moderne “klassieker” te maken.
http://www.myspace.com/fleetfoxes
http://www.subpop.com/artists/fleet_foxes
