Groepen die zweverige postrock maken, zo zijn er toch dertien in een dozijn? Klopt, maar Gregor Samsa is er eentje om te koesteren. Met haar tweede langspeler bewijst de groep dat het de betoverende touch nog niet heeft verloren.
Gregor Samsa, genoemd naar het hoofdpersonage in Franz Kafka’s Die Verwandlung, is al goed acht jaar bezig, maar het duurde tot 2006 vooraleer zijn debuutplaat 55:12 verscheen. Het was een mooi, maar ietwat vergeten plaatje van deze dames en heren uit Virginia, dat slechts door een handvol luisteraars werd gekoesterd. Ook wij waren hen ondertussen wat uit het oog verloren, maar nu presenteert de groep zijn tweede worp, Rest. En alweer moeten we de loftrompet bovenhalen.
Het mooie "Adolescent", met zijn warme pianotonen en zachte vrouwenstemmen, opent de plaat, maar het is pas vanaf "Ain Leuh" dat onze aandacht volledig naar de muziek verglijdt. Hierin toont de groep welke hemelse klanken hij kan produceren: prachtige viool- en drumtoetsen steken af tegen het speelse piano- en rhodes-spel, terwijl Champ Bennetts en Nikki Kings samenzang de luisteraar naar hogere sferen brengt. De betoverende troosteloosheid blijft nog altijd een constante in Gregor Samsa’s muziek. Ook het met onderhuidse dreiging beladen "Abutting, Dismantling" schippert tussen postrock en slowcore; het is een adembenemende evenwichtsoefening waarin voor het eerst een lichte uithaal het heldere water vertroebelt. Een aanzwellende drumbeat als een hartslag, steeds grilliger pianowerk en subtiele blazers vervoegen Bennetts stem die stilletjes naar een bloedmooie climax lijkt te gaan, maar die nooit echt bereikt.
Wanneer dat nummer overvloeit in het op Brian Eno gelijkende ambient-stuk "Company", zetten we ons schrap voor het tweede bedrijf. Uit de wolk van de klanken komt dan plots een sombere pianolijn die het centraal geplaatste "Jeroen Van Aken" aanzet. Deze wonderbaarlijke hommage aan de existentiële kunstenaar gaat van een kabbelend fluisterliedje, waarin steeds nieuwe elementen boven water komen, naar ingetogen stilte, waaruit plots een urgente baslijn komt die het nummer compleet verandert en die verdoken dreiging opnieuw even naar de oppervlakte laat komen. Het is zowat het strafste moment op Rest, een nummer dat heel 55:12 overklast.
Na het ietwat dode moment tijdens het korte "Rendered Yards" volgt het stille en borrelende "Pseudonyms", een wat minder goed nummer dat zijn looptijd niet volledig rechtvaardigt. Het is allemaal slechts voorspel voor "First Mile, Last Mile" dat wederom meticuleus opbouwt. Voor het eerst komt al het opgekropte echter naar de oppervlakte, wanneer het nummer maar net een golf van gierende feedback kan bedwingen. Het is meteen ook het grilligste stuk op Rest, en even lijkt ook alles te ontsporen, maar King houdt de groep net op de rails. Wanneer de dronende afsluiter "Du Meine Leise", die zich stilletjes ontpopt tot een bloedmooi sluitstuk, gepasseerd is, zijn we ervan overtuigd dat Gregor Samsa voor de tweede keer op rij een prachtig album heeft afgeleverd.
Rest is, hoewel de plaat niets wezenlijks toevoegt aan het genre, een prachtig werkstuk geworden dat weinigen onberoerd zal laten. Luister, en laat u net als ons betoveren.