Down :: 3 april 2008, AB

Down is met Over The Under terug om de bluesrock opnieuw tot leven te wekken. Dat ze niet langer alleen maar de ziedende jonkies van weleer zijn, mag al snel blijken: welke andere metalband ziet u zijn podium immers opfleuren met stemmige tapijtjes en zelf meegebracht vasttapijt, terwijl de bassist flaneert in een thermisch onderlijfje met lange mouwen? Geen enkele, inderdaad.

Wie Down, net als wij, altijd als z’n eigen, kleine geheim zag, zette vanavond grote ogen op: dankzij het fanlegioen van de Brotherhood of the Eternal Sleep was de AB net niet afgeladen vol gepakt voor het eerste optreden van de Amerikaanse superband op Belgische bodem. Dat legioen zag Down vurig aftrappen met "Temptation’s Wings". Het bleken overigens vooral de nummers van het debuut NOLA te zijn die het vanavond goed deden: "Eyes Of The South", het marihuana-anthem "Hail The Leaf", "Lifer" (met een emmerlading wansmakelijke pathetiek opgedragen aan Dimebag Darrell): stuk voor stuk waren het regelrechte voltreffers, met hun oersimpel maar o zo effectief slepend riff-geweld. II mocht dan weer "Ghosts Of The Mississippi" en een verpulverend "New Orleans Is A Dying Whore" leveren.

Dat een dergelijk niveau geen twee uur kon worden volgehouden, spreekt haast vanzelf. Terwijl een psychedelisch "Jail" en ook "Lies", met zijn jazz-loopje, de tempoverlagingen tot een succesvol einde brachten, waren de weinige echte rustpunten in de set de nummers van het tweede deel van de laatste worp, Over The Under. De single "On March The Saints" en plaatopener "Three Suns And One Star" (met een ronduit hallucinante intro in felgeel blikkerend tegenlicht) mochten dan wel heuse voltreffers zijn, "In The Thrall Of It All" en "Beneath the Tides" werden eerder lauw ontvangen.

Meer overheersend dan dat handvol minpuntjes in de set was het energiepeil op het podium, dat niet altijd even snor zat. De vanavond wat grieperige gitarist Kirk Windstein, sowieso nooit de meest beweeglijke man die ooit in een volgspot stond, heeft onderhand meer weg van het verweerde oude buurmannetje dat zich voor de gelegenheid in een mouwloos Motörhead-shirt gehesen heeft, en beperkte zijn extramuzikale activiteiten op het podium tot het produceren van vette fluimen en wat rondstruinen voor zijn gitaarkabinetten. Bassist Rex Brown, eveneens een grijze rocker geworden, doet al lang niet meer aan de manische windmills uit zijn Pantera-tijd, en beperkte zich vanavond tot het smalend monsteren van de bewegingloze objecten op de eerste rij.

Tegen alle verwachtingen in is het net zanger Phil Anselmo — opnieuw opgestaan na een reeks zware rugoperaties en met een junkieverleden (compleet met bijna-doodervaring) onder de gordel — die nog het minst van de hele band blijk geeft van enige ouderdom. Buiten de werkuren zou hij, met zijn onbedoeld hilarische pose van tough man, dan wel elke alerte psychiater tot een onmiddellijke code blauw moeten drijven, op de planken en met het houvast van zijn belijdende songteksten verandert hij in een ander mens: een frontman met een ronduit ongeëvenaarde passie in z’n doorvoelde voordracht en een strot die een standaard is geworden in de metal en nog steeds blijft groeien. Merkten we in de recensie van III nog op dat net die stem ons wat aan kracht leek ingeboet te hebben, dan was daar vanavond niets van te merken. Bovenal is Anselmo echter een showman die zich voedt met de aandacht van het publiek, en datzelfde publiek steeds weer, stereotiep gesticulerend maar toch zo hartverwarmend eerlijk in zijn simpelheid, zijn liefde toewuift.

De prestatie van de band tot zijn opvallende frontman herleiden, zou de rest van Down echter oneer aandoen. Zij mochten dan wel in de schaduw van hun vedette opereren, stuk voor stuk droegen ze met hun solide musiceerwerk bij tot wat een intense avond met bijwijlen epische allures werd. En zonder alweer in het ouderdomscliché te willen vervallen: welke band van de generatie Slayer-Metallica-Megadeth kan daar tegenwoordig nog prat op gaan? Neen, voor een potje onvervalste rock-’n-roll en festivalstemming moest u vanavond in de AB zijn. Waar The Great Mississippi twee uur lang voor de voeten van een bende doorgewinterde rockers kolkte.

Meer fotos op www.wannabes.be

RoadRunner
Beeld:
Sandra De Bruyne - wannabes.be

aanraders

verwant

Down :: Down IV Part I: The Purple EP

Het zal je maar overkomen: stilaan de vijftig naderen...

Het nieuwe Downalbum bestaat uit 4 EP’s

Down is de metalband met het hoogste soortelijk gewicht...

Duff McKagans Loaded + Down :: 14 juni 2011, AB

Zonder nieuw materiaal het dak van een volgestroomde AB...

Down :: Diary Of A Mad Band

Eindelijk, eindelijk heeft de metal-supergroep Down die lang beloofde...

Jimmy Bower (Down) :: ”We zien onszelf niet echt als een metalband”

De Europese “An Evening With Down”-tour bracht de Amerikaanse...

recent

Â¥$ :: Vultures 1

Doorheen zijn hele carrière zijn twee elementen altijd dominant...

Talk Show

27 maart 2024Botanique, Brussel

Eind jaren tachtig sloegen alle rockers plots aan het...

Arthur The King

Uitgerekend in de week dat Joe Camp – de...

Hors-saison

Met zijn sociaal bewogen films past Stéphane Brizé binnen...

Froukje

24 maart 2024Ancienne Belgique, Brussel

Van een blitzcarrière gesproken: een krappe drie jaar geleden...

LAAT EEN REACTIE ACHTER

Schrijf uw reactie
Vul hier uw naam in