Begin jaren negentig, toen de grunge ontplofte, was er tussen al het muzikale geweld van mannen in houthakkershemden één groepje dat trouw bleef aan een gepolijste, loepzuivere en vooral heerlijk tijdloze distortionsound. Buffalo Tom was, met die goudeerlijke Sehnsucht in pakweg zijn wereldhit "Taillights Fade", goed op weg om een atoomoorlog te overleven. Anno 2007, haalt het trio, na een stilte van negen jaar, loodzwaar uit met wat misschien wel zijn beste plaat is.
enola: Met platen als Big Red Letter Day en vooral Let Me Come Over stonden jullie begin jaren negentig, in volle grungeperiode, aan de top en hebben jullie de jeugdsoundtrack van een hele generatie tieners gekleurd. Er bestaat over die periode een prima compilatievideo: The Year Punk Broke…
Chris Colbourn (bas): (onderbreekt) "Oh ja, met optredens van Nirvana, Dinosaur Jr en Sonic Youth. Heb ik gezien. Prima video. Go on."/
enola: Hoe kijken jullie nu terug op die periode?
Colbourn: "Ik denk dat, toen we een eigen geluid vonden, na onze ’Dinosaur Jr Jr-perikelen’ (hij doelt op Buffalo Toms eerste plaat, geproducet door J. Mascis, die door het verzamelde rockjournaille de grond werd ingeboord en onder het koosnaampje Dinosaur Jr Jr als goedkope kopie van Dinosaur Jr. werd bestempeld, fh), het niet de stem van de grunge was. Zelfs toen we op een festival als Reading speelden, met de topacts van de grunge uit die tijd, heb ik altijd gevonden dat we meer aan de linkerzijde van al dat grungegedoe stonden. Eigenlijk zijn we met Buffalo Tom meer een soort van singer/songwriters."
enola: Singer/songwriters met een distortionpedaal.
Colbourn: "Ja, eigenlijk wel. Er zit duidelijk een folky kantje aan onze muziek. (denkt lang na). Ja, dat is wel een goede omschrijving: singer/songwriters met distortion. Ik ga die typering nog gebruiken (lacht). Maar om op je vraag terug te komen: ja, natuurlijk zijn we trots dat we op een gegeven moment zoveel betekenden voor zoveel mensen. Je mag niet vergeten dat onze songteksten heel diep gaan. Of die teksten autobiografisch zijn? O jeetje, de klassieke vraag."
enola: Neem nu "Taillights Fade", jullie grootste hit. Ik heb mensen gekend die begin jaren negentig in een depressie zaten en zich echt getroost voelden door dat nummer. Moet je de gevoelens waar jullie het over hebben ook echt beleven om ze overtuigend neer te kunnen schrijven?
Colbourn: "In de voorbije negen jaar, toen Buffalo Tom even een adempauze nam, hebben Bill en ik veel gepraat over de herkomst van onze songs en ja, ook wij hebben vastgesteld dat veel van ons werk eigenlijk intriest is. Weet je, jij en ik en veel mensen denken graag over zichzelf dat ze goed aangepaste mensen uit de buitenwijken zijn die perfect hun weg vinden in de 21e eeuw, maar als je onder de oppervlakte van die ogenschijnlijk perfecte gezinnetjes gaat kijken, zie je veel opgekropte emoties: depressieve vaders, huishoudelijk geweld. "Taillights Fade" is een combinatie van invalshoeken: het gaat over iemand die we in die periode concreet kenden, maar we hebben voor die song ook inspiratie gevonden in een krantenartikel. Zo componeren we het gros van ons werk: we combineren dingen die we echt beleven met materiaal dat we uit boeken, films en kranten halen. Je kan zelf zien dat we echter niet de grootste depressivo’s uit het universum zijn." (lacht)
enola: Ik probeer muziek altijd in beelden te vatten. Als ik bijvoorbeeld naar Frank Zappa luister, moet ik altijd denken aan de surrealistische schilderijen van de Belgische schilder Rene Magritte. Welk schilderij denken jullie dat het best de muziek van Buffalo Tom vertegenwoordigt?
