Alles
was er om het te maken: sterke songs die zich situeerden binnen de
driehoek pop, rock en pure singer-songwriter, een stem die het vuur
van de jonge Bono koppelde aan de begeestering van Mike Scott van
The Waterboys, teksten die getuigden van een verbazende maturiteit,
geloof in eigen kunnen, bezieling en uitstraling, maar ook (en
vooral) dat ‘ongrijpbare’ dat zo vaak het verschil maakt en dat
sommige artiesten in staat stelt iedereen altijd een stapje voor te
zijn. Er was dan ook weinig dat een doorbraak voor de jonge band
nog in de weg leek te staan, maar een noodlottige wandeling in de
Franse Alpen besliste daar in de zomer van ’91 anders over.
‘The Stormdaisy Archives’
Dit abrupte einde staat in schril contrast met de twee jaar
bandgeschiedenis die er aan vooraf gaan. Gunther Van
Passel en mede-oprichter Koen Renders
zijn nauwelijks zestien wanneer zij – geïnspireerd door schoon volk
als U2, Neil Young en Bob Dylan – zelf een instrument ter hand
nemen en hun eigen nummers beginnen te componeren. Wanneer drummer
Freek Boey zich bij het tweetal voegt, is de
eerste bezetting van Stormdaisy een feit. Aan inspiratie is er
overigens geen gebrek: in de hoofden van Van Passel en Renders
gonst het van de muzikale ideeën, en om het groepsgeluid verder uit
te diepen komen geregeld andere (gast)muzikanten zoals bassist
Jesse Janssens, gitarist Herman Acke
en toetsenman Klaas Gaublomme de vaste kern
versterken.
In 1990 mag de jonge band aantreden op één van de zijpodia van
Marktrock, maar een eerste echt flinke duw in de rug komt er later
dat jaar met Artiboko. Voor dit project (voluit: Artistieke
Boodschap van de Jeugd aan de Koning’), dat in het leven werd
geroepen naar aanleiding van de 60/40-viering van koning Boudewijn,
mag rockveteraan dirk
Blanchart via een aantal audities een
gelegenheidsrockgroep samenstellen. De keuze valt meteen op de
tandem Van Passel-Renders. Zij nodigen op hun beurt Freek Boey,
Herman Acke en bassist Stoffel de Laet uit en, aangevuld met
toetsenman Rudy Tambuyser en celliste
Lieve Van Look, nemen ze als De Boko’s deel aan
een tournee langs een twaalftal culturele centra.
Ook na Artiboko laat Blanchart de groep niet los. Wanneer de draad
weer wordt opgepikt als Stormdaisy, maken voortaan ook Acke en
Janssens deel uit van de vaste bezetting. Er worden steeds nieuwe
nummers bij gepend, bestaande songs worden verder uitgewerkt. In
het voorjaar van 1991 is de groep te gast in het Radio 1-programma
‘De Lange Mars’ en weekt de met Blanchart opgenomen demo de
interesse los van EMI. Er wordt zelfs gepraat over een eerste
album, maar zover zal het dus jammer genoeg niet komen.
Begin juli duikt de band voor de eerste (en enige) keer een echte
opnamestudio in, om voor de soundtrack van de film ‘Boys’ een cover
op te nemen van ‘Coco’ (van The Sweet). Zowel in 1992 en in 2001
wordt er een herdenkingsconcert georganiseerd. In ’92 verschijnt er
ook een cassette met zeven tracks, demo’s en live-opnames. Die
worden in 2001 heruitgebracht op cd en aangevuld met opnames die
opdoken na het overlijden van Gunther Van Passel. De tien tot dan
toe uitgebrachte tracks blijken slechts het topje van de ijsberg te
zijn. Opnames die her en der circuleren worden bij elkaar gebracht
en opgepoetst, en zullen mettertijd te zien en te horen zijn op The
Stormdaisy Archives.
