Vital, 2007
Als het eenzame elfje van de opera zit ze daar, omringd door
spinnenwebben haar eigen rag wevend waarin ze steeds meer verstrikt
raakt. Haar geprevel bereikt amper het bovengrondse en ze is
gedoemd om enkel zichzelf aan haar frêle klanken te warmen als was
ze vervloekt door de heks die ook onze nationale politici tot
vleugellamme mussen met vuile bekjes heeft gedegradeerd. Zo stellen
we ons Silje Nes voor, een Noorse multi-instrumentaliste die
ongetwijfeld als een gewond dier ten prooi zal vallen aan dezelfde
polariseringsdrang die artiesten als Colleen, múm en Hanne Hukkelberg ook
moesten ervaren. Schuchtere tederheid en hartverwarmende poëzie of
irritant geweeklaag zonder ruggengraat? Waar de laatstgenoemden
zich al geruime tijd in de eerste categorie genesteld hebben, ligt
de waarheid bij Silje Nes iets meer in het midden. Met haar
weefgetouw van verschillende instrumenten en found sounds levert ze
soms intieme klanktapijtjes af die een deugddoende warmte
uitstralen, maar de Noorse spint evenveel doorzichtige zakdoekjes
die nog geen halve traan gedroogd krijgen. Goed overweg kunnen met
de skip-knop is geen overbodige luxe bij ‘Ames Room’!
Net als bij Hanne Hukkelberg is een woonkamer voor Silje Nes niet
zomaar een woonkamer, maar een nest waarin creatieve eitjes
uigebroed worden en een speeltuin vol onbenut gelaten
mogelijkheden. Op ‘Ames Room’ hoor je achter de gelaagde
miniatuurtjes van organische instrumenten dan ook een saus
pruttelen, een radio suizen en een kanarie z’n serenade brengen.
Het is een aanpak die bij Hukkelberg voor huiselijke gezelligheid
zorgde, maar in tegenstelling tot haar bekendere landgenote weet
Silje Nes weinig songs te distilleren uit haar geluidsgeknutsel. Zo
kunnen we de verkeerd aan elkaar genaaide geluiden en het valse
sirenengezang in ‘Shapes, Electric’ nooit ofte nimmer een nummer
noemen en is ook ‘Long Shadows Left Around’ het soort houterige
soundscape dat op een eenzame fjord wel enig poëtisch effect zal
bewerkstelligen, maar in de woonkamer enkel een slaapverwekkend
effect kan sorteren.
Ook de stem van Silje Nes maakt van ‘Ames Room’ een kamertje waarin
we geen roomservice zouden bestellen. Als de stemmen van Mi And L’Au breekbare
twijgjes zijn die standhouden door doorleefde emoties, breken de
takjes van Silje Nes bij het minste briesje doormidden. In
‘Recurring Dream’, het meest up-tempo nummer van de plaat, worden
haar vocalen aan flarden gestampt door de kickdrum terwijl haar
stem in het saaie ‘Escape’ en ‘Searching, White’ klinkt als de
gedempte ademhaling van een woelmuis die in een te diepe
winterslaap is verzeild geraakt.
Valt er tijdens de aarzelende tocht van Silje Nes in het
spookhuisje van haar geest dan niks boeiends te rapen? Toch wel, in
een verloren kamerhoek ligt af en toe een sprankelende melodie
onder het stof en soms lijken de patronen van de Scandinavische
lappendekentjes niet alsof ze door Stevie Wonder genaaid zijn. In
‘Drown’ vaart de Noorse op de rivier van haar verbeelding en laat
een uitgebalanceerde instrumentatie van verschillende
gitaarlijntjes haar bootje niet kapseizen. Ook het titelnummer,
‘Dizzy Street’ en ‘Bright Night Morning’ verzuipen niet in
inspiratieloos geëmmer, maar blijven bovendrijven door
reddingsbandjes van tedere vocale melodieën of een breekbaar
geluidsmotiefje.
Die paar momenten van wonderlijke intimiteit zijn echter enkele
lichtpuntjes in een donkere kamer van slaapverwekkendheid. Het
songmateriaal van Silje Nes is niet memorabel genoeg om te
concurreren met de noordelijke collega’s waarmee ze wordt
vergeleken en haar soundscapes zweven alras uit de dampkring om
niet meer terug te keren. Voor een occasionele overnachting kan
‘Ames Room’ er nog net mee door, maar voor een langer verblijf
grijpen we toch liever naar Rykestrasse 68 van
Hanne Hukkelberg.
http://www.myspace.com/siljenes
