Samael heeft vriend noch vijand iets te bewijzen. En dat is dan ook
de reden waarom het een cruciale band is. De groep uit Zwitserland
bestaat niet alleen al twintig jaar, maar bracht tegelijkertijd met
klassieke releases als Mayhems ‘De Mysteriis
Dom Sathanas’ en Emperors ‘In the Nightside Eclipse’ het even
genre-definiërende album ‘Ceremony of Opposites’ uit. En het mag
gezegd zijn dat deze fantastische plaat nog altijd verrassend
overtuigend en up-to-date is; ze bevatte symfonische samples op een
moment dat die nog niet te afgeborsteld waren, koppelt
verschroeiende riffs aan doorleefde screams en creëert een sfeer
waar men telkens weer koud van wordt. En ze bevat natuurlijk een
aantal klassieke songs; van de misantropische opener ´Black Trip´
tot het opzwepend majestatische ´Baphomet´s Throne´ en de
onderaardse drumdonders van de titeltrack. Moesten we het vergeten
zijn na tien jaar waarin Dimmu Borgir het gezicht van het genre
bepaald heeft, 1994 was een jaar waarin black metal nog
angstaanjagend was. Niemand kan, met andere woorden, beweren dat
Vorphalack en Xytras niet true – of, zo u wil, necro – genoeg
zijn.
Daarnaast moet zelfs de geharde vijand van Samaels latere werk
toegeven dat het een van de eerste bands was om het geëffende pad
te verlaten. De tweede mijlpaal ‘Passage’, met zijn combinatie van
donker gitaar- en zangwerk en elektronische dansritmes, werd hier
en daar op hoongelach onthaald, maar staat ondertussen overeind als
een van de meest invloedrijke releases uit het atmosferische-
metalgenre. Tracks als ´Jupiterian Vibe´ en ´Liquid Soul Dimension´
verschenen immers voor everything went weird, de periode waarin
nagenoeg elke band met electronica ging experimenteren, met zowel
onverdeeld succes – ‘A Deeper Kind of Slumber’ (Tiamat),
‘Sin/Pecado’ (Moonspell) – als (onterechte) verdeeldheid bij de
fans – ‘34.788% Complete’ (My Dying Bride), ‘One Second’ (Paradise Lost) – tot
gevolg. En ondertussen heeft nagenoeg elke gothic en blackmetal
band een elektronisch album gehad, tot het reeds vernoemde Mayhem
toe. Bovendien zijn er de gedurfde experimenten ‘Xy’ en ‘Era On’e,
waarin de klassieke en dansbare dimensie van Samael volledig tot
uiting konden komen, al was dat niet altijd met even veel succes.
Het gaat, met andere woorden, om een band die zowel voor het
verleden als voor het heden extreem invloedrijk geweest is.
Samael heeft vriend noch vijand dus iets te bewijzen. En dat is
misschien ook de reden waarom de koers de laatste jaren een beetje
zoek is geraakt. De twee volgende releases tapten immers
grotendeels uit hetzelfde muzikale en tekstuele vatje als
‘Passage’, ook al voegde ‘Reign of Light’ daar gedurfde Arabische
invloeden aan toe. De band schreef nog altijd goede songs – denk
maar aan ´The Cross´ of ´On Earth´ -, maar het was duidelijk dat le
nouveau Samael niet langer angstaanjagend misantropisch of
grensverleggend elektronisch was. De vraag is dan ook of de
nieuwste release ‘Solar Soul’ daar verandering in kan
brengen.
De oorspronkelijke tekens waren hoopgevend; de perikelen met het
vorige platenlabel leken ingeruild voor een stabiele stek bij
Nuclear Blast, de samenwerking met Waldemar Sorychta werd
heropgestart en de werktitel ´Slavocracy´ suggereerde een nieuwe
richting voor de band. En het valt niet te ontkennen dat de
Zwitsers hier en daar aanpassingen hebben doorgevoerd aan de
bekende formule. Zo wordt ´Suspended in Light´ op gepaste wijze
opgeluisterd door de vroegere zangeres van Tristania en tonen
zowel het artwork als sommige titels en teksten – ´AVE!´ en
´Olympus´ uiteraard, maar ook ´Slavocracy´ en ´Western Ground´ –
aan dat de exclusieve klemtoon op het universum ingeruild is voor
een intrigerende interesse in het oude Rome die perfect past bij
Samaels muziek. Spijtig genoeg blijven die vernieuwende toetsen
echter halfslachtig. Zo is de uiteindelijke titel, ´Solar Soul´,
erg voorspelbaar en sluit het leeuwendeel van de teksten en songs
zeer sterk aan bij het vorige werk, tot de sitar-geluiden in
´Slavocracy´ en ´Quasar Waves´ toe.
Begrijp me niet verkeerd; het album bevat een aantal professionele
en geslaagde songs, denk maar aan de aanstekelijke keyboards op
´Slavocracy´, de militaristische horten-en-stoten van ‘AVE!’, het
fantastische refrein van het onterecht tot bonustrack gedegradeerde
‘Architect’ of het tectonische drumwerk van ´Olympus´. En de stem
van Vorphalack weet opnieuw een perfect evenwicht te vinden tussen
het meezingbare – ´Solar Soul´, het atmosferische – het begin van
´Alliance´ – en het aggressieve – het refrein van ´On the Rise´.
Solar Soul zal dan ook zeker in de smaak vallen bij fans van de
band en van atmosferische metal met een duister randje. Maar het is
geen nieuwe mijlpaal. En uiteindelijk verwacht men meer van het
heden van een band met het verleden van Samael.
