We schrijven het jaar onzes heren 2005. In de Brugse Magdalenazaal
kwam een sjofele, wat slungelige Canadees met zijn band fraaie
brokjes tristesse brengen. Doodnerveus was hij, maar het concert
was een ear-opener om ‘Neil Young’ tegen te zeggen. Sinds die
aangename eerste kennismaking zijn we het werk van Great Lake
Swimmers met argusogen blijven volgen. Eerder dit jaar verscheen
het redelijk optimistische Ongiara, hun beste cd
tot nu toe en wat ons betreft een van de beste ‘Duystere’ releases
van het jaar. Of die ook live zo mooi klinkt, konden we vanavond
eens met eigen oren beluisteren.
Na het voorprogramma, dat spreekt! Op deze Europese tournee hadden
Tony Dekker en co niet de eerste de beste meegenomen. Will
Johnson ken je misschien beter als Centro-Matic, of als
frontman van het uitstekende South San Gabriel. Enkele jaren
geleden bracht hij een verrassend toegankelijke soloplaat uit. In
Brugge konden we echter vooral genieten van ouder SSG-werk, zij het
in een stripped-down versie met enkel een elektrische gitaar. Ons
kon Johnson dit keer niet bekoren, en dat had veel met de aanpak te
maken. De songs hebben uiteraard potentieel, maar het nogal noisy
gitaarspel liep de song te veel voor de voeten. Van veel emotionele
betrokkenheid was dus niet echt sprake. Heel jammer, want een nog
naaktere versie, met een akoestische gitaar bijvoorbeeld, zou het
optreden veel eerlijker, puurder en vooral beter gemaakt hebben.
Jammer voor de sympathieke Will, maar nu was een geeuw moeilijk
onderdrukbaar.
Great Lake Swimmers begonnen met het prachtige ‘Backstage
with the Modern Dancers’ en zorgden meteen voor het eerste muzikale
hoogtepunt van de avond. Dekker voorzag het erg beeldende nummer
van op Ongiara live van een
dosis melancholie die recht naar de keel greep. Tijdens het folky
‘Various Stages’ liep het echter mis. Tijdens de eerste strofe
tokkelde Tony een snaar kapot. Niets aan de hand, tot het een
refrein verder weer gebeurde. Heel professioneel werd het nummer zo
goed als gitaarloos verdergezet. Hierna moest hij het met de veel
kleinere gitaar van toetseniste Julie Fader stellen. Dekker is
echter een ‘one-guitar man‘, en voelde zich merkbaar een
beetje als een vis op het droge zonder zijn tien jaar oude gezel.
Een beetje vreemd dat een niet ondenkbaar voorval als het knappen
van enkele snaren meteen zo’n weerslag op het concert had.
Wie dit spijtige gegeven liet voor wat het was, kreeg verder
nochtans een goed concert te zien. De nieuwe nummers zijn vaak een
stuk meer folk en minder sober, en Great Lake Swimmers slaagde er
goed in om ze live even goed te maken als op plaat. Dit gold zeker
voor het al zo mooie ‘Your Rocky Spine’, dat een mooi
Americana-sfeertje wist op te roepen. Veel is te danken aan de nog
steeds prachtige stem van Dekker, die net als de nummers tegelijk
mistroostigheid en hoop oproept.
De band speelde foutloos, maar we misten een beetje de bezieling
die een optreden echt boven de plaat kan doen uitstijgen. Misschien
was Great Lake Swimmers aan het einde van de tournee wat
uitgeblust, maar het leek alsof de band op automatische piloot aan
het acteren was. Net als twee jaar geleden waren het de intiemste
nummers die Tony zichzelf begeleidend op gitaar speelde, die ons
echt in vervoering brachten. Het kan aan de gitaarbeslommeringen
gelegen hebben, maar dit keer hoorden we er daar veel te weinig
van. Absolute hoogtepunt was het afsluitende ‘Song for the Angel’,
gebracht door Dekker solo met gitaar. Gespaard tot het laatste,
maar het deed verlangen naar meer. Meer dat er spijtig genoeg niet
kwam. Een slecht optreden was het allerminst, maar van een band als
Great Lake Swimmers verwachten we een concert met wat meer
emotionele spankracht. Hadden ze hun eigen lat maar niet zo hoog
moeten leggen!
Ongiara
van Great Lake Swimmers is uit bij Nettwerk/Munich.
