Organisatie Live Nation
Nog voor acht uur was het in een tot op de laatste tegel
uitverkochte AB al drummen om een aardig plaatsje te bemachtigen.
Hiervan profiteerde Tom Baxter, door Tunstall
meegevraagd om de bühne voor te verwarmen: bij elk nummer kon de
man rekenen op een enthousiaste respons. Akkoord, deze Brit heeft
geen onaardig stemgeluid – in het tragere werk dachten we hier en
daar aan Chris Cornell – maar zijn songs blijven clichématig
romcom-voer. Geen wonder dan ook dat het bescheiden hitje ‘Better’
op de soundtrack van ‘Run Fatboy Run’ onderdak vond. In dit setje
charmeerden de ballades ‘Love Is Not Enough’ en ‘Tell Her Today’
het meest, hoewel Baxter er goed aan zou doen telkens de laatste
halve minuut, een staart met geconstipeerd klinkende uithalen,
achterwege te laten. Toch geen spijtgevoelens wanneer Baxter na een
klein halfuurtje het podium verliet, want dergelijke clichématige
knuffelrock kan ook niet langer dan dat boeien.
De pauze tussendoor gaf ons de tijd om de ondertussen als sardienen
bij elkaar gepropte meute even te overschouwen: een bonte mix van
verschillende leeftijden waarin Donna-luisteraars en StuBru-fanaten
gelijkmatig vertegenwoordigd waren. Logisch, want bijna elke single
die deze dame uitbrengt nestelt zich binnen de minuut in je hoofd
en dankzij een gesmaakte passage op de Werchter-wei moet ook de
rockfanaat zich daar niet schuldig over voelen. Maar wat graag
lieten we ons dan ook nog eens meevoeren door het meeslepende
‘Other Side Of The World’, een ultravrolijk ‘Suddenly I See’ en
zelfs het platgedraaide ‘Black Horse And The Cherry Tree’, dat door
KT’s gitaarcapriolen plotsklaps weer fris
aanvoelde.
Ook naast de hits viel er nog genoeg moois te plukken uit de twee
studioplaten die Tunstall ondertussen op haar naam heeft staan:
songs als ‘Little Favours’ of ‘Funnyman’ mogen dan nog allesbehalve
verrassend klinken, entertaining zijn ze zeker. Het plezier dat KT
zelf aan haar performances beleeft, werkt daarbij extra
aanstekelijk. En hoewel de humor in haar tussenteksten soms van
zeer bedenkelijk niveau was, viel niet te ontkennen dat deze avond
een uiterst sympathieke gastvrouw kende. Tegelijkertijd was dit wat
haar ook de das omdeed, want hoewel ‘I Don’t Want You Now’ en
‘Another Place To Fall’ zich kunnen meten met respectievelijk
Sheryl Crow en Melissa Etheridge, mist Tunstall als
troonsopvolger het duisterder, woedende kantje dat deze voorbeelden
wel bezitten. Hoe tof de deuntjes dan nog klinken, een echt
memorabel concert kan je er niet rond opbouwen. Toch wist Tunstall
ons één keer bij het nekvel te grijpen met het fantastische ‘Beauty
Of Uncertainty’ dat van een ingetogen belijdenis opbouwt tot een
emotionele uitbarsting en gedurende een dikke vijf minuten
ongetwijfeld elk armhaar in de zaal overeind kon doen staan.
Het mag dan niet beklijven, KT Tunstall staat wel garant voor een
amusante avond waar je met een brede glimlach van terugkeert. Op
‘Saving My Face’ na, dat onder een te snel tempo gebukt ging, was
de set volledig vrij van teleurstellingen. Als we ook KT echter een
raad mogen geven dan is het om in het vervolg haar
achtergrondzangeressen thuis te laten: tijdens het akoestische
‘Universe And You’ boden ze nog enige aanvulling, maar ‘Miniature
Disasters’ en ‘Someday Soon’ werden te zwaar door deze begeleiding
overmeesterd met als gevolg een polijsten van de ruwe korrel in
Tunstall’s stem, wat net de reden is waarom wij er destijds bij Oi
Va Voi als een blok voor vielen. Maar al bij al was dit een
geslaagde gig die het gevoel van de eerste zonnestralen enkel nog
versterkte.
KT Tunstall speelt op 5 juli op Rock Werchter.
‘Drastic Fantastic’ is nu beschikbaar via
EMI.
