Het Zornik-syndroom
breidt zich uit. Dat de gekkekoeienziekte onder de rockbands
collega-eyelinertrutten met een verzwakte weerstand als HIM of Placebo zou
aantasten, lag binnen de verwachtingen, maar het doet pijn om te
horen dat dit virus het ijzeren harnas van Sparta is
binnengedrongen. De symptomen, vraagt u? Stompe voorspelbaarheid in
plaats van scalpelscherpe furie, halfbakken softheid die als een
leger ziektekiemen de emotionele oprechtheid lamlegt en een
schrijnend gebrek aan focus. Een resem onderzoeken is niet vereist
om de keiharde diagnose te stellen over deze Californiërs, een
luisterbeurt of vier volstaat. De onbedoelde en daardoor extra
trieste ironie van de geslepen messen op de hoes duwt ‘Threes’
enkel nog meer in de stinkende poel van middelmatigheid.
Na de split van At The Drive-In
kwamen zowel The Mars Volta als Sparta als overwinnaars uit de
breuk. De gedurfde progtrip van De-loused In The
Comatorium was het perfecte schaakbord waarop Bixler en
Rodriguez-Lopez als muzikale Kasparovs hun strategie van
eclecticisme, epiek en waanzin kwijt konden, terwijl de ritmesectie
van ATDI als Sparta voor beukende emo met de nodige melodieuze
nuance koos. Jaren later lijkt het uit elkaar vallen van ATDI
echter een vechtscheiding met nefaste gevolgen. The Mars Volta
verloor zichzelf op Amputechture in
verzuurd proggeneuzel zonder visie en nu lijkt Sparta ook het
hoederecht over hun scherpte en precisie kwijtgespeeld te zijn. De
emotionele wake-up call van ‘Cut Your Ribbon’ en de explosieve
directheid van ‘Air’ of ‘Mye’ (allen songs van het geweldige
‘Wiretap Scars’) zijn slechts een wazige flashback die ons niet
laten ontsnappen uit de keiharde realiteit van het heden.
‘Taking Back Control’, ‘Unstitch Your Mouth’ en ‘Erase It Again’:
de songtitels van ‘Threes’ lijken vastberadenheid uit te stralen,
maar de plaat voelt aan als geluidsgeworden twijfel. Sparta wil
slaan en zalven, ontroeren en suf beuken, maar het resultaat raakt
kant noch wal en hun slappe forehands eindigen allemaal in de
tramrails. ‘Untreatable Disease’ en ‘Taking Back Control’ spuiten
als waterkanonnen nog stralen van stuwende emo in het gelaat, maar
‘Crawl’ zou amper de tracklist van een b-sidescompilatie van
Muse
halen.
De rest van de plaat bulkt van de onaangename referenties die we
nooit in een Sparta-review hadden willen neerpennen. De band heeft
de goedkope kampvuursfeer ontdekt en ‘Unstitch Your Mouth’ verwordt
tot een eendimensionale, puberale singalong waar Snow Patrol-fans
graag over schrijven in hun dagboekjes om er dan een paar hartjes
naast te tekenen. ‘Erase It Again’ gaat nog een paar stappen verder
met clichématige, derderangs-U2-strofes en ‘Atlas’ neigt zo hard
naar het poverste werk van Coldplay dat we er misselijk van worden.
Beide songs zouden ergens in de middenmoot van ‘De Afrekening’
kunnen belanden, tussen My Chemical Romance en Green Day in. De
geoliede machine van Sparta is een stoffig, rozig kussen geworden
dat zich perfect kan nestelen naast de teddybeer-sound van de
gemiddelde band die grote sier maakt tijdens de dagprogrammering op
Jim of TMF.
De messen van Sparta lijken gewet als je de hoes bekijkt, maar de
band snijdt even hard als een verjaard Playmobil-zwaardje. ‘Threes’
kent nergens de bezieling van het vorige werk en de coherentie laat
te wensen over. Sparta had twaalf songs klaar en omdat de
vuilnisbak geen optie was wegens een gebrek aan inspiratie zijn ze
dan maar op dit tweederangs-rockplaatje beland. Vertel het vooral
verder: Jim, Keeley, Tony en Matt zijn het kwijt!
