De Kreun, Kortrijk, 8 december 2007
Zeven bands die elk een half uur speelden, daar
moest een formule achter schuilen. Deze was niet de finale van een
of andere rockconcours maar een benefietavond van het fijne,
Kortrijkse Vlas Vegas Records. De eerste honderd aanwezigen kregen
een exclusieve labelsampler in hun grijpgrage handen, ook voor de
anderen bracht Vlas Vegas een gevarieerde muzikale namiddag en
avond met hoogtepunten en iets minder hoge punten. Het was voor
ons een nieuwsgierige kennismaking met Guernica dat rond deze
periode zijn eerste release bij Vlas Vegas kent. Onze hoogste
verwachtingen waren voor Amen Ra en Vandal X, twee bands die het
Belgische rocklandschap duidelijk naar een hoger niveau
tillen.
Galatasaray (***1/2)
Net zoals de gelijknamige voetbalploeg is deze bonte samenstelling
vaak een machine van elf. In De Kreun trapte Galatasaray hun
labelnight echter af met acht, iets wat nog altijd ruim voldoende
bleek om hun match te winnen. De benefietnamiddag en -avond kon
niet beter beginnen dan met deze strakke rockversie van Jaga
Jazzist die Galatasaray nog steeds is. Heerlijke scheuten post-rock
met verdomd harde gitaarriffs werden vooruitgestuwd door dubbele
basdrums en van karakter voorzien door saxofoon en klarinet. Deze
laatste was in handen van Sofie Vanderstede, de enige vrouw in de
zeven bands die in Kortrijk op het podium zoude staan. Het
omvangrijke ‘Sportweekend’ kreeg de eer het eerste halfuurtje af te
sluiten en dreef met een zinderende finale onze honger naar een
nieuwe release enkel op.
Ansatz Der Maschine (***)
Tussen de wervelwinden van distortion en de hypnotiserende ritmes
mocht Ansatz Der Maschine enkele welgemikte beats laten zweven als
losgetrokken huizen in een orkaan. Met hun gitaarloze bezetting
leken de Kortrijkzanen het vreemde eendje in de Vlas Vegas-bijt,
maar wie hun nummers opvist, zal merken dat ze de kwaliteit en
bezieling van hun collega’s-labelgenoten delen. Hun debuut The Postman Is A Girl
schipperde tussen subtiele indietronics en fluwelen breakcore met
een internationale allure die sommige Morr-acts een poepje laat
ruiken en live krijgt de machine een menselijk gelaat door de
toevoeging van twee saxofonen. De blazers bewezen ook nu weer hun
waarde: na een Kraftwerkiaanse
opener werd een zwerm van rondvliegende elektronische stofdeeltjes
de zaal in gejaagd die de saxofonen als een stofzuiger probeerden
in toom te houden. Met nieuw materiaal en sterke nummers als
‘Over-Exposed Frozen Stars’ en ‘The Postman Is A Girl’ vond Ansatz
Der Maschine alweer een mooi evenwicht tussen Aphex Twin, múm en het
toegankelijkste van John Coltrane. Reken daar nog de gemartelde
vocals bij die klinken als een pasgeboren kalf dat tepelklemmen
krijgt aangezet en je bekomt een bevreemdend, maar hoogst
aantrekkelijk geheel. Het is uitkijken naar nieuw materiaal!
Hawai (**1/2)
Wie een subtropische sirocco had verwacht met het Kortrijkse Hawai,
mocht nog eens raden. In plaats daarvan kregen we een nu eens
grillig schokkende, dan weer bijna onveranderlijk langdradige,
lauwe wind. Door de jazzmotieven die de jongens van Hawai in hun
nummers steken, kregen we vaak de indruk naar een minder viriele
variant van Tortoise te kijken.
En een patroon zeven keer herhalen, tot daar aan toe, maar
zevenendertig keer is toch wat van het goede te veel, vooral
wanneer de variaties zo miniem blijken en de verwachte climax, als
je nog niet was ingedommeld, weinig potten brak. Aan het
enthousiasme van toetsenman Benoit Geers zal het niet gelegen
hebben, maar écht boeiend konden we dit niet noemen.
