Een AB die uitverkoopt en wanhopige fans in de richting van ticketturken duwt, is niet nieuw. Dat de daarvoor verantwoordelijke groep gespecialiseerd is in ellenlange solo’s, (onnodige) uitstapjes en eerder cryptische teksten, maakt het al wat ongeloofwaardiger. En het wordt helemaal ridicuul wanneer men weet dat de band in kwestie er een punt van maakt minimaal twee uur te spelen.
The Mars Volta blijft een van de meest bizarre succesverhalen in de alternatieve muziekwereld. De groep ontstond uit de assen van het snedige At The Drive-In, maar sloeg muzikaal een haast totaal andere weg in. De band rond Cedric Bixler Zavala en Omar Rodriguez-Lopez combineert het beste en slechtste van punk en progrock, waardoor de platen niet minder dan een geniale trip annex pretentieuze lijdensweg zijn, al naargelang de eigen gemoedstoestand. Dat de groep live zonder schroom de nummers nog verder drijft, maakt van zijn optredens zowel een beproeving als een belevenis.
Niet minder dan twee uur en vijfenveertig minuten staat de groep vanavond op het podium, een kwartier langer dan bij de vorige doortocht drie jaar geleden. Hoewel er tussen deze en de vorige tour niet minder dan twee albums verschenen zijn (Amputechture en The Bedlam In Goliath), start de groep met een oudje. “Roulette Dares (The Haunt Of)” wordt tot een klein half uur opengetrokken en laat meteen horen wat er de rest van de avond nog verwacht mag worden.
Overwegend nieuw werk (vijf nummers uit The Bedlam in Goliath en vier uit Amputechture) uiteraard, al vallen vooral de oudere songs op, waarbij de groep niet schroomt om ruim over de op cd vastgelegde tijd te gaan. Naast “Roulette Dares” mag ook “Drunkship Of Lanterns” (eveneens uit het debuut) tot een absolute hoogtepunt van de avond worden uitgeroepen. Niet alleen krijgt het nummer een uitgesponnen kleedje aangemeten met een knappe jam die naar een hoogtepunt wordt gedreven door de scherp spelende drummer, maar wordt er bovendien ook tekstueel geknipoogd naar Dillingers “Cocaine In My Brain”.
Uit Frances The Mute worden een al even indrukwekkend “Cygnus…Vismus Cygnus” en een sterk “Miranda That Ghost Just Isn’t Holy Anymore” gepuurd. De nummers van het zwakkere Amputechture weten zich ondanks alles staande te houden, net zoals de nieuwe nummers van het recent verschenen The Bedlam In Goliath. Dat de groep op dat laatste album terug meer daadkracht verkiest, is ook live te horen. Na “Roulette Dares” knalt de ene song na de andere (“Viscera Eyes”, “Wax Simulacra”, “Goliath”, “Ouroborous”,…) door de versterkers.
Uiteraard worden er nog steeds de nodige en soms nutteloze tussenstukken ingelast, en krijgt het geheel door te veel herhaling soms een slaapverwekkend dan wel hoogst pretentieus (nog maar eens een veel te lange solo) of zelfs irritant (jampartijen zonder doel) kantje. Toch blijft het fascinerend om te zien hoe de groep zich in de strijd gooit en Bixler Zavala (nog steeds met een indrukwekkende haartooi) live als een wildeman tekeer gaat.
Het vakmanschap en professionalisme kan op geen enkel moment ontkend worden. The Mars Volta is een groep die perfect weet wat hij kan en hoe ver hij zijn nummers kan drijven. Het publiek lust er duidelijk pap van en blijft tijdens de bijna drie uur durende show dolenthousiast. Maar het gevaar van metaalmoeheid loert om de hoek, niet alleen voor de groep maar ook voor de luisteraar. Want hoe ver kan men een dergelijke schizofrene show drijven zonder dat iemand afhaakt? The Mars Volta live blijft een indrukwekkende pletwals van song, geluid en experiment, alleen is het de vraag in hoeverre de groep zijn publiek niet gewoon murw slaat.
