De fascinatie voor het dierlijke en het menselijke is een oud zeer. De Oude Grieken en hun voorgangers kenden al hybride wezens die, half mens, half dier, de grenzen van het voorstelbare aftastten en zochten naar wat beide werelden verbond, dan wel scheidde. In de moderne tijden is er nog steeds geen antwoord op gevonden.
En dus blijven artiesten de grenzen opzoeken en hun eigen fabelwezens creëren. Sommige zijn monsterlijke wezens die nauwelijks levensvatbaar zijn, terwijl andere van een dergelijke ongekende schoonheid en pracht zijn dat het haast onmogelijk is te geloven dat ze uit mensenhanden konden voortvloeien. Verwondering en afkeer blijven twee kanten van eenzelfde medaille, gesmeed in een wereld die tussen hel en paradijs in hangt. Theologen noemen dit het limbo.
Op het toepasselijk zo genoemde The Sea Horse Limbo brengt Brusselaar Jerôme Deuson de tussenwereld opnieuw in contact met het hybride bestaan. Zijn tweede album laat zich immers nog moeilijker in een categorie plaatsen dan zijn debuut, niet alleen omdat hij ditmaal meer postrockelementen binnen de elektronische set incorporeert, hij kiest ook consequent voor hemel noch hel.
Het introspectieve "Why Do I Run Seasons So Fast" heeft een melancholische toets die ondanks de dominantie van de electro nergens als kil of koud overkomt. Het is een minzame vraagstelling over de eigen levensloop die het album opent en de luisteraar de wereld van aMute binnenlokt. De verrassing is dan ook des te groter wanneer het groezelige "The Floating Boat" zich aandient en middels ruisklanken duidelijk maakt dat dit niet het paradijs is, maar evenmin de hel, want daarvoor is het kraken te rustig. Bovendien bereikt de song halverwege dan toch land en mag het allemaal wat lieflijker.
Ook bij "Hit My Country" klinkt het op het eerste gehoor allemaal tegendraadser dan het in werkelijkheid is. aMute hoedt zich ervoor zich al te zeer in achtergrondruis te verliezen en laat onder meer vioolpartijen en gitaren de sleur doorbreken, vooraleer het nummer transformeert in een postrockecho. Elektronica en postrock vloeien naadloos in elkaar over en ontwijken en passant de verraderlijke valstrikken, clichés genaamd. Indrukwekkend zonder meer.
De flair voor surreële titels bereikt een hoogtepunt met "Disco Flags Are All Around You": een zweem indietronica heeft de ’discofever’ ontdekt maar muteert in een vreemd wezen dat zichzelf niet laat definiëren. Het vormt de aanzet voor een verstoord "When Cyclic Brussel Gave Up, It Turned Me On". aMute schuwt de achtergrondgeluiden niet en neemt zijn tijd om de dromerige track te starten. Het klankenpalet blijft sober en creëert een intieme sfeer, alsof er even behoedzaam in een andere kamer gegluurd mocht worden.
Het elf minuten durende "Oh! Le Zeppelin" vormt door zijn lengte alleen al het koninginnenstuk van de plaat. Nergens anders wordt de postrock zo dominant gekoppeld aan minimale electro en indietronics. De verschillende stijlen vloeien in elkaar over en vormen een trio waarbinnen niemand het voorplan betreedt. Een perfecte symbiose is het resultaat.
Met "Sea Horse" wordt de sfeer opnieuw grimmiger. De uitgerekte menselijke stem gaat op in de muziek, ijle klanken echoën doorheen statische ruis alvorens een kinderlijk lied uit een andere dimensie weerklinkt. Logischerwijze is het daarna de beurt aan "Limbo", een sfeerstuk dat zijn naam alle eer aandoet en de luisteraar een laatste maal in verwarring brengt vooraleer "(H)and In The Sand" lieflijk en dromerig afscheid neemt van de luisteraar. De cirkel is rond.
Als weinig anderen weet Deuson met elementen uit postrock, (minimale) electro en postrock een hybride wezen te creëren dat voorbij alle fantasieën gaat en de luisteraar verstomd en in verwondering achterlaat, op zoek naar antwoorden. Het muzikale limbo van aMute is een op zichzelf staand universum dat eenieder op eigen risico moet betreden.