‘Open
Mic: Tribute to Stormdaisy’ – 7 mei 2008, Het Depot,
Leuven
Om de lancering van de Archives luister bij te zetten, besloten
Gunthers broer David Van Passel en Koen Renders deze keer de
maandelijkse Open Mic van Het Depot te ‘kapen’. Aan een dozijn
bevriende artiesten – waaronder een aantal intussen behoorlijk
grote namen – werd gevraagd om voor deze gelegenheid een song te
kiezen uit het oeuvre van Stormdaisy en die te brengen tijdens een
‘Tribute to Stormdaisy’ in het Foyer van de Leuvense concertzaal.
De formule bleek een schot in de roos: met de songs van Van Passel
en Renders als rode draad kregen we niet alleen een hoogstaand,
maar ook een erg gevarieerd programma voorgeschoteld.
Zo bracht ontdekker en mentor dirk Blanchart
‘Sister Kate’, het Stormdaisy-nummer dat hij in ’92 al opnam voor
zijn album ‘Blow’. Ook Anton Walgrave, in dezelfde
periode frontman van het even beloftevolle (en bevriende) The Same,
mocht niet ontbreken, evenmin als Milow en
Tom
Helsen, streekgenoten die wel eens vergeleken werden
met en (al dan niet rechtstreeks) voor een stuk werden beïnvloed
door Stormdaisy. Zij tekenden in Het Depot voor knappe versies van
‘It’, ‘Lord, Can I Close My Eyes?’ en ‘No Flowers In the Back of My
Mind’.
Heel mooi was ook de uitvoering van ‘We Don’t Fake It No More’ door
Tom Van de Goor en Pé Reynders van Wilson,
terwijl Sam Van Weddingen als Astronaut Zero
eveneens meer dan aangenaam verraste met ‘Fighting Against the
Tide’. Het meest waren we echter onder de indruk van Koen Renders,
die aantrad onder de naam van zijn huidige band Spencer the
Rover. Als muzikant en als vriend stond hij uiteraard
erg dicht bij Gunther Van Passel, maar net daarom was het verre van
evident dat hij met ‘The Great Circle’ – vroeger steevast een
hoogtepunt tijdens een Stormdaisy-concert – tekende voor het meest
beklijvende moment van de avond.
Toch werd ‘Tribute to Stormdaisy’ geen ‘ons kent ons’-evenement.
Met veel belangstelling keken we ook uit naar de artiesten die pas
tijdens de voorbereiding op dit concert kennismaakten met het werk
van Stormdaisy, en dus zonder ‘voorkennis van zaken’ aan de slag
waren gegaan. Niettemin lukte het ook No Angry Young
Men (‘Sorrow Gate’), Marjan
Debaene (‘Beating Heart of December’),
Lenny (zonder de Wespen maar met een fraaie
vertaling van ‘No Flowers…’), Klaas Delrue van
Yevgueni
(die de Dylan in zichzelf en in ‘Toy of the Wind’ naar boven
spitte) en Kid Fear (‘Anything’) door te dringen
tot de kern van de songs en om te zetten naar hun eigen
geluid.
Eén naam – die van Rock Rally-revelatie Jasper
Erkens – hebben we bewust voor ons uit geschoven in dit
overzicht, omdat zijn bijdrage gerust als de meest symbolische van
de avond kon worden beschouwd. De Diestse singer-songwriter was in
1991 nog niet geboren, maar de overgave waarmee hij zich op ‘Fire’
stortte, katapulteerde heel wat aanwezigen heel even terug in de
tijd, naar de laatste lente van Stormdaisy…
Ook al werd het een bij momenten geëmotioneerde avond, er heerste
allerminst een rouwstemming in Het Depot. Toch was deze tribute
méér dan zomaar een reünie van oude fans, vrienden en verwanten.
Niet alleen werd nogmaals bewezen dat de songs van Gunther Van
Passel en Stormdaisy de tand des tijds moeiteloos doorstaan, ze
zaten ook de uitgenodigde artiesten als gegoten én blijken nog
steeds in staat nieuwe fans te maken onder de mensen die de veel te
korte opmars van de groep destijds niet beleefden. En wie dat
zeventien jaar na zijn overlijden kan ‘klaarmaken’, verdient dan
ook véél meer dan een kleine voetnoot in onze
popgeschiedenis.
The prince is gone, but he’s not forgotten…
http://www.stormdaisy.be
http://www.myspace.com/stormdaisy
http://nl.youtube.com/stormdaisybe
