112 min./USA/2008
Een stuntelig ‘I love you’ uit de mond van de
frisgewassen held die het zelf niet had zien aankomen? Zucht! Het
onopvallende dutsje dat als een stralende bruid uit de schaduw
treedt? Gaap! De happende-viskus die het begin van hun lang en o zo
gelukkig leven bezegelt? Zzzzz … Nee, de romantische komedies
voegen al jaren niets nieuws toe aan het genre en blijven steeds
dezelfde kip der voorspelbaarheid kaalplukken. ‘Definitely Maybe’
is Adam Brooks’ (‘Bridget Jones 2’) poging om dat vastgeroeste
‘happily ever after’-patroon eens flink dooreen te schudden. Een
poging die vermeldenswaardig is, maar tot onze oprechte spijt toch
aan een chronisch gebrek aan humor lijdt en zich op de valreep laat
strikken in de val der voorspelbaarheid. Waar is het misgelopen? En
waar is Piet Huysentruyt als je hem nodig hebt?
‘Definitely, Maybe’ begint op een punt waar de ‘naïeve’
romantische komedies zich amper durven te wagen: bij een
echtscheiding. Will (Ryan Reynolds), vader van Maya (Abigail
Breslin, het sterretje uit ‘Little Miss Sunshine’ straalt weer als
een glimworpje op speed) krijgt zijn scheidingspapieren in de bus.
Die avond wil zijn dochter toch eindelijk de liefdeshistorie van
haar ouders horen. Will begint eerst met tegenzin zijn hele
geschiedenis uit de doeken te doen, maar maakt er snel een
spelletje van: hij verandert de namen van de drie dames die in zijn
leven een grote rol hebben gespeeld en laat Maya raden wie van de
drie uiteindelijk haar moeder is geworden. Is het Emily (Elizabeth
Banks), zijn prille jeugdliefde, Summer (Rachel Weisz), de
intrigerende en sensuele journaliste of April (Isla Fisher), zijn
beste maatje? Zijn reis door liefdesland krijgt tevens een politiek
tintje, wanneer die wordt vervlochten met zijn werkleven en
grootste passie: Bill Clinton. Zijn loopbaan blijkt al even
hobbelig als zijn romances en zijn carrière kent in de loop der
jaren dan ook de nodige hoogtes (de verkiezing) en laagtes (de
Monica Lewinsky-affaire). En ondertussen blijven de drie vrouwen
zijn leven maar in en uit lopen…
Regisseur/scenarist Adam Brooks kiest drie vrouwen uit die niet
alleen qua looks, maar ook qua karakter (er zit geen hyperjaloerse
bitch tussen en ze lijken hem alledrie oprecht graag te zien) aan
elkaar gewaagd zijn, wat zorgt voor een kleine openbaring in
romcomland: de film blijkt (op het zwakke einde na) even grillig
als een Belgisch weerbericht. Het wie-is-het-spelletje speelt de
regisseur echter veel te weinig uit. Wanneer noch zijn dochter noch
de kijker weet wie uiteindelijk zijn vrouw zal worden, dan moet je
alles uit zo’n kans halen. Maya stelt echter nauwelijks bijvragen,
krijgt nauwelijks aanwijzingen en het puzzelstukje waarmee ze dan
eindelijk doorheeft wie haar moeder is,- toch een cruciaal moment-,
blijkt een visueel detail, een typerend kenmerk dat Will zelfs
nooit ter sprake brengt, maar dat we uit de beelden halen. Brooks
legt dus te weinig de focus op het speelse aspect van zijn film,
dat schreeuwt om bespeeld te worden, en kiest voor een vrij
serieuze visie op Wills emotionele reis doorheen zijn complexe
love affairs.
‘Definitely, Maybe’ zit wel vol goede bedoelingen. De film
probeert op een eerlijke manier de liefde te schetsen en die is,
zoals het hoort, niet altijd rozengeur en maneschijn. De zaken
liggen meestal veel ingewikkelder dan een simpel ja of nee. Het is
veel vaker een ‘misschien’ dan een ‘zeker en vast’. Mensen gaan uit
elkaar, verliezen elkaar uit het oog, nemen verkeerde keuzes en
zien daar vanaf… Will is zelfs vaak eenzaam en raakt wat op het
verkeerde pad. Ondanks de beloftevolle start, beleeft de film met
hem een gelijkaardige identiteitscrisis: ‘D,M’ probeert zich los te
rukken van het romantische komediegenre door van het gekende paadje
af te dwalen en openlijk te flirten met andere genres, maar raakt
op zijn weg ook het één en ander kwijt. Zoals humor bijvoorbeeld:
er valt in geen mijlen een goede mop te bespeuren en die was zeer
welkom geweest in het lange, toch wat eentonige verhaal. Een vis
noch vleesgeval dus, want voor een écht drama zijn de personages
dan weer iets te vlak. Ryan Reynolds is duidelijk meer geschikt
voor komische rollen. Scarletts beau lijkt de hele tijd op zijn
tong bijtend te acteren en slaapwandelt een beetje doorheen het
hele gebeuren. Hij kleurt deze vrij passieve hoofdrol (hij
ondergaat zijn liefdes) met maar weinig persoonlijkheid in. De
lange flashbacks over zijn liefdesjaren worden geschetst tegen de
achtergrond van de presidentssituatie in Amerika in de jaren ’90 en
met succes onderbroken door Maya die commentaar geeft (You
smoked?!) of een vraag stelt (What’s a threesome?),
maar die tussenstukken bieden niet genoeg afwisseling in het
scenario. Ook van de drie eendimensionale vrouwen (de brave, de
intrigerende en de zotte) krijgen we een vrij oppervlakkige,
vluchtige indruk. De enige momenten waarop de oogjes wat gaan
blinken, zijn in de scènes tussen Reynolds en Isla Fisher, mevrouw
Borat. Hun vriendschap is geloofwaardig, bevat plezante dialogen
(hun sigarettenweddenschap!) en binnen de clichérol die haar
opgespeld wordt (de ‘free spirited girl’ hebben we al eerder
gezien), haalt Fisher er gewoon het beste uit.
Eventjes werd de romcom wakker geschud uit zijn slaap der zeven
zaligheden, om uiteindelijk toch gewoon terug in te dommelen. De
juiste ingrediënten waren voorhanden, alleen Piet Huysentruyts
nuttige tips ontbraken om er een orgastisch dineetje van te maken.
Zijn heel eenvoudige levenslessen hadden hier nochtans goed
gewerkt: ‘Definitely, Maybe’ mist pittige kruiden en een flinke
snuif humor om zich van ‘de gewone boerenkost’ te onderscheiden en
suddert veel te lang (twee uur!) in dezelfde boter, iets waar nog
geen enkel stukje vlees een delicatesse door is geworden: kortom
eetbaar, maar met een dikke ‘misschien’ achter…
