Die Hard 2




118 min. / VS /
1990

Hoe maak je in godsnaam een vervolg op iets dat door iedereen
gezien wordt als de coolste, de beste en de meest genredefiniërende
actiefilm van de laatste vijftig jaar? Door dezelfde formule nog
eens dunnetjes en ongeïnspireerd over te doen. Althans, dat is wat
Renny Harlin, de onvolprezen regisseur van tijdloze parels als
‘Cutthroat Island’ en ‘Driven’, moet gedacht hebben toen hij aan de
sequel op ‘Die
Hard’
begon. ‘Die Hard 2’ is een typisch sequelgeval geworden
waar alles groter en spectaculairder is (‘Die Harder’ was de
ondertitel), maar zeer zeker niet beter. Bruce blijft heersen als
John McClane, maar voor de rest passeert hier bitter weinig dat al
niet eerder en veel beter in het origineel werd opgeblazen. Harlin
wil doodgraag diezelfde bliksem als McTiernan in een flesje vangen,
maar raakt op geen enkel moment verder dan een derivatieve
imitatie van het origineel. Zonder het verrassingseffect en zonder
de klasse van McTiernan, maar dus wel nog steeds met de immer coole
Bruce.

Het verhaal plaatst John McClane lichtjes geforceerd in dezelfde
situatie als die uit de eerste ‘Die Hard’, maar dan
zonder de clevere en creatieve details. De wolkenkrabber wordt
ingeruild voor een luchthaven en ze Germanz zijn deze keer
afvallige Amerikaanse militairen geworden. Voor de rest blijft
Renny Harlin seutig dicht bij het standaardconcept dat ‘Die Hard’ bombardeerde
tot favoriete actiefilm bij menig manvolk.

Kerstmis, een jaar na de avonturen in Nakatomi Plaza. John
McClane (Bruce!) is op weg naar de luchthaven van Washington D.C.
om zijn vrouw Holly (nog altijd Bonnie Bedelia) op te pikken.
Diezelfde dag (uiteraard) wordt ook de onkoosjere generaal
Esperanza overgevlogen uit Vardes (het fictieve land dat ook al
gebruikt werd in Arnie’s ‘Commando’) om te getuigen in een
belangrijk proces. Maar dat is buiten ex-kolonel Stuart (William
Sadler die de onbenijdenswaardige taak krijgt om in de voetsporen
van Alan Rickman te treden) en zijn huurlingen gerekend. Stuart en
co. nemen de controle over de luchthaven en gijzelen alle
vliegtuigen die in de buurt rondhangen. Ook dat waar Holly op zit.
Big fucking mistake! McClane trekt zich niks aan van de
strenge regels van de luchthavenpolitie en begint alweer aan een
onmogelijke eenmansstrijd om de boeven op hun bakkes te geven en
zijn vrouw te redden.

Als sequel op ‘Die Hard’ is deze ‘Die
Harder’ dus gene vette. Maar vooraleer de genadeloze
vergelijking zich opdringt, toch een kleine nuancering. ‘Die Hard
2’ is teleurstellend, maar het is ook geen catastrofale ‘Speed 2:
Cruise Control’ geworden. Op zich blijft het een degelijk gemaakt
actiefilmpje waar de niet-veeleisende genreliefhebbers al lang
tevreden mee zullen zijn. Zeker die pipo’s die al een Steven
Seagal-film zonder mentale neveneffecten kunnen uitkijken. Er doen
veel luide dingen spectaculair boem en Bruce mag weer kauwen op een
paar sappige oneliners. Dat is sowieso cool. Het is echter wanneer
‘Die Hard’ erbij
wordt gehaald dat ‘Die Hard 2’ resoluut door de mand valt. Pas dan
valt het op dat dit niet zozeer het kleine broertje in de schaduw
is, maar eerder het onnozele neefje dat niet in eenvoudige
volzinnen kan spreken.

De problemen beginnen al bij de setting. Een luchthaven biedt
dan wel meer vrijheden, het werkt ook als demper op de spanning en
intensiteit. Het opwindende aan ‘Die Hard’ was onder
meer het feit dat zo goed als alles zich afspeelde binnen één
locatie, die dan nog eens voornamelijk bestond uit smalle metalen
kokers, kleine kamertjes en liftschachten. In ‘Die Hard 2’ is
McClane niet meer gebonden aan die beperkte ruimte. Hij heeft een
schermutseling in de baggageruimte, bikkelt wat met vervelende
mensen in de controletoren (waaronder luchthavenflik Lorenzo,
gespeeld door Dennis ‘NYPD Blue’ Franz), probeert letterlijk een
crashend vliegtuig tegen te houden (spectaculair maar hol) en zet
zelfs een achtervolging in op een jetski (James Bond-achtig en
irrelevant). De setting wordt zo goed als volledig opengetrokken
(nergens krijg je het gevoel dat die luchthaven geïsoleerd is van
de rest van de wereld), maar Harlin blijft ondertussen wel
halstarrig trouw aan de formule van het origineel. Zo werkt dat
niet. De toon zit scheef, de sfeer is zoek en de structuur is
rommelig. In ‘Die
Hard with a Vengeance’
deconstrueert McTiernan de ‘Die Hard’-regels nog
meer, maar hij laat die film wel op natuurlijke wijze evoleren tot
een buddy movie. Harlin kopieert gewoon de kenmerken van
de eerste ‘Die
Hard’
en verknoeit het met zijn gebrek aan kunde en
inzicht.

