We maakten ons wat zorgen voor deze avond. Eerst en vooral – onze
empathie kent geen grenzen – voor Kosheen zelf: voor hun laatste
hit moesten we al enkele jaren terugbladeren in de agenda, wat de
vraag deed rijzen of ze hierop nog voldoende kunnen teren om een AB
te vullen. In tweede instantie – een mens mag niet al te
altruïstisch zijn – waren we net na de release van de behoorlijk
lauwe nieuwe plaat Damage zelf ook
behoorlijk onzeker of we van dit optreden gingen kunnen
genieten.
Bij aanvang van de avond leek de eerste vrees gegrond, want er was
weinig publiek komen opdagen voor opener The Vincent Black
Shadow. Niet dat de afwezigen veel gemist hebben, want de
Canadezen verwelkomden ons met tienervriendelijke rock die extra
toegankelijk werd dankzij een frontvrouw waarbij we met gesloten
ogen zouden zweren Gwen Stefani ten tijde van No Doubt te horen. Er
bestaat slechtere tijdsvulling dan deze veilige, snelle deuntjes
maar een grotere portie hiervan zou toch snel op de maag gaan
liggen.
Tijdens de inleidende set vonden meer tickethouders druppelsgewijs
hun weg naar de zaal, zodat de Britse hoofdact gelukkig toch over
een voor een kleine driekwart gevulde AB kon optreden. Ook het
podium werd drukker bezet dan verwacht: het trio had niet alleen
een extra gast voor een tweede keyboardstation en een drummer mee
op pad genomen, maar ook een projectiescherm voorzien voor
grotendeels overbodige visuals. Vanaf de eerste minuut kon je
namelijk toch niet anders dan de blik te vestigen op zangeres Sian
Evans. Ondertussen eind de dertig verschilt zij met haar
podiumcapriolen (een combinatie van discodans, rock antics
en dramatische voordracht) dag en nacht van de gepaintbrushte trien
die de meeste dance-projecten het podium opkeilen, maar het is net
die ongedwongen energie die Kosheen geloofwaardig als live-act
maakt. Deze vibe werkte opnieuw zeer aanstekelijk en zorgde ervoor
dat de extra bewegingsvrijheid in de zaal al bij ‘Catch’, het derde
nummer in het rijtje, benut werd om een duchtig feestje te bouwen.
Terecht ook, want het lijkt alsof deze quasi perfecte dancetrack
door de jaren heen alleen maar aanstekelijker geworden is.
De setlist verdeelde de aandacht evenredig over de drie albums en
voorzag voor elk nummer een elektronische onderlaag die met
gitaarwerk en een live drumsectie aangedikt werd. Vooral het nieuwe
materiaal kreeg hierdoor meer body: bij het op plaat zo
foute ‘Chances’ werd een funky onderlaag blootgelegd en opener
‘Damage’ klonk imposanter dankzij de extra percussie. Nu werd ook
duidelijk waarom Werchter in 2004 zo enthousiast reageerde op het
toen nog volstrekt onbekende ‘Guilty’, dat zich met een meer
rockgerichte aanpak tot een bal energie ontpopte. Uit ‘Resist’
werden naar verwachting vooral ‘Hide U’ en ‘Hungry’ met open armen
ontvangen, maar een blij weerzien was het ook met ‘Empty Skies’,
een toonbeeld van de dreigender toon die de debuutplaat bij
momenten aannam. Toch was het de over het hoofd geziene opvolger
‘Kokopelli’ die de hoogtepunten van de avond leverde. Bij
‘Avalanche’, één van de beste singles van de groep maar ook de
zwaarst geflopte, en ‘Wish’ werd net dat ietsje dieper gegaan om ze
door de zaal te laten scheuren.
Slechts één minpunt plaagde ons deze avond en dat was de onstabiele
geluidskwaliteit. Over de gehele lijn leek het geluid afgesteld om
de capaciteit van een Sportpaleis te bereiken, maar bij momenten
werd de microfoon nog extra luid afgesteld, wat zo nu en dan de
nodige ruis veroorzaakte. Een spijtige zaak, aangezien Evans’
sterke stem deze boost geenszins nodig heeft. Niet dat dit de pret
kon bederven, want naar het einde toe raakte de sfeer voldoende
uitgelaten om ‘Catch’ als onvoorziene uitsmijter nog een tweede
keer boven te laten halen. Live blijft Kosheen dus ongecompliceerd
entertainment om de batterijen even bij op te laden.
Damage is
uit bij Moksha / Universal.
