“There’s been a change in the way that people are thinking about music,” zei Greg Anderson onlangs in een interview met The New York Times. Dichter bij de waarheid kon hij daarmee niet zitten. Tien jaar geleden werd zijn Sunn O))) op complete onverschilligheid onthaald, vandaag is de 4AD tot de nok gevuld voor dé hoogmis van de eigenzinnige muziek.
Black metal! Death metal! Trash metal! Power metal! Metalcore! Alles moest een tijdlang ‘harder, faster, stronger’ in metal (net om die reden een genre waar we doorgaans van huiveren), behalve Sunn O))) (lees ‘Sun’). Greg Anderson en zijn bloedbroeder Stephen O’Malley zijn immers pioniers van iets wat drone metal is gaan heten: trage, lome, infrasone geluidsgolven — want dat zijn het — op een oorverdovend volume, die bij proefpersonen tot meditatieve trances schijnen geleid te hebben.
Geen drums op het podium, alleen een torenhoge muur versterkers (de groepsnaam is afgeleid van deze moeilijk te vinden vintage knoerten) en een langzaam insijpelende Edgar Allan Poe-mist kondigen een helse danse macabre aan. Vanonder het rookgordijn blaast een ijle trombone, een verdwaalde mistlamp, voorzichtig, geen geweld. Naast de vermiste trombone huilt een somber akkoord, rustig, geen paniek. Tien minuten zijn onopgemerkt voorbijgaan, kalm, geen ongemak.
De ontheemde trombone verdwijnt, het somber akkoord gaat op in een bodemloze donkerte. De ogen van onze buurman beginnen indringend voor zich uit te staren en de onze ook. Glazen achterin de zaal trillen, de grond dendert. Langzame vuist in de lucht. Nog een akkoord. Meer mist. Duisterder, intenser. Breng de druïden. Geef ons iets voor de claustrofobie: The Pit and the Pendulum. Geef ons iets voor de melancholie: Les Fleurs du Mal.
Nachtmerrie? Extase? Trance? Rituele zuivering? Hevige hartkloppingen. Doorvoelde snijwonden in de al te fijne textuur van de dreunende huid. Dit gaat diep en traag en hard. Het is bijna onhoudbaar, maar verlangt naar meer. Harder. Trager. Dieper. Langzame gitaarhals in de lucht, zwart akkoord. De zaal davert. De spanning is zichtbaar, de rust tastbaar. Nog één gitzwart akkoord en dan STOP. Van 90 decibel naar 0: oorverdovende stilte in een oase van rust.
De mist trekt langzaam weg voor de aftocht naar het rijk der levende zielen. Sunn O))) is geen band, Sunn O))) is een ervaring en een uiterst apart spektakel voor elk zintuig. Een toongezette afdaling in de onderwereld en tegelijkertijd een blik op het sublieme. In tien jaar is veel veranderd wat ideeën over muziek betreft: tien jaar geleden was Metallica groot, vandaag is Sunn O))) groots.
