In een mooie setting met een uitstekende akoestiek,
startte het Britse trio Gravenhurst op een
gedroomde manier met het uitstekende ‘Velvet Cell’. De winter mag
dan grauw blijven hangen in de late herfstperiode, maar het
creëerde de perfecte sfeer voor de wat droevige stemming die
Gravenhurst oproept. Zanger Nick Talbot hield het publiek daarna,
samen met zijn twee kompanen Huw Cooksley (basgitaar) en Dave
Collingwood (drum) bij de les met enkele in your face
instrumentale nummers. De sobere bezetting was meer dan genoeg,
vooral omdat het stuk voor stuk uitstekende muzikanten zijn die het
maximale uit hun instrument halen. De grootste visuele
aandachtstrekker was ongetwijfeld drummer Collingwood. Stel je een
orang-oetang met drumstokjes voor die van links naar rechts
slingert over cimbalen en trommels. Hij deed me qua extase vooral
denken aan de drummer van The Arctic Monkeys in de clip van het
nummer ‘View From The Afternoon’. Nummers als ‘Black Holes In The
Sand’ waren absolute oorsnoep.
Gravenhurst had ook een aangename verrassing in petto voor het
publiek. Ze speelden enkele nieuwe nummers, en die waren op zijn
minst gezegd zéér veelbelovend. De herfstmens in ons hoeft niet te
vrezen, de teksten blijven donker op een wellustig bedje van
muziek, of wat dacht u van ‘I had no idea / trust is a hard
thing to come by these days’.
Na deze aangename ontdekkingen greep Gravenhurst vooral terug naar
nummers van de Fires In Distant
Buildings, met mooie versies van ‘Song From Under The Arches’
en een gevoelig ‘Nicole’. Wanneer Talbot inzette met ‘Find me
the captain / tell him I want to know / just who is steering / and
who’s merely holding on’, viel onmiskenbaar op hoe mooi die
mens eigenlijk kan zingen.
Dat werd nadien nog duidelijker bij de laatste drie nummers, die
Talbot solo speelde. Het optreden werd afgesloten met een
welgemeende ‘I’m sorry, but we haven’t prepared any more
songs’. Maar het was een uur van goudwaarde, daar in de
intieme Lighthouse-zaal van het Brugse Concertgebouw.
Van het moment dat iLikeTrains zijn
plaats op het podium innam, zoals gewoonlijk in strak British
Railway uniform (wit hemd, zwarte das én mouwstrik), rekenden we op
stevige postrock. And by hell, stevige postrock kregen
we.
Zanger David Martin deed met lijzige stem zijn ding, ondersteund
door stevige gitaren, dito drumspel en op de juiste momenten
aangevuld met een prachtige trompet, die verschillende nummers naar
een hoger niveau tilde.
‘Terra Nova’ blijkt ook live een dijk van een nummer te zijn.
Martin bezingt er het tragische welvaren van de mislukte
Zuidpoolexpeditie van ontdekkingsreiziger Robert F. Scott. ‘How
could I / Have led these men to their demise / And they just
follow? / Exploration’s last great prize / It wasn’t mine’.
Beklijvend.
Ook ‘Rook House For Bobby’ en de ietwat bombastische nieuwe single
‘Spencer Perceval’ waren absolute toppers. Voor hun bisnummer
gingen ze nog eens voluit op hun eerste single (‘Before The
Curtains Close, Part Two’) en zorgden daarmee voor een geslaagde
afsluiter van een geslaagde avond.