Guernica (**)
Bij ons thuis staat Wixel na het verbluffend mooie Heart erg hoog
aangeschreven en we waren dan ook benieuwd hoe Wim Maesschalck het
er als gitarist van af zou brengen bij de elektronicaloze indierock
van Guernica. Niet slecht, zo bleek, maar het samenspel met zijn
collega’s verliep toch te rommelig om van een goed optreden te
kunnen spreken. De band beschikt over ontegensprekelijke
intrinsieke kwaliteiten, maar aan de songs moet nog gewerkt worden,
want geen enkel exemplaar slaagde erin om bij te blijven. Guernica
koppelt de okselfrisse melodieën van The Shins aan de
snedigheid van Sonic Youth, maar
toch slaagde het concert van de Zaventemnaars er niet in om van de
grond te komen. Aan de motorproblemen werd enkel bijgedragen door
de wat aanstellerige maniertjes van zanger The Michael. Guernica
verklaarde geen extra band op het indie-hoopje te willen zijn, maar
om die status te verdienen, is er nog behoorlijk wat werk aan de
winkel.
Amen Ra (****)
Als de gitaarmuur van Guernica er eentje van karton was, dan
bestond die van Amen Ra uit gewapend beton waarop kraaien en gieren
je zitten aan te kijken met een Hitchcockiaanse blik. Amen Ra was
de eerste band van de avond die erin slaagde om de zaal om te
vormen tot haar eigen tempel en de werkelijkheid te laten vervagen.
De zaallichten werden gedoofd en een lange drone kondigde de komst
van de hellebeesten aan. Op die manier was zelfs het
afweermechanisme van de sceptici al opengeramd nog voor de band het
podium betrad en iedereen was klaar om de duivelse viering van Amen
Ra een slagveld in de ziel te laten aanrichten. Aangezien de band
slechts twee nummers speelde, ging het om een blitzkrieg,
maar wat voor een. Colin Van Eeckhout citeerde uit zijn
zwartgeblakerde bijbel en ging vol overgave de confrontatie aan met
de demonen van onze postmoderne tijd terwijl de rest van de band
als een geolied combo zijn ontzetting ruw beeldhouwde tot
sludge-rotsblokken die een schaduw over de wereld wierpen. De mis
van Amen Ra mocht dan wel kort zijn, ze maakte des te meer indruk.
We gingen niet heen in vrede maar in verwondering vanwege zo’n
intense ervaring. We hebben het eerder al gezegd, maar dat kan ons
niks schelen: Dat ‘Mass IV’ er maar gauw komt!
Hitch (***1/2)
Tussen al de demonen van Amen Ra en het oorlogsgeweld van Vandal X
in bracht Hitch in De Kreun een thuisbezoek met hun geliefde
emocore. De dertig minuten van het trio bleken voorbestemd voor zes
nagelnieuwe songs. Stilistisch is er niet gek veel veranderd in
vergelijking met verschenen materiaal. Gitaren zorgden Sonic
Youth-gewijs voor leuke soundwalls. Naast de half defecte
drumcomputer viel voornamelijk de rol van bassist Paul Lamont op.
Hij is namelijk opgeklommen van backing vocal tot lead zanger bij
de stevigere songs. Zijn stem is heel wat ruwer dan die van Mich
Decruyenaere en gaat meer in Vandal X-richting, wat Hitch erg
interessante perspectieven oplevert. De split met Amen Ra ligt
trouwens nu in de vinylrekken!
Vandal X (****)
Een vernietigender catharsis na een goed gevulde concertavond dan
een optreden van Vandal X kan een mens zich niet wensen. De laatste
restjes weerstand werden dan ook uitgebraakt met hun ziekelijke
cocktail van schuimbekkende noisecore. Vandal X is oorlog: in de
handen van Bart Timmerman transformeert de gitaar in een moordwapen
en het drumbombardement van Gunther Liket verandert het publiek in
kanonnenvlees. Via opener Instant Dislike werd
er dan ook een benjisprong gemaakt in de diepste dieptes van de
eigen emoties, een zone waar enkel moordlustige haat heerst. Het is
een beleving die Madensuyu ook kan
teweegbrengen, maar bij Vandal X klinkt alles des te vervaarlijker.
‘Crying Shame’ klonk als napalm die vlak achter je zijn
vernietiging aanricht en bij de razende haataanvallen van ‘I Like
Your Pictures’ en ‘The Game’ gingen de vuisten onverbiddelijk de
lucht in. Het concert kreeg ook nog een ronduit hilarische epiloog
wanneer Sinterklaas en Zwarte Piet snoep in het publiek gooiden en
mochten schreeuwen, grunten en loeien op de vermorzelende tonen van
het Limburgse duo. ‘Wie zoet is krijgt lekkers, wie stout is de
roe’, klinkt het gezegde en tijdens dit optreden kregen we beide.
Met een lichte zweem van waanzin in de ogen trokken we dan ook de
Kortrijkse nacht in!
