Juicht, o hordes metalliefhebbers! Machine Head lijkt terug van
weggeweest. De band die debuteerde met de mijlpaal ‘Burn my Eyes’
heeft zijn roots teruggevonden. Dat werd al duidelijk met het
vorige album Through the Ashes of
Empires, maar nu krijgen we daarvan de bevestiging. ‘The
Blackening’ is namelijk geen metalcore, geen nu-metal, maar lekker
groovende thrash met zwaar aangezette epische trekjes.
De plaat begint met een typische rustige intro, die u een grote
minuut in spanning laat afwachten eer de band een riff neerzet om
‘u’ tegen te zeggen. En van dan af is het hek van de dam. De
gitaren zijn luid, snel en vettig. Mijn intuïtie vertelt me dat de
nieuwe gitarist, Phil Demmel (Flynns voormalige collega bij
Vio-lence) daar veel mee te maken heeft, want de gitaren zijn nog
net dat stukje beter dan op het vorige album, dat ik voor het gemak
van nu af aan met ‘Ashes’ zal aanduiden. Ook de solo’s zijn goed
vertegenwoordigd, maar geven toch niet de indruk het geheel op te
slorpen.
De vocale prestaties van Robb Flynn dragen weer onze goedkeuring
weg. Iets waar we, sinds de man de gangstarapper wilde uithangen,
toch onze reserves tegenover koesterden. Op dit album niets van dat
alles, Flynn klinkt weer zoals we het graag horen. Zijn geschreeuw
is agressief en voldoende kwaadaardig. Zijn cleane partijen zijn er
ook op verbeterd, in die mate dat we zelfs de helpende hand van een
zangleraar vermoeden. De teksten zijn jammer genoeg van een minder
niveau, maar kom, een Machine Head album kopen omwille van de
spitante zinsnedes zou pas echt onnozel zijn. Niettemin begint het
tot in den treure herhaalde ‘Fuck you all’ en/of ‘Go
fuck yourself’ na een tijdje flink te vervelen, al levert het
wel enkele prima meebrulbare stukjes op. Ook qua baswerk zit alles
snor. Niet dat de vier snaren een hoofdrol toebedeeld krijgen, maar
bassist Adam Duce zet wel een stevig fundament neer, iets wat ‘Burn
my Eyes’ ook al zo aantrekkelijk maakte. Het geheel krijgt er meer
diepte door, wat er dan weer voor zorgt dat Machine Head meer doet
dan vertrouwen op dreunende gitaarmuren. En net dat behoorde op
‘Ashes’ tot de weinige minpunten
Het drumwerk is jammer genoeg een departement waar de band geen
vooruitgang boekt. Begrijp dit goed, Dave McCain drumt absoluut
niet slecht, en variatie is er ook voldoende, maar het niveau van
referentie-album ‘Burn my Eyes’ wordt niet gehaald, vooral omdat
hij toch een stukje trager speelt dan zijn voorganger.
Iets wat Robb en co al lang parten speelt en het overduidelijke
nadeel van debuteren met een klassieker: de fans verwachten dat je
dat hoge niveau constant kunt aanhouden en zelfs 13 jaar na dato
krijg je de vergelijking in je gezicht gesmeten. Feit is dat ‘The
Blackening’ qua intensiteit weliswaar zeer dicht in de buurt komt,
maar net niet hetzelfde niveau haalt. Daarvoor straalt het geheel
niet genoeg, tja, overtuiging uit. Ziet u, ‘Burn my Eyes’ overviel
ons met zijn agressie en dat ‘val allemaal dood, wij doen ons
ding’-gevoel mis ik hier wel een beetje. Tegenwoordig is Machine
Head een band die opruiende metal speelt en dat doen ze uitstekend.
Vroeger maakten ze eerder de indruk relschoppers te zijn die
toevallig metal speelden en dat geeft een plaat nog iets extra’s
mee. Maar dat is dan ook de enige reden waarom dit album niet de
hoogste score krijgt, want voor de rest is de groovy thrash van het
viertal zo strak als de jeansbroek van een modebewust
pubermeisje.
