Ecstatic Peace, 2007
Men hoeft geen zelfverklaarde Nostradamus zijn om te voorspellen
dat de nieuwe plaat van Magik Markers naar de elektrisch geladen,
bekraste sound van Sonic Youth zou
neigen, een blik op de credits maakt immers veel duidelijk. ‘Boss’
wordt uitgegeven bij het door Thurston Moore
opgerichte platenlabel Ecstatic Peace, zijn collega-gitaarfetisjist
Lee Ranaldo verzorgde de productie van het album en vroegere
releases van Elisa Ambrogio en Pete Nolan werden verzwolgen door de
noisy gitaarbrij die het meest experimentele werk van Sonic Youth
kenmerkt. Een veel steviger gepoetste glazen bol was echter vereist
om de relatieve toegankelijkheid van de nieuwste worp van dit duo
in hun mist van distortion te ontwaren. Vergis u echter niet: Magik
Markers zijn nog steeds een nachtmerrie voor de veeleisende
kleuterleidster die verwacht dat er binnen de lijntjes gekleurd
wordt, maar het kabaal van Nolan en Ambrogio laat zich steeds
minder omschrijven als sonisch gekladder zonder structuur dat enkel
geapprecieerd kan worden door de Jan Hoetten van deze wereld met
een paar glazen te veel op.
Als het vroegere werk van Magik Markers een betonmolen was die
hopen botten moeiteloos tot gruis maalde, dan vreten de
gitaarvirussen van ‘Boss’ enkel het vlees van de huid terwijl het
geraamte intact blijft. Deze plaat serveert dus geen
Shakesperiaanse schotel van bloed en beendermerg, maar laat de
‘Titus
Andronicus’-wreedheden achterwege om de slappe koord tussen
structuur en chaos te bewandelen die het werk van Thurston Moore en
de zijnen altijd met een ondraaglijke spanning bezwangerd heeft. Zo
wordt de centrale as van ‘Axis Mundi’ aangevreten door grieperige
gitaarklanken, maar de zachte croon van Ambrogio gidst ons over de
ravijnen met ingestorte loopbruggen. Ook in het geweldige ‘Last Of
The Lemach Line’ fungeert haar ingehouden parlando als een toorts
in een sluimerende nevel van noise, terwijl Nolan zijn drumvellen
ingetogen beroert. Waar hun vorige werk vanuit de frontlinies
zonder mededogen hakte en wild om zich sloeg, klinkt ‘Boss’ als een
teder achterhoedegevecht waarin Magik Markers het allesvertederende
vuur van feedback kunnen blussen met elastische
songstructuren.
Die grotere hang naar houvast in de bodemloze dieptes van noise
betekent echter niet dat Nolan en Ambrogio zich bekeren tot pop. Zo
gaat ‘Axis Mundi’ van start met de grommende en jankende geluiden
van smeulende versterkers en bont en blauw geslagen gitaren en
ontpopt Ambrogio zich in het nijdig voortdenderende ‘Body Rot’ als
de verstoten dochter van Kim Gordon die haar moeder naar de kroon
wil steken als het op hese power aankomt. Wanneer de alcohol echter
rijkelijk gevloeid heeft, slaat de woede om in verzopen
melancholie. Zo klampt Ambrogio zich in ‘Empty Bottles’ vast aan
een eenvoudige pianoriedel terwijl Lee Ranaldo vanuit een kamerhoek
met het glockenspiel voyeuristisch het gebeuren gadeslaat. Het
beste nummer van de plaat is echter nog intimistischer. Tijdens
‘Bad Dream/Hartford’s Beat Suite’ verandert de voormalige hissende
heks in een weemoedige nimf die met roodomrande ogen haar laatste
tranen plengt in een zacht vloeiend beekje van strijkers. Het
verraderlijke evenwicht tussen pure tristesse en suïcidaal
doemdenken van Shannon Wright weten
Magik Markers hier ook op prachtige wijze te evoceren.
Hoewel ‘Boss’ dus geen vicieuze cirkel van richtingloze noise is,
ontsnapt het duo ook op deze plaat niet aan slaapverwekkend
geschuur en gekraak. ‘Pat Garrett’ sleept bijvoorbeeld maar wat aan
met elektronische spielereien en door het slijk gehaalde
gitaaruithalen en tijdens afsluiter ‘Circle’ weten de schijnbaar
afwezige stem van Ambrogio en de door de mangel gehaalde gitaren
voor het eerst geen passende puzzel te vormen. Het tot single
uitgeroepen ‘Taste’ is echter het perfecte antidotum: dichter bij
een loepzuivere popsong zijn Magik Markers nooit gekomen.
Singles, songs, structuur: het zijn niet langer woorden die een
vieze nasmaak achterlaten in de monden van Pete Nolan en Elisa
Ambrogio. Het duo slaagt erin om de hobbelige paden van noise en
feedback enigszins te verlaten en toegankelijker wegen in te slaan
zonder muiterij te plegen op hun eigenzinnige sound. De dichte mist
verandert immers in een zachte nevel waarin het talent van Magik
Markers zich pas echt openbaart.
http://www.myspace.com/theemagikmarquers