Die krampachtige pogingen om het succes van de voorganger te
herhalen, laat zich ook voelen in de plot en meerbepaald de
gigantische plotgaten waar de gegijzelde vliegtuigen met veel gemak
in zouden kunnen wegvluchten. ‘Die Hard’ was een
beetje silly, maar nergens dom. ‘Die Hard 2′ is alleen
maar dom. Zo is er de zeik omtrent de onmogelijkheid om te
communiceren met de piloten, terwijl dat op de grond allemaal geen
probleem is en het feit dat die vliegtuigen een dik uur in de lucht
hangen en niemand op het idee komt om een andere luchthaven op te
zoeken. En moest die irritante journalist uit de eerste film echt
op dezelfde vlucht zitten als McClane’s vrouw? Na een tijdje zijn
er zoveel onzin en irritante plot devices te slikken dat
het gewoon te veel wordt. En over kolonel Stuart als
baddie wordt er al beter helemaal niks gezegd. Behalve dan
dat hij bij zijn introductie in z’n blootje kung-fu-bewegingen
staat te doen. Hans Gruber zou het eens moeten zien.

Maar toch zijn er momentjes te vinden waar wél mee te genieten
valt. Zo is de schietstoel-scène nog eens heerlijk
yippee-ka-yee en blijft het ijspegelmoment ook wel hangen.
Voor de rest doet een onpersoonlijke Renny Harlin weinig bijzonders
met de actiescènes. Soms is het leuk, soms is het flauw (de climax
op de vleugel van een vliegtuig is een beetje fake) maar
meestal is het gewoon standaard actie die nergens de middelmaat
overstijgt.

Vergeet de eerste ‘Die Hard’ en ‘Die Hard
2’ is een weinig vernieuwende, maar al bij al degelijk gemaakte
actiefilm waarin de idiote plotgaten recht evenredig lopen met de
spektakelwaarde. Bruce houdt het allemaal entertainend genoeg om de
bestaansreden te verantwoorden en Harlin zou later nog veel
slechtere troep afleveren. Slechts één klein probleempje: welke
dwaas zou nu de eerste ‘Die Hard’ kunnen en
willen vergeten?

4
Met:
Bruce Willis, Bonnie Bedelia, William Sadler, Dennis Franz, William Atherton, John Amos
Regie:
Renny Harlin
Duur:
118 min.
1990
VS
Scenario:
Steven E. de Souza en Doug Richardson

verwant

The Misfits

The Misfits is niet een restauratie of nieuwe release...

Glass

In 2000 werkte regisseur M. Night Shyamalan, na het...

Sin City :: A Dame To Kill For

Een docent filmstijl en -techniek zou in principe de...

Fire with Fire

Het kan er soms ironisch aan toe gaan in...

A Good Day to Die Hard

We voelden het aan onze kleine teen. A Good...

aanraders

La Bête

De naam Bertrand Bonello laat misschien niet bij iedereen...

Dune Part Two

Na het opvallende succes (de film haalde een allesbehalve...

The Iron Claw

Regisseur Sean Durkin is een kei in het evoceren...

Human Forever

“Hoe ga je met dementerende mensen om?” moet plaats...

Dream Scenario

‘Nicolas Cage is de enige acteur sinds Marlon Brando...

recent

Ilja Leonard Pfeijffer :: Alkibiades

Bekroond, gelauwerd, alom gelezen en geprezen: zonder overdrijven mogen...

¥$ :: Vultures 1

Doorheen zijn hele carrière zijn twee elementen altijd dominant...

Talk Show

27 maart 2024Botanique, Brussel

Eind jaren tachtig sloegen alle rockers plots aan het...

Arthur The King

Uitgerekend in de week dat Joe Camp – de...

Hors-saison

Met zijn sociaal bewogen films past Stéphane Brizé binnen...
Vorig artikel
Volgend artikel

LAAT EEN REACTIE ACHTER

Schrijf uw reactie
Vul hier uw naam in