Vk*, Brussel, 3 april 2008
Ik weet niet hoe het met u zit, maar wij hebben het wel voor
Kaizers Orchestra. De zes Noren zijn dan ook een buitenbeentje in
het huidige muzieklandschap. Lang voordat Zach Condon meer
Beirutplaten verkocht dan goed voor ‘m was, waren zij bij de
eersten om elementen uit de traditionele Balkan-muziek met stevige
rock te vermengen. Mede dankzij hun spectaculaire optredens slaagde
Kaizers Orchestra er dan ook in om een groot publiek te bereiken,
en overal waar ze komen te kunnen rekenen op een bescheiden maar
hondstrouwe fanbase. Want wie een keer een geslaagd Kaizerfeestje
heeft meegemaakt, wil vooral méér.
Hoewel ook laatste worp ‘Maskineri’ best wat leuke nummers bevat,
zijn albums vooral excuses om weer de baan op te mogen. Opvallend
aan die laatste plaat was de meer traditionele weg die ingeslagen
werd. De gimmick van het ‘keteldrummen’ houd je natuurlijk geen
vier albums vol, maar het is jammer dat Kaizers Orchestra op de
laatste plaat wat aan authenticiteit heeft moeten inboeten.
Desondanks stonden we toch te springen om naar de Vaartkapoen af te
reizen, waar ‘Maskineri’ aan het Belgische publiek zou worden
voorgesteld.
Bij zo’n excentrieke band hoort een excentriek voorprogramma, en
dat had Kaizers Orchestra gevonden in Geoff
Berner. De Canadese accordeonist had slechts een
twintigtal minuten te vullen, maar wist meteen de harten van het
publiek te veroveren. Hij zong protestliedjes waarbij de muziek
niet veel om het lijf had, maar de tekst des te grappiger was. Zo
was er ‘The Dead Children Were Worth It’, dat de kostenbesparingen
die de Canadese regering in aanloop naar de Olympische Winterspelen
van 2010 doorvoerde, aan de kaak stelde. Bob Dylan he
ain’t, maar Geoff Berner heeft in ons alvast een
volgeling.
Een half uur later dan gepland gingen de zaallichten uit en schalde
een dreigende stem uit de luidsprekers. ‘One band. Two barrels.
Seven deadly sins. They know who you are. They know where you live.
They’re the Kaizers Orchestra!’ Het was de
beurt aan Jackal (Janove Ottesen in het ware leven) en co. Vaste
opener tijdens deze tournee is het titelnummer van ‘Maskineri’,
waarna nog wat songs van de nieuwe plaat ietwat routineus volgden.
Pas nadat Jackal bij het oudere, nog steeds even swingende
‘Blitzregn Baby’ het publiek opjutte, kwam de sfeer er wat
in.
Want dat is een beetje het grote minpunt aan Kaizer-concerten: als
het publiek niet meewil, heeft de band het moeilijk om er toch nog
een geslaagd concert van te maken. Op de in Kopenhagen opgenomen
DVD ‘Live at Vega’ zien we duizend Denen compleet doorslaan tijdens
een twee uur durend concert, maar tegelijk herinneren we ons een
redelijk zwakke doortocht in de Gentse Handelsbeurs, eind 2006. In
de hoofdstad van Europa waren we gisteren al snel gerustgesteld: de
zaal zat vol met Denen en Noren, die de nummers daadwerkelijk
méébrulden (wat een verschil met ons gebrabbel) en vastbesloten
waren er een groot feest van te maken.
En een feestje kregen we: de makke start werd al snel weggespoeld
door stomende versies van nummers als ‘KGB’ en ‘Kontroll Pa
Kontinentet’. Kaizers Orchestra maakte er een show van waarbij
olievaten werden bewerkt en beklommen, handjes werden geschud met
de voorste rijen en (amper op commando) meermaals ‘halleluja’ werd
geschreeuwd.
Terwijl we achteraf bezweet en met suizende oren huiswaarts
keerden, mijmerden we over wat de toekomst voor Kaizers Orchestra
brengt. Niets mis met een band die zichzelf probeert opnieuw uit te
vinden, maar wat als de Noren met die nieuwe stijl gewoon niet over
die hoge lat raken die ze daar zelf hebben gelegd? Zou het fout
zijn om te berusten in hun one trick pony-schap, wanneer
ze daar nog steeds wereldwijd het best zalen onder stroom mee
zetten? Het zijn vragen waar we in spanning het antwoord op
afwachten. Tot dan blijven wij verwoed een deuk in een vat
meebrabbelen met Jackal, Hellraizer, Killmaster en de andere
Kaisers. Ompa, ompa, ompa til du dør!
‘Maskineri’ van Kaizers Orchestra is nu uit bij Rough
Trade.