Colbourn: "Ik heb altijd gevonden dat Buffalo Tom wel ergens verband hield met het werk van Edward Hopper. Neem nu Nighthawks (afbeelding), zijn beroemdste schilderij: het lijkt heel gewoontjes, maar tegelijkertijd zit er een geweldige duistere kant aan. Ik bedoel: die mens zit daar moederziel alleen in een eenzame bar, misschien wel in een stad waar hij niemand kent."
Tom Maginnis (drums):: "Dat is het mooie aan Hopper. Op een eerste niveau lijken het gewoon mooie plaatjes, maar, zoals Chris zegt: er broedt altijd iets onder de oppervlakte."
enola: Een beetje zoals de muziek van Buffalo Tom.
Colbourn: "Misschien wel, ja. Ik vind bijvoorbeeld dat er iets geweldig deprimerends rond de zomer hangt. Zo rond achten, wanneer mijn kinderen moeten gaan slapen als het nog volop licht is, vlieg ik altijd terug naar mijn eigen kindertijd, naar toen ik moest gaan slapen bij zonlicht. It freaked me out. Dat is ook een onderdeel van onze muziek: dat er aan alles een duister kantje zit, zelfs aan kind-zijn. Ik bedoel maar: het is niet alleen baseball, verjaardagspartijtjes en Halloween. Elke medaille kent een keerzijde."
enola: Over jullie nieuwe Tree Easy Pieces nu: ik hoor er redelijk veel The Lemonheads en Big Star in, ik hoor zelfs invloeden van Nick Cave op het niveau van de songteksten; maar stond er ook terminaal onhippe muziek op in de studio tijdens de opnames? Naar welke muziek, waarvoor jullie je eigenlijk zouden moeten schamen, luisteren jullie zoal?
Colbourn: "Met de invloeden die je vermeldt, ben ik het alvast volmondig eens. We zijn alle drie geweldige fans van The Lemonheads en zeker Big Star, maar een volledig oncoole groep? Laat me de vraag omkeren. Ik heb namelijk een hekel aan een groep die iedereen bewondert: The Band. Iedereen houdt van hen, ze zijn een icoon van de jaren zestig, ik weet het, maar ik heb een bloedhekel aan hen. Grappig dat je Nick Cave vermeldt. Ik moest veel aan hem denken toen ik "Pendleton" schreef voor de nieuwe plaat."
enola: Een van de absolute klasbakken op die plaat. Een song over de hel van de Amerikaanse buitenwijken, niet?
Colbourn: "Ja, en schrijf maar op dat die song wel degelijk autobiografisch is. Met Buffalo Tom komen we alle drie uit de buitenwijken en er valt absoluut geen zak te beleven daar. Ik bedoel: ik ben opgegroeid in een piepklein dorpje vlakbij een gigantisch woud en het enige dat ik in mijn kindertijd heb gedaan, is wandelen in dat woud, haast tot mijn voeten eraf vielen. De tragiek is dat mijn vrouw nu met ons gezinnetje opnieuw in zo’n schattige suburb wil gaan wonen. Je ziet: ik ben er nog niet vanaf (lacht)."
enola: Op "Thrown", de hekkensluiter van jullie nieuwe plaat, is voorwaar een pedal steel-gitaar te horen. Beken maar jongens, eigenlijk zijn jullie gewoon gek van country.
Colbourn: "O, ik heb er geen probleem mee om dat toe te geven, maar onze smaak over welke country verschilt grondig. Ik hou heel veel van klassieke country terwijl Tom hier…"
Maginnis: "Welja, waar ik woon, is er een geweldig radiostation. Op zondagmorgen spelen ze de meest experimentele country en geniet ik van hier tot in Tokyo. Wanneer ze dan ’s middags overschakelen op klassieke country, kan ik mijn radio niet snel genoeg afzetten."
enola: Is de ’Callas’ in het nummer "CC and Callas" Maria Callas, de beroemde operazangeres?
