Na de voltreffers ‘Goodbye Country (Hello Nightclub)’ (2001) en
‘Lovebox’ (2002) lieten Andy Cato en Tom Findlay een gat van vijf
jaar vooraleer ze met deze ‘Soundboy Rock’ hun vijfde langspeler
uitbrachten. Tussendoor moesten een verzamelaar en enkele mixplaten
als zoethoudertjes dienst doen en diende de mededeling dat de heren
hun beste werk ooit op plaat aan het persen waren als
verantwoording voor het lange wachten. De voorafgaande single ‘Get
Down’ was deze anticipatie niet echt waard. De samenwerking met
Stush profiteert mee van de grime-rage die Lady Sovereign
onlangs opnieuw aanwakkerde, maar behoort door de te weinig
geanimeerde structuur zeker niet tot het beste singlewerk van het
duo, hoewel het verrassend genoeg wel hun meest succesvolle release
lijkt te worden.
Mis poes ook voor de positief ingestelden die dachten dat het
zwaardere geschut voor op de plaat achtergehouden werd, want
‘Soundboy Rock’ mist over de gehele lijn de overtuigingskracht om
de lange wachttijd te verantwoorden. ‘Save Our Soul’ kan
gegarandeerd een club in vuur en vlam zetten, maar verliest een
groot deel van zijn charme als albumtrack, ‘See What You Get’ gaat
al na een minuut vervelen door de hele rit braafjes in dezelfde
loop te blijven steken en de clichématige disco nouveau van ‘The
Things That We Could Share’ doet ons huiverachtig denken aan de
goedkope eendagsvliegjes die zo nu en dan een maandje op TMF
rondfladderen. Potentieel genoeg nochtans, maar als je met een
basisritme dat knipoogt naar Massive Attacks ‘Unfinished Sympathy’
en een gastoptreden van Candi Staton als bouwstenen ‘Paris’ niet
minder afstandelijk kan laten klinken, kan je toch al over een
serieuze gemiste kans gaan spreken. Staton bleef nog even hangen
voor ‘Love Sweet Sound’, dat dan weer klinkt als een snel
ingeblikte remix van een mogelijk veel solider nummer.
Op de hele plaat staat in feite slechts één nummer dat klaar is om
de charts te bestormen: ‘Song 4 Mutua (Out Of Control)’, zonnige
pop voorzien van een dosis retrokitsch met ex-Sugababe Mutya Buena
in de hoofdrol. Een verder onderzoek laat ons toe het lijstje
aanraders te vervolledigen met de vederzachte soultrack ‘What’s
Your Version?’ en het electroclash-uitstapje ‘Drop That Thing’, het
enige nummer dat van enkele weerhaakjes voorzien is. Met deze
schrale oogst moeten we het echter stellen. Tussendoor vallen nog
enkele runners-up bij elkaar te sprokkelen, maar deze missen
steevast een originele invalshoek. Een funky ‘The Girls Say’ klinkt
te veel als Outkast op een eightiesbeat en ‘Lightsonic’ wil met
dancehall-invloeden het succes van ‘Superstylin’ nog eens overdoen
maar vervalt net daardoor in de strofen te veel in kopieerwerk. De
titeltrack mikt op rustigere reggae, maar mondt uit in een lome
uitgesponnen interlude.
‘Soundboy Rock’ is het meest gevarieerde werk in het oeuvre van
Groove Armada geworden, maar zeker niet het beste. De nood aan een
door zwetende lijven bezette dansvloer om enig effect uit te
oefenen, doelloos op dezelfde lijn blijven aanslepen of het te
sterk navolgen van een patroon dat al enkele jaren geleden
uitgetekend werd: een hele reeks kwaaltjes kan opgesteld worden en
slechts weinig tracks komen ongedeerd uit de strijd. Bij deze
sporadische uitschieters zit er dan nog geen zwaargewicht als ‘My
Friend’, ‘I See You Baby’ of ‘If Everybody Looked The Same’.
Misschien zit de langere werktermijn er voor iets tussen, maar Cato
en Findlay klinken opvallend minder geïnspireerd dan op hun vorige
platen. Misschien moeten ze zichzelf maar weer een scherpere
deadline opleggen voor een wiedergutmachungsoffensief want
na dergelijke output is het de vraag wie er binnen enkele jaren nog
op meer van dit zal zitten te wachten.
