De reeks Classix van Standaard raakt stilaan onder stoom. Met Cyrano heeft nu ook de gekende Ken Broeders (Tyndall, Voorbij de Steen) een album bijgedragen. De mantel- en degenheld met de grote neus zorgt voor een nieuw hoogtepunt in de reeks.
Hoe een dubbeltje rollen kan. Bij het verschijnen van het eerste deel Oliver Twist van Gilbert Declercq putten de critici zich uit in het vinden van de meest negatieve bewoordingen. Bij Ben Hur en Don Quichote waren de meningen alvast heel wat verdeelder, en veelal positiever. Met Ken Broeders heeft Standaard nu een grote naam in huis gehaald die al heel wat bekende fantasystrips op zijn actief heeft staan. Tyndall en Voorbij de Steen hebben een heel trouw publiek verworven en bezorgden Broeders zelfs een wat meer internationale uitstraling. Met Cyrano gooit hij het nu resoluut over een heel andere boeg.
Cyrano de Bergerac is het hoofdpersonage in dit oorspronkelijke toneelstuk van Edmond Rostand, dat in 1897 in première ging. Rostand baseerde zijn hoofdfiguur op een 17de-eeuwse edelman die bekend stond voor zijn redenaarscapaciteiten en zijn voorliefde voor kunst en poëzie. Rostand zelf verzon er een uit de kluiten gewassen reukorgaan bij, tegenwoordig hét kenmerk bij uitstek voor de literaire figuur die Cyrano de Bergerac geworden is. Vooral de verfilming met Gerard Depardieu staat bij heel wat filmliefhebbers nog relatief vers in het geheugen.
Cyrano is een welbespraakte edelman die door zijn enorme neus echter niet in de smaak valt bij de jonkvrouwen van die tijd. Wanneer de knappe maar verbaal onbeduidende Christian de Neuvillette in de smaak valt bij Roxane, besluit Cyrano hem te helpen. Jammer genoeg is ook hij verliefd op Roxane. Dankzij Cyrano’s smachtende en vurige teksten valt ze al snel voor Christian. Zelfs aan het front blijft hij haar schrijven en groeit haar verlangen nog aan. Een confrontatie tussen de drie personages blijkt onvermijdelijk en in ware romantische stijl ontaardt die in een draaikolk van passies. Broeders vat heel mooi de lyrische en romantische stijl van de oorspronkelijke tekst. Tijdens het lezen moesten we ons dan ook even aanpassen. Het was aanvankelijk dan ook onduidelijk wie nu precies wie was en waar het in dit verhaal naartoe ging. De gezichten zijn daarvoor immers net iets te inwisselbaar. Dat is echter het enige minpuntje aan het tekenwerk, dat voor de rest opvalt door zijn prachtige kleurengebruik en dynamische beeldregie. Broeders hanteert een ambachtelijke maar ook zeer arbeidsintensieve stijl van tekenen. Het resultaat is er echter naar en zijn geschilderde pagina’s kunnen zonder blikken of blozen naast die van zijn Franse collega’s staan. Broeders voegt er zelfs een eigen cachet aan toe, terwijl veel van diezelfde collega’s zich maar al te graag laten inspireren door iconen als Crisse of Amerikaanse comictekenaars.
De reeks Classix telt nu al vier delen en wordt steeds interessanter. De auteurs grijpen het originele verhaal aan om hun eigen ding te doen, met zeer verrassende resultaten. Het vorige album Don Quichote, viel bij ons ook al zeer in de smaak en Cyrano gaat nog een stapje verder. Broeders heeft allerlei projecten in de pijplijn zitten en na dit album kunnen we daar alleen maar met nog meer ongeduld naar uitkijken.