Colbourn: "Inderdaad. Ik heb veel naar haar geluisterd, maar ik gebruik haar meer als voorbeeld van hoe ik geobsedeerd kan raken door iets of iemand. Ik kan gemakkelijk een hele week naar Chet Baker luisteren of dertig boeken van dezelfde schrijver lezen. Er hangt ook een verhaal vast aan die song: ik las in de krant hoe een geobsedeerde fan zelfmoord pleegde omdat hij zijn idool niet kon ontmoeten en ik dacht bij mezelf: ’Colbourn, je kan makkelijk acht maanden dezelfde schrijver lezen, je moet oppassen.’ (lacht) Ik heb bijvoorbeeld ooit een hele week enkel de song "Hallelujah" in de versie van John Cale beluisterd." enola: Welk nummer op de nieuwe plaat is jullie persoonlijke favoriet?
Maginnis: "Hearts Of Palm. Absoluut."
Colbourn:"Ja, voor mij ook. Het valt mij op dat onze nieuwe plaat een geweldig goeie volgorde heeft. We hebben daar echt zwaar over nagedacht, je weet wel: rustige nummers afgewisseld met het hardere werk."
Naar verluid hebben jullie Three Easy Pieces bijna live in de studio gespeeld, was er haast niets op voorhand uitgeschreven.
Colbourn:"Oh ja, bijna in alle gevallen spraken we op voorhand hoogstens de akkoorden af, zeker voor de songs waarin ik zing."
Maginnis:"Een song als "Gravity" hebben we denk ik hooguit twee keer gespeeld en lap, we pleurden het al op tape. Ik wist onmiddellijk welke drumpartij ik moest spelen, Chris en Bill voelden elkaar perfect aan, it just felt right. Waarom dan nog wachten?
enola: Jullie staan aan het begin van een tour. De meeste bands doden de tijd in de tourbus met urenlang spelen op hun playstation, maar ik heb zo’n blauw vermoeden dat jullie ook wel graag eens een boek vastpakken. Wie zijn jullie favoriete schrijvers?
Colbourn (kreunt): "Oh my God, mogen we er maar eentje kiezen? Begin maar met Tom, hij is de intellectueel van de groep."
Maginnis: "Ik ben wel fan van schrijvers als Steinbeck en Updike. Natuurlijk heb ik op een bepaalde leeftijd wel alles van The Beat Generation verslonden."
enola: Op je zestiende?
Maginnis: "Absoluut (lacht). We zijn zelfs zulke fervente lezers dat we ooit met Buffalo Tom een song over een boek wilden opnemen, maar dat is er nooit van gekomen."
Colbourn: "Zoals ik al zei, kan ik soms maniakaal bezig zijn met iets, ook met schrijvers. Ik heb onlangs nog alles over William Somerset Maugham verslonden. Je lacht, maar dat romantische, dat over the top spreekt me wel aan. Maar je wil echt een lievelingsboek, niet? (denkt lang na) Welja, ik ga bij Maugham blijven: Razor’s Edge is op dit moment mijn favoriete boek."
enola: Slotvraag. Toen jullie begonnen waren jullie groene universiteitsstudentjes, nu zijn jullie alle drie de veertig voorbij, getrouwd en hebben jullie kinderen. Is het geen schizofrene situatie om en een gezinsleven te hebben en in een noiseband te spelen?
Maginnis: "Er is inderdaad veel veranderd. We zoeken op tour niet meer automatisch waar de bar zich bevindt (lacht)."
enola: Wat zeggen jouw kinderen op school dat papa doet voor de kost, Tom?
Maginnis: "Oh, het is voor hen gemakkelijk te bevatten dat papa in een band zit. In die zin hebben ze het er veel moeilijker mee als ik thuis ben. ’Papa, moet je niet werken?’ vragen ze dan. Ik gebruik die tijd wel om hen allebei drumles te geven."
enola: Opvolging verzekerd! Bedankt voor dit gesprek.
