Paradoxaal genoeg lijkt de magische wereld nergens meer mee verweven te zijn dan met de moderne (IT-)wetenschap, waarin de controle over de wereld nog steeds gebeurt aan de hand van obscure rituelen en mythische mantra’s die op de maat van de technologie geschreven zijn. Alleen ingewijden kennen de taal en de gebaren en kunnen de wereld erachter ontsluiten.
Omns, het zou een mantra kunnen zijn die de wereldvrede een stap dichter brengt of een oeroude god laat ontwaken. Het wil echter niet meer zeggen dan "Open Network Management System", een IT-term die alleen bij ingewijden een belletje doet rinkelen. Waarom Rob Lowe ervoor koos om zijn tweede Lichens-plaat onder deze naam uit te brengen, blijft een raadsel, tenzij ook hij gelooft in de religie van de technologie.
Lowe, o.a. zanger/bassist van 90 Day Men, bracht in 2005 The Psychic Nature Of Being uit onder de groepsnaam Lichens. Het album, met slechts drie nummers die in duur varieerden van ongeveer tien minuten ("Kirilian Auras" en "Shore Line Scoring") tot meer dan twintig ("You Are Excrement If You Can Turn Yourself Into Gold"), was allesbehalve eenduidig of eenvoudig. De songs waren opgebouwd rond geïmproviseerde gitaardrones die onder meer herinneringen oproepen aan Christina Carter en Sunn o))) zonder de metaalklanken. De algemene sfeer hing tussen onrust en gelatenheid, naargelang de gemoedstoestand van de luisteraar.
Omns slaat verder dat pad in maar ditmaal besteedt Lowe meer aandacht aan de afwerking en het opnameproces. Door met overdubs en multitracks te werken, creëert hij een extra dimensie binnen het nog steeds grotendeels geïmproviseerde proces van songschrijven en opnemen dat aan het album ten grondslag ligt. De kortere duur van de nummers (slechts één ervan overschrijdt de tien minuten) maar ook hun complexere natuur, maken van dit album een uitstekende tegenhanger van het op een écriture automatique steunende debuut.
Met "Vever Of Agassou" wordt het symbool voor de voodoogod Agassou in een muzikale mal gegoten. Met wat goede wil kan in de achtergrond een vervormd en repetitief gezang ontwaard worden waarboven een folky gitaarlijn gedrapeerd wordt. Het beklemmende gevoel dat men ongewild een duister ritueel bijwoont, wordt nergens tastbaarder. In "Faeries" wordt de verstikkende hitte van Haïti ingeruild voor een zich traag ontplooiende fantasiewereld waarin dezelfde stemmen (zijn het wel stemmen?) een ijlere boodschap uitdragen. Hier voegt een beladen en spaarzamer geroerde gitaar zich bij de rangen, Stonehenge staat machtiger dan ooit tevoren in een verlaten landschap.
De demon Bune, een hertog van de hel, wordt geëerd in het gelijknamige nummer. Ditmaal geen stemmen die een godheid of esoterische wezens eren, maar een infernale gitaarpartij die de duisternis evoceert. De metaalklanken lijken wel in de krochten van de hel gesmeed te zijn en kronkelen zich grommend een weg naar buiten. Na de duistere eenvoud van "Bune" ontspoort het achttien minuten durende "M st r ng W tchcr ft L v ng Sp r t" in een verdoemde misviering voor duivelse krachten.
De gitaarlagen sterken elkaar in een tocht doorheen een geesteswereld van gekwelde zielen, waarna verschillende stemmen aan het woord gelaten worden. Heksenmeester Lowe houdt de touwtjes echter stevig in handen en laat ze als uit één mond spreken. Met "Sighns" wordt een laatste en korte trip ingelast. Een afscheid alvorens de realiteit van elke dag de luisteraar weer in zijn greep neemt.
Omns verbindt de wereld van de technologie met die van de magie. Lowe reist in de nummers door verschillende werelden en dimensies en maakt daarbij dankbaar gebruik van wat de studio hem te bieden heeft. De oude sjamanen geloofden in de kracht van de mantra, rituelen en geheimen. Lowe neemt die ingesteldheid mee naar de 21e eeuw en vertaalt ze naar een plaat die zich niet anders dan als "bezwerend en fascinerend" laat omschrijven.
